Στους καιρούς τους χαλεπούς έχει ξέχωρη αξία,
χωρίς φόβο, να σταθείς κόντρα στην κενοδοξία.
Στους καιρούς της ξηρασίας σε απόκρημνα χαράκια
να μην εκπλαγείς αν δεις να ορθώνονται ανθάκια.
Είναι γνωστό από παλιά, ο δυνατός ο σπόρος,
σταλιά σταλιά, βρίχνει νερό κι όπως μεστώνει ο χρόνος,
τις ρίζες βγάνει να πιαστεί κι ύστερα να βλαστήσει,
μετά θα βάλει ομπρός ν’ ανθεί και να καρποφορήσει.
Κι από παλιά, είναι γνωστό ότι του Λόγου ο σπόρος,
που στένει τις υπόνοιες, απού κινούν τη σκέψη,
σαν βρει παρθένο έδαφος αυτός θε να θεριέψει
και δεν φοβάται τον καιρό, λιάσει, χιονίσει βρέξει.
Και αν, σε χρόνους δίσεκτους με μαύρη ανομβρία,
από τους άνυδρους καρπούς του Λόγου δοκιμάσεις,
τη νοστιμιά απού ‘χουνε ποτέ δε θα ξεχάσεις
κι όλους τους φόβους του Εγώ θε να τους υποτάξεις.
Κι όταν μπροστά σου θ’ ανοιχτεί “ο Ιερός ο δρόμος”
ο δύσβατος ανήφορος, και Αν τον επιλέξεις
και με περίσσια σύνεση και πίστη τον βαδίσεις,
και γνώση της ανθρώπινης πορείας μεσ’ το χρόνο
μπορέσεις ν’ αποκτήσεις,
θ’ αξιωθείς ολόγυμνος, χωρίς ντροπή και φόβο,
ολόρθος να σταθείς, στον τρίστρατο το δρόμο1,
μπροστά στους θεογέννητους τους δικαστές του Άδη,
Ραδάμανθυ και Αιακό,
για να σε κρίνουν άξιο, εις των Μακάρων τα νησιά,
που κατοικούν αιώνια όλου του κόσμου οι λαμπροί
οι Ήρωες και οι Σοφοί, να πας να κατοικίσεις!
Επεξηγηματικά Σχόλια
1) Ο Δίας διόρισε δικαστές του Κάτω Κόσμου τους γιους του Ραδάμανθυ, Αιακό και Μίνωα, που μετά τον θάνατό τους καθισμένοι στον τρίστρατο τον δρόμο, έκριναν, οι δύο πρώτοι, τις απογυμνωμένες ψυχές και απεφάσιζαν αν ήταν για τα Τάρταρα (τόπος τιμωρίας), ή για τους λειμώνες των ασφοδέλων (τόπος άχαρος, άσκοπης περιπλάνησης) ή στα Νησιά των Μακάρων, όπου το έδαφος φέρει τους γλυκούς καρπούς του για τους διακεκριμένους ήρωες και τους ενάρετους. Σε περίπτωση ασυμφωνίας η οριστική απόφαση ήταν στην κρίση του Μίνωα (Πλάτων, Γοργίας).
Στα Ηλύσια Πεδία, στα πέρατα της γης που ζωή μακαρισμένη, μέλλεται για τους ανθρώπους, «χιόνι δεν πέφτει, μήτε βαρύς χειμώνας με πολλές βροχές, αλλά αδιάκοπα τις ξάστερες πνοές του ζέφυρου ο Ωκεανός σηκώνει και χαρίζει δροσιά στους ανθρώπους» (Όμηρος, Οδύσσεια 4.563 – 4.568).
* Ο Γιώργος Αγγελάκης είναι μαθηματικός