Είναι κάποιο δημιουργοί και αναφέρομαι όπως καταλάβατε στον κινηματογράφο, που θα μπορούσαμε να τους νομάσουμε “της καρδιάς”, γιατί ανέπτυξαν μια σχέση μαζί μας και κατάφεραν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη μας, όχι απαραίτητα γιατί ήταν οι καλύτεροι, αλλά γιατί μοιράστηκαν την αληθεία τους και το πάθος γι’ αυτό που κάνουν.
Ένας απ’ αυτούς είναι για μένα ο Αλμοδόβαρ. Στον ιδιαίτερο αυτό Ισπανό που δεν είμαι απόλυτα σίγουρη αν είναι τόσο δημοφιλής στην χώρα του όσο στον υπόλοιπο κόσμο, με “σύστησε” η μεγάλη μου κόρη που πριν από πολλά χρόνια, μια καλοκαιρινή ξέγνοιαστη βραδιά, μοιράστηκε μαζί μου την προβολή, μια απ’ τις πρώτες του ταινίες, σ’ ένα θερινό σινεμά που μύριζε γιασεμί και πολλή αθωότητα.
Για να ‘μαι ειλικρινής δεν θυμάμαι τι απόλαυσα περισσότερο την παρέα της ή την ταινία, αλλά σίγουρο συγκράτησα τα έντονα χρώματα στην οθόνη και κάτι απ’ το ασίγαστο “πάθος” που πηγαινοερχόταν ανεξέλεγκτα, προκειμένου να φωτίσει την ιστορία που έβλεπες και να σε παρασύρει στον κόσμο του.
Τα χρόνια πέρασαν, οι ταινίες του η μια μετά την άλλη καθόρισαν το στίγμα του καταξιώνοντάς τον και ερχόμαστε στην τωρινή, που μοιάζει σαν μια εξομολόγηση εφ ‘όλης της ύλης.
Αυτοβιογραφείται – δεν ξέρω πόσο πιστά, αλλά εξόχως αποκαλυπτικά (μην, ξεχνάμε ότι τα προσωπικά βιώματα είναι μια έγκυρη πηγή έμπνευσης για κάθε δημιουργό). Ορισμένες σκηνές σε συγκινούν τόσο πολύ, που κρατάς την γλυκύτητα τους φεύγοντας απ’ την αίθουσα κι άλλες σε κάνουν να αισθάνεσαι ενοχή για κάποιες προκαταλήψεις που μπορεί να ‘χεις.
Λένε ως η μητρότητα, η πατρότητα, καλύπτει την ανάγκη μας για κάποια συνέχεια, στην περίπτωση του Αλμοδόβαρ φαίνεται πως το κοινό των ταινιών του, θέλησε να είναι ο συνεχιστής όλων αυτών που καθόρισαν την ζωή του.
Η έφεση του στην γνώση και στις τέχνες εν γένει, η αγάπη στην μητέρα του που όρισε την μοίρα του και απετέλεσε έμπνευση δύναμης και αυτοθυσίας, όπως και ο υπόλοιπος γυναικοκρατούμενος χώρος που τον περιέβαλε, εξηγούν πολλά στοιχεία στην φιλμογραφία του αλλά και στην φαντασία που μετατρέπει το τραύμα σε δημιουργία.
Όμως η ιστορία του φιλμ δεν είναι μόνο αναφορές στον σύμπαν της παιδικής του ηλικίας αλλά κυρίως στην ενήλικη ζωή του σκηνοθέτη που σημαδεύεται από πάθη, πόνο, δόξα, αλλά και μια δυνατή ανάγκη για δημιουργία.
Ο επιτυχημένος σκηνοθέτης Σαλβαδόρ με το όνομα, είναι ο ήρωας της ταινίας που κουρασμένος και αφόρητα εξουθενωμένος από προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούν, ταξιδεύει νοερά στο παρελθόν με την βοήθεια ουσίων, αποζητώντας να γαληνέψει το μυαλό και η ψυχή του. Αναπολεί την μητέρα του, τον πρώτο του έρωτα, αλλά και ματαιώσεις που καθόρισαν την ζωή του…
Η χαρακτηριστικά ζωντανή και πολύχρωμη φωτογραφία, ειδικά σ’ αυτή την ταινία του Αλμοδόβαρ ξεπερνά κάθε προηγούμενη όπως και η ευαίσθητη ερμηνία από τον Αντόνιο Μπαντέρας αλλά και την Πενέλοπε Κρουζ. Μην βιαστείτε να αποφασίσετε αν σας αρέσει αλλά σας βεβαιώνω ότι είναι από τις αντιπροσωπευτικότερες ταινίες του.