Η θλιβερή είδηση του θανάτου ενός εκλεκτού συναδέλφου, του Γιώργου Κατσιγιαννάκη, έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία. Ήταν αναπάντεχη σε εμάς που δεν γνωρίζαμε πως η απομάκρυνση του από την καθημερινότητα οφειλόταν στον Γολγοθά που περνούσε στη διαδρομή προς το τελευταίο ταξίδι.
Πριν από λίγο καιρό τον συναντούσα πολύ συχνά στη Χρυσοστόμου όπου πάρκαρε το αυτοκίνητο και ξεκινούσε τον καθημερινό του περίπατο.
Με τον Γιώργο γνωριστήκαμε στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα. Συμμετείχε τότε στη διοίκηση του συλλόγου ηλεκτρολόγων – μηχανολόγων μηχανικών, όπου είχα την τιμή να έχω εκλεγεί πρόεδρος.
Το βιογραφικό του Γιώργου κοσμούν μόνο αριστείες, αυτές που κατέκτησε στη μέση, στην πανεπιστημιακή και επαγγελματική του διαδρομή.
Στέλεχος της ΔΕΗ, ήταν υπεύθυνος για τη μεταφορά και διανομή της ηλεκτρικής ενέργειας στο νησί μας. Ένα έργο που δεν απαιτούσε μόνο διαχειριστικές ικανότητες αλλά και σοβαρή επιστημονική επάρκεια. Ιδιαίτερα εκείνη την εποχή, τη δεκαετία του ογδόντα, όπου η ζήτηση αυξανόταν με γεωμετρική πρόοδο, ενώ η παραγωγή παρέμενε στάσιμη.
Πολλές φορές μας είχε απασχολήσει το πρόβλημα αυτό. Ένα πρόβλημα, η λύση του οποίου είχε εμπλακεί στον δημόσιο διάλογο και στην ελληνική ιδιαιτερότητα των λεγόμενων δημοκρατικών διαδικασιών, με αποτέλεσμα ο σταθμός παράγωγης να καθυστερεί αδικαιολόγητα, και τελικά να ξοριστεί στον Αθερινόλακκο, στον πλέον ακατάλληλο από οικονομική και τεχνική άποψη χώρο.
Καταλήγαμε συχνά στις σχετικές συζητήσεις στο Δ.Σ., στη θλιβερή διαπίστωση πως στη χώρα μας η επιστήμη δεν εισακούεται, απλά χρησιμοποιείται ως άλλοθι στις λύσεις που ετοιμάζουν και εφαρμόζουν οι λεγόμενοι κοινωνικοί φορείς.
Με τον Γιώργο ήταν απόλαυση να συνομιλείς, ιδιαίτερα για θέματα της επιστήμης. Ήταν σε επίπεδο σεμιναρίου οι αναλύσεις του.
Είχε κερδίσει τον σεβασμό και την αγάπη όσων είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν και να συνεργαστούν μαζί του.
Αυτή η αναγνώριση, που νομίζω πως είναι το ζητούμενο, η επιθυμία κάθε ανθρώπου, σίγουρα θα είναι και η παρηγοριά για τους απογόνους του εκλιπόντος.