Ο προτελευταίος των μεγάλων από τη γενιά της Εθνικής Αντίστασης έφυγε από την ζωή.
Άφησε πίσω του τον Μίκη, που εύχομαι για πολλά ακόμα χρόνια να απολαμβάνουμε τις μεστές σκέψεις και τις αλήθειες του. Οι μουσικές του εμπνεύσεις έτσι κι αλλιώς θα είναι αιώνιες.
Ο Μανώλης Γλέζος μετά την Γερμανική κατοχή βρέθηκε στην δίνη του εμφύλιου σπαραγμού.
Καταδικάζεται τρεις φορές σε θάνατο και χρειάζεται η επέμβαση πνευματικών, καλλιτεχνικών και πολιτικών μεγεθών όπως εκείνων, του Αλμπέρ Καμύ του Πικάσο και του Στρατηγού Ντε Γκολ για να σωθεί.
Κατά τη διάρκεια των φυλακίσεων του εκλέγεται δύο φορές βουλευτής και αποφυλακίζεται το 1962 μέχρι το 1967 όπου η έλευση της χούντας τον ξαναφέρνει πίσω στη φυλακή και τηνεξορία.
Ο Γλέζος, ο Πασαλίδης, ο Ηλιού, ο Μπριλάκης, ο Κύρκος, ο Λαμπράκης, ο Νεφελούδης, ο Δρακόπουλος, ο Φιλίνης, ο Γληνός, ο Δεσποτίδης, ο Ευφραιμίδης, ο δικός μας, ο αξέχαστος φίλος Γιώργης Κλάδος, και άλλοι πολλοί, έδιναν εκείνη την εποχή πολιτικές μάχες μέσα και έξω από τη Βουλή και τους τόπους της εξορίας, για να αποκατασταθεί στη χώρα η δημοκρατία και να τελειώνουμε με το εμφυλιοπολεμικό μίσος.
Με τη συνέπεια, το ήθος, την πνευματικότητα τη μόρφωση που τους διέκρινε ενέπνευσαν, καθοδήγησαν, και την επόμενη γενιά, εκείνη του 1-1-4 που συνέβαλε κι αυτή αποφασιστικά στην πολύ δύσκολη προσπάθεια για τον εκσυγχρονισμό, τον εξευρωπαϊσμό της αριστεράς και της χώρας.
Ο Μανώλης Γλέζος έχει κατακτήσει από τα νεανικά του χρόνια μια θέση στην ιστορία.
Η ακηδεμόνευτη, υψηλού πατριωτισμού φρονήματος ενέργεια του ιδίου και του φίλου του Σάντα στην Ακρόπολη, με την οποία ταπείνωσαν το χιτλερικό πολεμικό τέρας, καταγράφεται στην παγκόσμια ιστορία στις σελίδες εκείνες που καλύπτουν τις σημαντικότερες αντιστασιακές πράξεις εναντίον της απρόσβλητης μέχρι τότε πολεμικής μηχανής των Ναζί.
Σε ένα γεύμα που είχα τη χαρά να του προσφέρω θυμάμαι, όταν προσπαθούσα να διεγείρω την φαντασία και το θαυμασμό για το συνδαιτυμόνα μας, στην εντεκάχρονη τότε κόρη μου, με διέκοψε λέγοντας μου να μην γεμίζω το κεφάλι του παιδιού με ηρωικές φαντασιώσεις.
Μου υπενθύμισε με εμφατικό τρόπο τα λόγια του Μπρεχτ: “Αλίμονο στους λαούς που έχουν ανάγκη από ήρωες”.
Ναι, ο Μανώλης Γλέζος δίδασκε με το ήθος του πως οι πραγματικοί αγωνιστές, εκείνοι που αγωνιούν και αγωνίζονται για τη θωράκιση και την εκβάθυνση της δημοκρατίας είναι ταπεινοί αληθινοί και τίμιοι.