Πέρασαν χρόνια από τότε, σαν όνειρο μοιάζουν… Τότε θυμάμαι που μεγάλωνα στο όμορφο χωριό μου με τις γειτονιές και τις καθημερινές βεγγέρες – τη μικρή Βουλή – στο πόρτεγο του σπιτιού ή στην αυλή του τα καλοκαιρινά βράδια, με τον αστροκεντημένο ουρανό στα κεφάλια μας.
Τότε που ο δάσκαλος – με λίγη ή πολλή αυστηρότητα – μάς μάθαινε τα πρώτα γράμματα στην αίθουσα του ιστορικού σχολειού – που μετράει τα χρόνια από το 1864. Τότε που στην αυλή του – παιδιά ανέμελα – παίζαμε ντελιμάδες, κυνηγητό, κρυφτό, κουτσό εν αντιθέσει με το σήμερα που σερφάρουν στο διαδίκτυο ή μιλάνε μόνο στο messenger, γιατί ο λόγος έχασε την ισχύ του!
Τότε που μάθαινες τα νέα της ημέρας από την βραδινή σύναξη της “μικρής Βουλής” κι άκουγες το θέατρο της Δευτέρας από τον ραδιοφωνικό σταθμό Ηρακλείου βάζοντας την φαντασία σου σε λειτουργία ή κάθε πρωί με τα παραμύθια της θείας Λένας, εν αντιθέσει με τις τιτάνιες προσπάθειες των παιδιών των ημερών μας ν’ αρθρώσουν τον σωστό λόγο ή ν’ αφηγηθούν κάτι.
Ο κόσμος προχώρησε την επόμενη μέρα, πήγε παρακάτω, εξελίχτηκε τόσο όσο αρκούσε για να βυθιστεί στη μοναξιά της εσωτερικότητάς του. Έγιναν αλλαγές στην κοινωνία προς το καλύτερο – καταπώς λένε – ξεχάστηκαν οι βεγγέρες και τα παραμύθια της θείας Λένας. Τώρα την τιμητική τους έχουν τα εξελιγμένα κινητά τηλέφωνα και η ηλεκτρονική αφωνία, που επικοινωνία λογίζεται!
Του κύκλου τα γυρίσματα…
Κι εμείς διαβάτες, περιπατητές της μνήμης, των αναμνήσεων που με περισσή νοσταλγία αναθιβάλουμε για να ξαναφτιάξουμε τον όμορφο μικρόκοσμό μας και να πορευτούμε την επόμενη μέρα.
Αναρωτιέμαι αν η συναισθηματική μνήμη βοηθάει περισσότερο την εξέλιξη του ανθρώπου ή η Τεχνική Νοημοσύνη!
Ένα είναι σίγουρο ή τουλάχιστον ορατό, οι νέοι μας βρέθηκαν ξαφνικά να πορεύονται σε μια έρημο νοσταλγώντας την όαση για να κρατήσουν γερά τα γκέμια της ανάγκης για ζωή και δημιουργία!
*Η Εύα Καπελλάκη Κοντού είναι εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”