Μπροστά στις εκλογές της 25ης Ιουνίου πολλοί διερωτώνται ποιο είναι το διακύβευμα και ποιος ο στόχος των κομμάτων που συμμετέχουν. Να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή ότι λαμβάνουμε ως δεδομένο πως οι προηγούμενες εκλογές ανέδειξαν δύο βασικές γραμμές πολιτικής αντίληψης, αυτή του ΚΚΕ και εκείνη της κυρίαρχης πολιτικής, όπως κι αν μικροδιαφοροποιείται κατά την έκφρασή της από τα κόμματα που την εξυπηρετούν (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ).
Η προηγούμενη βασική παραδοχή εδράζεται στην μέχρι τώρα εμπειρία, τόσο από τις εκλογές, όσο από τις κυβερνήσεις της δεκαπενταετίας που παρήλθε και δυστυχώς αποδεικνύεται από το γεγονός ότι, τόσο τα κόμματα εξουσίας, όσο και τα «μικρά αδελφάκια τους» εντός και εκτός βουλής, συνέπλευσαν στα βασικά θέματα και αθόρυβα υπερ/συμψήφιζαν τις κεντρικές πολιτικές επιλογές, άσχετα από το αν πλειοψηφούσε ο ΣΥΡΙΖΑ ή η ΝΔ και κυρίως άσχετα από το αν, αμέσως μετά την σύμπλευση τους στα βασικά, τσακώνονταν δημοσίως για τα επιμέρους και κατήγγελναν εαυτούς και αλλήλους.
Κι αν αυτό είναι και για τον αναγνώστη διαπιστωμένη αλήθεια, δεν είναι, νομίζω, παράλογο να του ζητήσουμε να σκεφτεί τι μας περιμένει μετά τις επόμενες εκλογές, οπότε, πιθανώς, μια αυτοδύναμη ΝΔ θα έχει ως αντιπολίτευση δύο «μεσαία» κόμματα, τα οποία όμως έχουν υπερψηφίσει το μεν ένα (ΠΑΣΟΚ) το 70% των νομοσχεδίων της προηγούμενης κυβέρνησης το δε άλλο (ΣΥΡΙΖΑ) το 51% και όλα τούτα όταν θα έχουμε μπροστά μας ένα νέο υπερμνημόνιο με 350 προαπαιτούμενα, που θα αφορούν κυρίως στην λαϊκή περιουσία (πλειστηριασμούς), την κοινωνική ασφάλιση, την υγεία, την παιδεία κλπ.
Ας σκεφτεί ο αναγνώστης, επίσης, πόσο χρήσιμα στην επικράτηση της κυρίαρχης πολιτικής ατζέντας θα είναι, είτε εντός, είτε εκτός βουλής, και τα «μικρά» κόμματα, τα οποία, και με τις γραφικότητές τους, θα συνεχίζουν τον αποπροσανατολισμό των πολιτών, με ό,τι τούτο σημαίνει για το ρόλο τους ως μπαλαντέρ της εξουσίας. Οι παραπάνω διαπιστώσεις μπορούν να οδηγήσουν πολλούς στην απογοήτευση, μια και η ολέθρια για τα λαϊκά συμφέροντα πολιτική αυτή ατζέντα φαίνεται ότι θα συνεχίζει για κάποια χρόνια να εφαρμόζεται και μάλιστα με ευθύνη του πολίτη, ο οποίος ίσως να της δώσει το απαιτούμενο εκλογικό άλλοθι.
Να σημειώσουμε ακόμη, πως η επί χρόνια εφαρμοσμένη επιδοματική πολιτική ή τα διαφόρων τύπων pass από την μέχρι χθες κυβέρνηση στοχεύοντας κυρίως στην υπερηφάνεια και στη λεβεντιά του Λαού μας δεν υπηρετούν παρά τις κυρίαρχες πολιτικές αντιλήψεις, αφού καθιστούν τον πολίτη έρμαιο και θύμα αυτών που για δεκαπέντε χρόνια του ανέτρεψαν και του στερούν τα εργασιακά του δικαιώματα προς όφελος των αφεντικών και σήμερα του δίνουν κάτι από τα ψίχουλα, σε βάθος δε τετραετίας του τάζουν να του δώσουν κάτι παραπάνω από το μισό όσων του έχουν στερήσει μέσω της μη αναγνώρισης τριετιών και νόμιμων αυξήσεων στους μισθούς για δεκαπέντε και πλέον χρόνια.
