Περί δικαιωμάτων ο λόγος γενικότερα και περί του δια της μάσκας «περιορισμού» τους ειδικότερα..
Η ελευθερία και η ισότητα, ως γνωστόν αποτελούν παγκοσμίως τα βασικότερα φυσικά δικαιώματα όλων των ανθρώπων κατά τους τελευταίους τέσσερις αιώνες.
Άλλο όμως ελευθερία και ισότητα στην έκφραση γνώμης, και άλλο η ελευθερία και η ισότητα στην διενέργεια πράξης. Ελευθερία και ισότητα στην, επί παντός επιστητού, έκφραση γνώμης, κατά αναφαίρετο δικαίωμα, έχουν όλοι οι άνθρωποι, όλοι οι πολίτες.
Ελευθερία και ισότητα όμως στην διενέργεια πράξης επί συγκεκριμένων πεδίων, όπως π.χ. η δημόσια υγεία, έχουν ορισμένοι: οι με οποιονδήποτε τρόπο νομιμοποιημένοι (π.χ. με εκλογές, όπως βουλευτές που ψηφίζουν νόμους, ΠτΔ που κυρώνει νόμους για λογαριασμό της νομοθετικής «λειτουργίας» της νομίμως συντεταγμένης Πολιτείας, πρωθυπουργός, υπουργοί που εκτελούν τους νόμους κ.λ.π. για λογαριασμό της εκτελεστικής της «λειτουργίας», και οι νόμιμα εξουσιοδοτημένοι προς τούτο διοικητικοί υπάλληλοι, μετακλητοί υπάλληλοι, διορισμένοι σύμβουλοι που εφαρμόζουν τους νόμους κ.λ.π.).
Πολύ περισσότερο, δεν έχουν όλοι ελευθερία και ισότητα, όταν η πράξη μετατρέπεται από τα πράγματα σε δημόσια υγειονομική απειλή. Εκεί, όπως στην περίπτωση του κορονοϊού και της αντιμετώπισής του, ελευθερία δράσης έχουν ελάχιστοι, οι ειδικοί και εντεταλμένοι σε κάθε περίπτωση, όπως π.χ. γιατροί, λοιμωξιολόγοι, νοσοκομεία, δημόσιες υπηρεσίες αντιμετώπισης εκτάκτων αναγκών, αρμόδιοι υπουργοί και κρατικοί υπάλληλοι κ.λ.π.
Όχι όμως οι πολίτες, υποχρέωση των οποίων είναι η εφαρμογή των νομίμως αποφασισθέντων από την Πολιτεία και τους ειδικούς. Ακόμα κι αν δεν τους αρέσει. Με το αναφαίρετο φυσικά δικαίωμα να προσφύγουν στη Δικαιοσύνη σε κάθε περίπτωση που θεωρούν ότι καταπατούνται τα δικαιώματά τους ή τα δικαιώματα των παιδιών τους ή κινδυνεύει η υγεία τους ή η υγεία των παιδιών τους.
Και τι γίνεται (ή και τι πρέπει να γίνεται), όταν πολίτες, αντί να καταφύγουν όπως παραπάνω στη Δικαιοσύνη όπως έχουν δικαίωμα, «αντιποιούνται» στην πράξη (όπως στην περίπτωση του κορονοϊού), τις λειτουργίες των παραπάνω αρμοδίων αρχών με διάφορες (όχι απόψεις πλέον αλλά) ενέργειες, όπως η διαδικτυακή πρόσκληση σε άρνηση αποστολής των παιδιών στα σχολεία με μάσκα, όπως η διαδικτυακή πρόσκληση σε μη (υποχρεωτικό) εμβολιασμό των παιδιών κ.λ.π.;
Τότε προφανώς, και απολύτως σωστά σε μια ευνομούμενη και δημοκρατικά λειτουργούσα πολιτεία, έρχεται η ώρα της τρίτης «λειτουργίας» της Δημοκρατίας, της Δικαιοσύνης, διά του αρμοδίου Εισαγγελέα και των αρμοδίων δικαστηρίων.
Διότι, άλλο το λεγόμενο στο καφενείο «εγώ πιστεύω ότι δεν υπάρχει κορονοϊός» που κατ’ αρχήν αποτελεί ποινικά μη κολάσιμη άποψη-έκφραση γνώμης (αλλά υπό όρους μπορεί να καταστεί), και εντελώς διαφορετικό το «μην κάνετε εμβολιασμό στα παιδιά σας» ή «μην στέλνετε τα παιδιά στο σχολείο με μάσκα», που αποτελούν πλέον ενέργειες, πράξεις, οι οποίες είναι ποινικά κολάσιμες, ως ερχόμενες σε αντίθεση με νομίμως εκδοθέντα διατάγματα και νόμους του κράτους (π.χ. Ποινικό Κώδικα) και είναι άκρως επικίνδυνες για το δημόσιο αγαθό της δημόσιας υγείας.
