Μέσα στη γιομάτη με σωματίδια φόβου ατμόσφαιρα των ημερών που βιώνουμε, καταφύγαμε σε σκέψεις, γίναμε στοχαστές της ανθρώπινης ύπαρξης, θυμηθήκαμε πόσο εύθραυστη είναι η ζωή μας. Στοχαστές με εσωτερικούς διαλόγους, με υπαρξιακά παιδέματα, με απότομες ψυχικές μεταπτώσεις μεταξύ θάρρους και λιγοψυχιάς.
Η απώλεια χιλιάδων ανθρώπινων ζωών καταγράφηκε στα νεκροπολιτικά κιτάπια μας ως ένα στατιστικό ή αριθμητικό μέγεθος, όχι ως όνομα. Ο άνθρωπος μετενσαρκώθηκε, για μια ακόμη φορά στην ιστορία του, σε αριθμό. Οι μοναδικές προσωπικότητες, σε αριθμούς.
Κι ενώ οι επιστήμες συνεχίζουν τη μάχη για να έχομε πρόσβαση στη ζωή, όταν πάλι περάσει αυτό, τι θα κρατήσουμε; Ποια θα είναι η στάση μας μπροστά στην έννοια της ζωής ως αξίας, σε ένα σύμπαν που αδιαφορεί για το θάνατό μας, για τη ζωή μας; Ποια ανάμνηση αυτών των σκέψεων θα κρατήσουμε μπας κι αλλάξουμε τη θεσμοθετημένη αδικία στο μικρόκοσμό μας και τροποποιήσουμε κάποιους από τους κανόνες της κοινής μας ύπαρξης;
Κοντολογίς, η βελτίωση του ανθρώπινου είδους θα σηματοδοτήσει μια νέα πορεία με τη φροντίδα της αλληλεγγύης, ακόμη και σε ανάγκες της καθημερινότητας ή θα συνεχίσουμε να διογκώνουμε το άσπρο και το μαύρο, συνθλίβοντας κάθε ενδιάμεση απόχρωση του γκρι;
Την τελευταία δεκαετία δημιουργήθηκε μία κοινωνία που υποφέρει, με ό,τι αυτό σημαίνει, σε όλους τους τομείς επιβίωσης, διαβίωσης, αλτρουισμού και τελικά κατέληξε να υποφέρει και από τάσεις λογοκρισίας, αποτελμάτωσης, συντηρητισμού και πολλές φορές αδράνειας, δίχως να σκεφτεί τις ευθύνες της απέναντι στον εαυτό της.
Τώρα, λοιπόν, που ακόμα μπορούμε να κοιταζόμαστε στα μάτια, ως μοναδικές προσωπικότητες -κι ας γνωρίζουμε πως αυτό δεν σημαίνει κάτι, γιατί σε αριθμούς θα καταλήξουμε- ας παλέψουμε για μια κοινωνία που θα δέχεται και θα προσφέρει, όχι μόνο σε περιόδους κρίσεων και πανδημιών. Μια κοινωνία που θα μας επιτρέπει, δίχως ατομικές ή εθνικές τυμπανοκρουσίες, να απολαύσουμε με πληρότητα τον υπόλοιπο χρόνο της ύπαρξής μας.
*Η Κατερίνα Δερμιτζάκη είναι ποιήτρια