Μέσα σε έναν ορυμαγδό γεγονότων και δραματικών εξελίξεων, μέσα στην πνιγηρή ατμόσφαιρα ενός νοσηρού πολιτικού βίου, η σκέψη ασθμαίνουσα επιχειρεί να δραπετεύσει. Να φύγει, να ξοριστεί μακριά, αναζητώντας μια κάποια λύτρωση, στον κόσμο των αναμνήσεων…
Εκεί που πριν από μισό και πάνω αιώνα, φτεροκοπούσαν οι τρυφεροί έρωτες της νιότης, και η λιτή ζωή στολιζόταν με πολύχρωμα μπουκέτα αισθηματικών εκρήξεων. Την έβλεπες με τα ατίθασα κοτσιδάκια να περιφέρεται αμήχανα και αναίτια στο σοκάκι, και η ερωτική σαϊτιά να καρφώνεται όλο και πιο βαθιά στα διψασμένα σου στήθια. Ψιθύριζες, κι ο άνεμος έπαιρνε το μήνυμα και το πήγαινε στον δικαιούχο αποδέκτη.
Καιρούς τα μάθια μου για σέ μέρα και νύχτα κλαίνε,
όϊ λώ κι έχω σου σεβντά, και χωρατάς δεν έναι…
Ήσουν βέβαιος ότι το μήνυμα πήγε εκεί που έπρεπε. Οι αφελείς και αδέξιες αντιδράσεις πρόδιδαν τη θετική ανταπόκριση, αλλά τα τερτίπια της αμηχανίας ή και της επιφύλαξης, είχαν τη θέση τους στην εξέλιξη ενός αρχόμενου παιγνιώδους έρωντα… Εσύ φυσικά επέμενες μέχρι να σιγουρέψεις την ανταπόκριση, και άφηνες να διαφανεί η επικείμενη δραματική εξέλιξη της υγείας σου.
Στου φθισικού το μπερεστέ μ’ έχει ο σεβντάς σου φέρει,
και θα χαθώ για λόγου σου, μα νιώθεις το ζαέρι…
Ήταν ο απόηχος της ρομαντικής εποχής των ερωτευμένων που ο σιωπηλός και κρυφός έρωντας, έτρωγε τα σωθικά του νέου ή της νέας και αναγόρευε τη νόσο της φυματίωσης σε απόδειξη μεγάλου και αληθινού έρωντα..
Η κρισιμότητα της υγείας του έμπαινε ως αδιαμφισβήτητο κριτήριο του μεγέθους και της αλήθειας των αισθημάτων του. Συνδεδεμένο λοιπόν το αμάλαγο ερωτικό αίσθημα με την κρισιμότητα της υγείας αποτελούσε ένα τεκμήριο αλήθειας, κι ένα κριτήριο αγνής ερωτικής προσφοράς.
Σε μια μπαμπακερή κλωστή κρέμεται η ζωή μου,
κι ανε κοπεί κιαμιά φορά, θα φταις εσύ μικρή μου…
Άλλοτε, δίνοντας περισσότερη έμφαση στην λυτρωτική δύναμη μιας ενδεχόμενης ανταπόκρισης, δηλώνεις σπαρακτικά μπροστά στην αβέβαιη ακόμη έκβαση της ερωτικής σου πολιορκίας.
Λίγη αγάπη μοναχά ‘που την καρδιά σου φτάνει,
για να μπορέσει μια πληγή βαριάς μορφής να γιάνει…
Όταν πια πείθεσαι πως όλες οι ενδείξεις είναι θετικές, και το ειδύλλιο αρχίζει να ριζώνει, ξυπνούνε μέσα σου όλες οι ανασφάλειες, όλοι οι φόβοι και όλα τα πρέπει που συνοδεύουν τα ιερά αυτά ερωτικά αισθήματα. Ένας λανθάνων πατερναλισμός κάνει την εμφάνισή του, μια διαρκής παρουσία κοινωνικών κριτηρίων παρεμβαίνει σε κάθε πράξη, κάθε εκδήλωση, ακόμη και σε κάθε πρόθεση…
Φρόνιμα να την πορπατείς τσ’ αγάπη μας την στράτα,
δεν είσαι μπεμπεκάκι μπλιό να κάνεις ξενινιάτα…
Συνεχίζεις ωστόσο να θαυμάζεις και να λατρεύεις το πρόσωπο και την όλη ύπαρξη του ερωτικού σου στόχου, και του αφιερώνεις, λόγια, σκέψεις και αισθήματα που τροφοδοτούν την αιωνιότητα του προσωρινού, και συνάμα τραγουδούν την προσωρινότητα του αιώνιου…
Κανακεμένο γιασεμί, και μυρισμένη βιόλα,
ψυχή, κορμί, καρδιά, μυαλό, επήρες μου τα όλα…
Αθώοι νεανικοί έρωτες, κατοικημένοι στη μνήμη και στα κύτταρα του κορμιού, πόσες αλήθειες και πόσες ματαιότητες δεν συνυπάρχουν στο φτερούγισμά σας… Πόση νοσταλγία και πόσο ρίγος στα τρυποθύριδα της καρδιάς και του νου, και πόση αγαλλίαση σκορπάτε μέσα στη φαιά πραγματικότητα που μας περιβάλλει..
Ευλογημένες μνήμες, ευλογημένοι καιροί… Ξημερώνει και στην αγκαλιά της αυγής αιωρούνται τρυφερά σπαράγματα της εικόνας των ερωτικών μας αναμνήσεων…
Την ώρα που το φως τσ’ αυγής σαν τη δροσούλα πέφτει,
παίζει η μορφή σου αστραπές στου νου μου τον καθρέφτη…