Πόσες φορές άραγε, ναυαγίσαμε στα πελάγη των ελπίδων μας;
Πόσες φορές οι προσδοκίες μας δεν επαληθεύτηκαν, και πόσες άλλες είδαμε τα όνειρά μας να γκρεμίζονται στα βάραθρα των απογοητεύσεων… Κι ωστόσο συνεχίζομε να ελπίζομε. Κι αλλοίμονο αν δε συνεχίζαμε…
Πάλι τσ΄ ελπίδας το δεντρί, μπόρες το ρίξαν κάτω,
αγώνα πάλι απ’ την αρχή, κι όνειρα ‘που τον πάτο…
Οι προσδοκίες μας μπορεί να είναι προσωπικές, μπορεί κοινωνικές, ή και εθνικές ακόμη, αλλά πάντα τρέφουν μια ελπίδα, που όλοι μας λαχταρούμε να τη δούμε όλοζώντανη να φτεροκοπά και να έρχεται να ζεστάνει τα όποια μας όνειρα.
Κάθε πρωί παρατηρώ τον ήλιο όντε προβαίρνει,
κι όμως το φως που πεθυμώ, ξεχνά και δε μου φέρνει.
Κάποιες φορές μέσα στο παράπονο της απελπισίας σου, μπορείς να απευθύνεσαι και σε ανώτερες δυνάμεις, που η αποστολή τους είναι να χαρίζουν ελπίδες. Να ανακουφίζουν από τα ποικίλα βάρη της ζωής, και να καταπραΰνουν από τις δυσάρεστες αλήθειες και πραγματικότητες που μας περιβάλλουν ασφυκτικά.
Στο πέλαγος τσ΄ ανατολής, στσ΄ ελπίδας τ΄ ακρογιάλι,
κάμε Χριστέ μου γελαστό τον ήλιο να προβάλλει…
Οι συνεχόμενες απογοητεύσεις ωστόσο, σε φέρνουν κάποια στιγμή στα όρια της εξέγερσης. Αντιλαμβάνεσαι ότι δε μπορείς να περιμένεις παρά μόνο από εσένα. Δεν σταυρώνεις τα χέρια μοιρολατρικά, και δεν συμβιβάζεσαι με την κρατούσα τάξη των φρονίμων. Διατυπώνεις λοιπόν την έκρηξη της ψυχής σου, και την μεταδίδεις και στο διπλανό σου, για να πάρει επιτέλους φωθιά η δράση… Η πράξη που περιμένει…
Κόντρα στην μπόρα του καιρού, κόντρα στην κάθε μπόρα,
βάνε τον μπέτη σου μπροστά, κι όλο μπροστά προχώρα…
Αν είσαι ελεύθερο άτομο, και όχι προκατασκευασμένο σύμφωνα με τις υποδείξεις, θα έρθει σίγουρα η στιγμή που θα νιώσεις μέσα σου να ξυπνούν ναρκωμένα κύτταρα. Θα νιώσεις να τρίζουν σκουριασμένες φιλιάσεις, και καυτές αναπνιές θα λούγουν το είναι σου. Τότε αναμφίβολα θα το πεις:
Δε νταγιαντίζω τα δεσμά κι όλα τα πρέπει αρνούμαι,
γιατί να ζήσω λεύτερος, στον κόσμο δικαιούμαι…
Μέσα σ΄ αυτή την ελευθερία, μπορείς να ζήσεις, να χαρείς, να γνωρίσεις, αλλά πάντα μέχρι εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Δεν είναι μόνο η δική σου ελευθερία, αλλά πάντα στα πλαίσια της ελευθερίας όλων των άλλων, που κι αυτοί θα ήθελαν η δική τους ελευθερία να βρει γόνιμο έδαφος, ν΄ ανθίσει και να φουντώσει. Με αυτές τις προϋποθέσεις, άφησε ελεύθερο τον σπόρο της δικής σου ελπίδας ν΄ απλωθεί στα σύμπαντα…
Καρδιά και νου σαλτάρετε, κι ανοίξτε τα φτερά σας,
και βάλτε πλώρη όπου τραβά, και θέλει η πεθυμιά σας…
Μας αρέσει ασφαλώς να ελπίζομε, και δε μπορούμε ίσως να λυτρωθούμε ποτέ από τα δεσμά των ελπίδων και των πόθων μας. Ίσως χρειάζεται κάποιες φορές να τις υπερβαίνομε, κι από την παθητική αναμονή, να περνούμε στη δράση και την πρωτοβουλία. Πάντα όμως η ελπίδα θα έχει θέση στην καρδιά μας, και πάντα θα περιμένει κι αυτή να γίνει κάποια στιγμή πράξη. Στο δίκιο, στον έρωντα, στην αλήθεια.
Θα μπορούσαμε άραγε να ζήσομε χωρίς ελπίδα; Θα μπορούσαμε ωστόσο και να ζήσομε μόνο με την ελπίδα; Έτσι κι αλλιώς:
Όσο παχύ και ν΄ απλωθεί στον κόσμο το σκοτίδι,
πάντα έναν άστρο στσ΄ ουρανούς τη λάμψη ντου θα δίδει…