Ναός παιδείας λεγόταν ανέκαθεν. Ναός ονείρων και φωλεά νεοσσών έτοιμων να ανοίξουν τα φτερά τους θα έλεγα εγώ ποιητικά. Το κτήριο κλασσικής αρχιτεκτονικής και χαρακτηριστικού χρώματος είν σύμβολο και σύνορο της τότε πόλης μας, ορατό και από το λιμάνι και από τη θάλασσα.
Τη θάλασσα που βλέπαμε οπτό τον τοίχο της αυλής στα διαλείμματα και που μας χώριζε από τους άλλους ναούς της ανώτερης παιδείας. Τα πανεπιστήμια Αθήνας και Θεσσαλονίκης που υπήρχαν τότε.
Θυμάμαι με τη μαθητική παρέα μου να λέμε ότι όταν με το καλό ταξιδέψουμε για πρώτη φορά προς Αθήνα για έναρξη των σπουδών μας θα πάμε με το πλοίο. Όχι αεροπορικώς. Για να χαρούμε περισσότερο τη θάλασσα; Την πορεία μας προς τον σκοπό;
Ή να συνειδητοποιήσουμε την αλλαγή της ζωής μας και τι μας περιμένει; Και το τηρήσαμε. Με τους αγαπημένους μου φίλους Γιάννη Αλεξάκη και Τάκη Φραντζικινάκη αναχωρήσαμε στο πρώτο μας αυτό ταξίδι με το πλοίο.
Και μάλιστα με επιλογή μας σε δρομολόγιο μέσω Ρεθύμνου – Χανίων για να κρατήσει πιο πολύ (!) Αείμνηστοι φίλοι μου πάντα θυμάμαι εσάς και το γεμάτο συναισθήματα χαράς, λύπης, αγωνίας, φόβου για το άγνωστο, αυτό το ταξίδι. Στα 18 μας χρόνια ήταν το όνειρό μας. Ήταν στις προσευχές μας. Ήταν υπερηφάνεια των γονέων μας.
Και όλα αυτά όδευαν μαζί με τη μαθητική παιδεία και διαμόρφωσή μας σαν άτομα και ενήλικοι πολίτες. Όλα ξεκίνησαν, εκτός από την οικογενειακή ανατροφή και επιρροή, από το Σχολείο μα Μέσα στους χώρους των αναλογικά του έτους τάξεων με τα ξύλινα θρανία και Καθηγητές ταγμένοι στο καθήκον τους, που τους ευγνωμονώ για όσα πολύτιμα μας έδωσαν, δομήθηκε η πρώτη και βασική μόρφωση και παιδεία μας.
Μέσα εκεί οικοδομήθηκαν τα όνειρά μας, σφυρηλατήθηκαν χαρακτήρες και δημιουργήθηκαν φιλίες που κρατούν μέχρι σήμερα.
Διαμορφώθηκαν προσωπικότητες που με την εξέλιξή τους κοσμούν την κοινωνία και αποτελούν παραδείγματα προ μίμηση για τους σημερινούς νέους που και αυτοί πρέπει να τιμούν το Σχολείο τους. Το φυτώριο και το λίπασμα για να ανθίσουν και να πορευθούν μετά την εφηβεία τους στο σωστό δρόμο. Η πρώτη παιδεία, το πολύτιμο αυτό εφόδιο καιτι πρώτη ώθηση δίδεται εκεί.
Στα Σχολεία μας. Και η παιδεία, αξία και η σημασία της, πρέπει να είναι πρωτεραιότητα φροντίδας σε κάθε κοινωνία που σέβεται την πορεία της και τους πολίτες της.
Η παιδεία πρέπει να ακολουθεί και να συνοδεύει το τρίπτυχο “Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια” που πιστεύουμε και ορκιζόμαστε όλοι. Και για εμάς τους περισσότερους Ηρακλειώτες ξεκίνησε σε αυτά τα λιτά κτήρια με ξύλινα θρανία, σε δύσκολα χρόνια, με λίγα μέσα, αλλά με όνειρα και προσδοκίες.
Δίπλα στον τοίχο που βλέπαμε θάλασσα… Στο Καπετανάκειο… Το δεύτερο σπίτι της εφηβείας μας και παντοτινό σύμβολο της ζωής μας… Γι’ αυτό θυμόμαστε πάντα ολοζώντανα όσα χρόνια κι αν πέρασαν, κάθε χώρο, κάθε όνομα Καθηγητών ή συμμαθητών, κάθε καθημερινό συμβάν εκείνα τα χρόνια Και μάλιστα με λεπτομέρεια συγκίνηση και ευδαιμονία.
Και το κτήριο “Καπετανάκειο” είναι εκεί. Λειτουργεί. Ψηλότερα από το λιμάνι σαν φάρος της πόλης μας και της ζωής μας στο ταξίδι της φυγής μας και για πολλούς και της επιστροφής τους αργότερα, εικόνα του είναι πάντα μέσα μας έντονη, όπως οι αναμνήσεις μας και η νοσταλγία μας για τις ώρες που ζήσαμε σ’ αυτό. Το αγαπάμε όλοι. Φροντίζετέ το. Είναι ανεκτίμητο στοιχείο της πόλης από κάθε άποψη και για πολλές γενιές του παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος.
Αφιερωμένο σε όλους τους Δασκάλους και Καθηγητές όλων των Σχολείων για τον αγώνα που δίνουν σαν πρώτοι στυλοβάτες της παιδείας, της αγωγής και του πολιτισμού μιας κοινωνίας και των νέων της Αξιοι τιμής. Τους ευχαριστούμε.
*Ο Μάνος Νικηφοράκης είναι ιατρός δερματολόγος