Σ’ αυτό όμως το δυσοίωνο μέλλον, που αφορά τελικά όχι μόνο μισθωτούς και συνταξιούχους, αλλά εξίσου, τόσο άμεσα όσο και έμμεσα, και αγρότες και αυτοαπασχολούμενους, υπάρχει διέξοδος;
Τολμούμε να απαντήσουμε: ΝΑΙ!
Η διέξοδος βρίσκεται στην αντίθετη πολιτική πρόταση, αυτή του ΚΚΕ, η οποία δεν είναι ούτε αποσπασματική, ούτε πολύ περισσότερο απλώς αντιπολιτευτική. Το ΚΚΕ, άλλωστε, μέσα από την ιστορική του πορεία έχει αποδείξει ότι είναι το Κόμμα μιας άλλου τύπου εξουσίας. Αυτής που θέτει τα λαϊκά συμφέροντα πάνω από την κερδοσκοπία των ομίλων, πάνω από τις γεωπολιτικές στρατηγικές του πολέμου, πάνω από την απογοήτευση, τον εφησυχασμό, την εξαγορά των συνειδήσεων.
Αυτής της πολιτικής που, έχοντας στόχο την λαϊκή εξουσία και οικονομία, ανοίγει το δρόμο για την κατάργηση της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο.Η διέξοδος, που σήμερα προτείνει το ΚΚΕ στο Λαό, δεν τον καθησυχάζει με το «ψήφισε και αποσύρσου», αλλά του ζητά να αντιληφθεί την αστείρευτη δύναμή του, να αναλάβει ο ίδιος τις τύχες του, να κινηθεί σε πορεία σύγκρουσης με την κυρίαρχη πολιτική και τους πιστούς υπηρέτες της κάθε απόχρωσης, να δοκιμαστεί στον δρόμο της πάλης για ένα ανθρώπινο αύριο.
Προφανώς τα παραπάνω δεν είναι περίπατος, αλλά (και παρά τη δυσκολία τους) είναι μονόδρομος για την καλυτέρευση της ζωής μας. Είναι μονόδρομος, γιατί μόνον αυτή η πολιτική και ο αγώνας για την δικαίωσή της μπορούν να απαντήσουν στην κακομοιριά της καθημερινότητας και να φέρουν όχι μόνο νίκες αλλά και υπερηφάνεια σ’ έναν Λαό, που τα ‘χει δώσει και κυρίως τα ‘χει χάσει όλα, ακολουθώντας φόβους, ψευτοδιλήμματα και εφησυχάζοντας πως κάποιος νέος σωτήρας θα βρεθεί να τον σώσει.
Απέναντι στη καλλιεργούμενη από το σύστημα δειλή και μοιραία στάση των πολλών, οι Κομμουνιστές, πάντα και παντού, αντιστέκονται και με κάθε προσωπικό, οικογενειακό, οικονομικό κλπ κόστος πρωτοπορούν και οργανώνουν την Λαϊκή Πάλη! Αυτό ‘δα το ξέρουν κι οι πέτρες. Το διακύβευμα λοιπόν και αυτών των εκλογών είναι: Πόσο ισχυρό θα βγει το ΚΚΕ, για να μπορεί να συνεχίσει να είναι μπροστάρης στην Λαϊκή Πάλη, να ανοίξει δρόμους και να οικοδομήσει κοινωνικές συμμαχίες ικανές ώστε, σήμερα, οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις μεγάλες και μικρές να ανησυχούν για την ανυπακοή που θα συναντήσουν στην εφαρμογή της πολιτικής τους και αύριο να γίνει η κοινωνική ανατροπή.
ΥΓ: Όσο είναι αυτονόητο πως μόνον η ψήφος στο ΚΚΕ καταχωρείται ως σημαντική από τα αντίπαλα κέντρα εξουσίας, ως πραγματικό μέτρο της αντίδρασης και της ανυπακοής στην κυρίαρχη πολιτική, άλλο τόσο είναι γεγονός πως μόνον η ψήφος στο ΚΚΕ επιστρέφει σαν διπλή και τρίδιπλη δύναμη στον Αγώνα του Λαού μας για τα συμφέροντά του και για το μέλλον του.
* Ο Μιχάλης Α. Σφακιανάκης είναι υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ, δικηγόρος