Το κατά πλήρη κατάχρηση λεγόμενο τα τελευταία χρόνια «έλα μωρέ, άποψή του είναι» δεν ισχύει εν προκειμένω. Διότι, όπως και να το κάνουμε, σε ένα τέτοιο πρωτοφανώς τεράστιο θέμα υγείας όπως ο κορονοϊός, ο εγωϊστικός ιδιωτικός «παντεξερισμός» ενός παντελώς ανειδίκευτου πολίτη, δεν είναι δυνατόν να έχει – ποτέ δεν είχε, πολύ περισσότερο σήμερα στην εποχή της άκρατης εξειδίκευσης – την ίδια βαρύτητα με την εξειδικευμένη γνώση πενήντα παγκοσμίως γνωστών καταξιωμένων επιστημόνων.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τον συνωμοσιολογικό αρνητισμό των 14 ή 30 χιλιάδων διαδικτυακά υπογραφόντων «αγανακτισμένων» πολιτών (κανένα παιδί με μάσκα στο σχολείο), διότι το θέμα δεν είναι ποσοτικό, αλλά καθαρά ποιοτικό: η πρόσθεση 10 μηδενικών ισούται με μηδέν και όχι με 10.
Φυσικά, και για να προλάβουμε τους διάφορους καλοθελητές, δεν εννοούμε ότι οι πολίτες είναι μηδενικά, κάθε άλλο, αλλά η ιατρική γνώση τους είναι «μηδενική», ή και αν ακόμα μεταξύ αυτών υπάρχουν και σχετικοί με την ιατρική επιστήμη, η όποια γνώση-άποψή τους σίγουρα δεν είναι η κρατούσα σήμερα.
Και ενώ όμως ο καθένας από τις 30 αυτές χιλιάδες σύγχρονων Δον Κιχοτών, από μόνος τους είναι ακίνδυνος, όταν αυτός ο ένας ενωθεί με τους υπόλοιπους 29.999 (και αυτό στο διαδίκτυο είναι το μόνο εύκολο), γίνονται ένα άκρως επικίνδυνο σύνολο, που είναι σε θέση να προκαλέσει τεράστια προβλήματα στον τομέα της δημόσιας υγείας, τοπικής και παγκόσμιας.
Οχι μόνον στο θέμα του κορονοϊού, αλλά και στην επαναφορά και άλλων, εξαφανισμένων εδώ και δεκαετίες λόγω εμβολίων, σοβαρών ασθενειών, όπως η ιλαρά, η ευλογιά κ.λ.π.
Και, εν τέλει, τι θα πάθει το παιδί τους αν πάει με μάσκα στο σχολείο;
Και τι θα πάθουν και οι ίδιοι αν φορέσουν μάσκα, έστω και από λόγους καθαρά αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπό τους, τον ηλικιωμένο, τον ανήκοντα σε ευπαθείς ομάδες κ.λ.π.;
Απάντηση: ενώ το παιδί τους από τη χρήση της μάσκας δεν θα πάθει τίποτα (αν πιστέψουμε τις παιδιατρικές εταιρείες, τόσο την Παγκόσμια όσο και την Ελληνική, οι οποίες πρόσφατα γνωμάτευσαν ότι δεν υπάρχει κανένας τέτοιος κίνδυνος), οι ίδιοι αντιθέτως κινδυνεύουν από ανήκεστο βλάβη: διότι πώς θα ζήσουν του λοιπού χωρίς τους απαραίτητους ανεμόμυλους-εχθρούς που αποτελούν τη βάση της ύπαρξής τους;
Τέλος, δεν νομίζουμε ότι το βασικό πρόβλημα του Έλληνα πολίτη σήμερα είναι ο κίνδυνος αποστέρησης ή προσβολής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του. Ισα-ίσα μάλιστα που στη χώρα μας σε πολλές περιπτώσεις συντρέχει καραμπινάτη κατάχρησή τους. Ευτυχώς, η Ελλάδα δεν είναι ούτε Τουρκία, ούτε Ρωσία, ούτε Ιράν, ούτε Βενεζουέλα. Είναι Ευρωπαϊκή Ένωση: το, μακράν όλων των άλλων, πιο ευνομούμενο και δικαιοκρατούμενο μέρος της υφηλίου.
* Ο Θανάσης Καραγιάννης είναι δικηγόρος Ηρακλείου