ΚΥΡΙΕ, Ανάπαυσε τις ανθρώπινες ψυχές που άδικα χάθηκαν.
Παρακαλώ ΣΕ ΚΥΡΙΕ…
Δέξου τα λόγια μου αυτά ως μνημόσυνο για όλους εκείνους, που χωρίς ποτέ να σκέφτονται το ανήθικο, το άδικο, το βρομερό παιχνίδι του πολέμου, το κακό και το χρηματικό, αλλά νοιάστηκαν για μια καλύτερη ζωή, δι εαυτούς και τους πέριξ αυτών και παίρνοντας το δρόμο της προσφυγιάς, χάθηκαν μέσα στα παγωμένα νερά των θαλασσών, των ωκεανών και στα απάτητα κι απρόσιτα δάση και βουνά της φύσης.
Κι πλήρωσαν, μετρητοίς, για να σώσουν τους εαυτούς τους, τους συγγενείς τους, τα ανήλικα αθώα παιδιά τους, από τη μανία και την αγριότητα ορισμένων, οι οποίοι θέλησαν ή θέλουν να καταστήσουν την ζωή των ανθρώπων ένα μαρτύριο, μια κόλαση, μια ατομική οικογενειακή και περιουσιακή καταστροφή, χωρίς ποτέ οι ηθικοί, οι τίμιοι και οι ευγνώμονες άνθρωποι να έχουν δώσει το παραμικρό δικαίωμα, ώστε να αναγκαστούν να χάσουν και να χάνουν περιουσίες και ζωές.
Πάνω όμως σε αυτά πατώ και βαριαναστενάζω και μια ερώτηση βασανίζει το λογισμό μου, ΚΥΡΙΕ ως αποϊκός άνθρωπάκος:
Άραγε, εν τή δικαιοσύνη σου: Ποιος ποιοι, πότε, πού, πόσο και πώς θα λογοδοτήσουν και με τί αντάλλαγμα για τη ζωή αυτών των μικρών παιδιών, αυτών των βασανισμένων ανθρώπων, αυτών των μανάδων, που δεν μπόρεσαν, πνίγοντας κι αυτές, τα μανιασμένα κύματα, να αντισταθούν για να σώσουν τα αθώα εκείνα παιδικά ματάκια, που με τις φωνές και τα βλέμματά τους εκλιπαρούσαν κι φώναζαν τη σωτήρια μαγική λέξη… ΜΑΜΑ! ΜΑΜΑ!
Ας ήταν τα δικά τους παιδιά στην οδυνηρότητα αυτή και τότε ίσως να έριχναν ένα βλέμμα;
Βέβαια εκείνοι οι χαροκαμένοι άνθρωποι, εκείνα τα αθώα παιδάκια ήταν παιδιά άλλου θεού!
Αλλά ολοι αυτοί ποτέ δεν επεδίωξαν κάτι κακό, για αυτούς που βάλθηκαν να τους οδηγήσουν στο ταξίδι της ξενιτιάς, με αποτέλεσμα τον πνιγμό τους στα βαθιά νερά του Αιγαίου, των θαλασσών και των ωκεανών ή την κατάρριψη αεροπλάνων , με ρουκέτες ή σχετικού είδους εκτοξευόμενα θανατηφόρα αντικείμενα, ώστε να χάνονται οι ζωές τους στις ζούγκλες και στα βουνά της ΓΗΣ.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν ποτέ υπ όψιν τους την πονηριά και το κακόβουλο της σκέψης εκείνων, που πασχίζουν για να εκλεγούν και μετ’ έπειτα ξεχνούν ακόμη και το όνομά το δικό τους από την αλαζονεία και τον εγωισμό, την ατομικότητα και τον ατομικισμό!
Νοιάζονται λέει, για το καλό και τη σωτηρία της ανθρωπότητας, των συνανθρώπων και συμπολιτών τους! ΘΟΥ ΚΥΡΙΕ ΦΥΛΑΚΗ ΤΩ ΣΤΟΜΑΤΙ ΜΟΥ.
Κύριε Μεγαλοδύναμε:
Πλούτισε τους εναπομείναντας με δύναμη, κουράγιο, θέληση,
υπομονή, επιμονή, ελάφρυνε το Σταυρό που σηκώνουν και θα σηκώσουν!
Οδήγησε στην παραδεισένια γη, αυτούς που χάθηκαν άδικα πριν καλά καλά γνωρίσουν τη ζωή και οι οποίοι ποτέ δεν διέπραξαν κακό ή άδικο ή αχάριστο στους συνανθρώπους τους!
Φώτισε τους απανταχού της γης ηγήτορες να φροντίσουν για την ειρήνευση στον κόσμον όλον και οδήγησέ τους κοντά σου.
Αποδίωξε τα βαριά σύννεφα του πολέμου, που σκιάζουν τον ήλιο της Ειρήνης και τρομάζουν την Ανθρωπότητα. Πάψε τον ήχο των πολεμικών τυμπανων.
Στείλε τη θεία Χάρη Κύριε, στους ισχυρούς της Γής όπως εργάζονται κατά το θέλημα Σου.