Τελευταία εβδομάδα των Παθών θα έπρεπε να λέμε, παρόλο που είμαστε σε χριστουγεννιάτικη εποχή. Είμαστε καλά, χαρούμενοι και προσπαθούμε να μοιράσουμε αγάπη και δώρα στους αγαπημένους μας. Επειδή, τελικά αυτό είναι που αξίζει περισσότερο από όλα.
Η οικογένειά μας, τα παιδιά, οι φίλοι, όλοι που θα είναι εκεί, όταν θα πέσουμε και θα προσπαθήσουμε να σηκωθούμε. Έτσι είναι η ζωή, άλλοτε μας «ρίχνει» και άλλοτε μας ανεβάζει.
Χαρακτήρισα την τελευταία εβδομάδα του 2025, ως εβδομάδα των Παθών, δεδομένου ότι η αγαπημένη μας πόλη «πονάει». Ίσως είμαι πολύ ρομαντική, ίσως μου έρχονται αναμνήσεις προηγούμενων ετών στο μυαλό, ίσως μεγαλώνω και απαιτώ πλέον, συνειδητά, να καλυτερεύει η καθημερινότητα των πολιτών αυτής της πολύ ταλαιπωρημένης πόλης.
Δυστυχώς, η κακοδιοίκηση της πόλης από τον άρχοντα της Λότζια, μας έδωσε ένα αρκετά χριστουγεννιάτικο διάκοσμο, πολύ πρόχειρο, θα έλεγα.
Έγινε, λες και ήταν κάτι που έπρεπε με το στανιό να γίνει. Και όλα αυτά τα στολίδια, τα συρμάτινα κλουβιά και η στολισμένη, τόσο-όσο, πλατεία Δασκαλογιάννη, ξεπηδούν μέσα από βρομιές, σκουπίδια, κακοτεχνίες, μπάζα και παλέτες παρατημένες από τα έργα.
Ξέρω ότι ο δήμαρχος φώτισε ένα μεγάλο τμήμα της Λεωφόρου 62 Μαρτύρων και πρόκειται να φωτίσει και την οδό Μουστακλή, αλλά δεν κατάφερε να «φωτίσει» τις καρδιές μας. Μπράβο του για τα αυτονόητα, δηλαδή να προσφέρει έργα στον τόπο που εκλέχτηκε· όμως, στο πιο σημαντικό τομέα απέτυχε.
Εμείς οι άνθρωποι θα έπρεπε να γελάμε και να χαιρόμαστε και όχι να παραπονιόμαστε, είτε επειδή δεν έχουμε νερό, Καθαριότητα και πολλά άλλα.
Αυτήν την εορταστική εποχή, περιμέναμε εορταστική ατμόσφαιρα. Θέλαμε να ξεχαστούμε έστω για λίγο, να γίνουμε πάλι παιδιά. Νομίζω ότι όλοι το αξίζουμε αυτό. Μετά από ένα αρκετά άσχημο 2025, το οποίο συνεχίζει να μας απασχολεί μέσω του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ, χρειαζόμαστε κάποιες ώρες χαράς και γιορτής. Ευτυχώς που υπάρχουν και τα καταστήματα στο κέντρο της πόλης μας και κάπως δημιουργούν εικόνες χριστουγεννιάτικες.
Ψάχνω να βρω την πόλη που γνώρισα από μικρό παιδί, με μουσική, με στολίδια και φώτα και πρόσωπα που να γελούν και να κοιτούν μπροστά και όχι κάτω από αγανάκτηση, απογοήτευση και βάσανα. Ίσως να μου πείτε ότι κάθε πέρυσι και καλύτερα, εγώ όμως δεν το δέχομαι αυτό.
Από πού να πρωτοξεκινήσω; Από τα Τρίκαλα, με τον μύλο των ξωτικών; Από τους εντυπωσιακούς στολισμούς σε Σύνταγμα και Μοναστηράκι; Από την Καλαμάτα με το πάρκο του Αϊ-Βασίλη; Από το Ναύπλιο ή τη Δράμα με την Ονειρούπολη και πόσες άλλες πόλεις;
Δήμαρχε, αν θέλεις, μπορείς! Δώσε μας έστω την ύστατη στιγμή κάτι παραπάνω. Το ερώτημα είναι: θέλεις;
Όσο για εμάς, δεν έχω να πω πολλά. Ας απολαύσουμε τις μέρες αυτές. Μακάρι να μπούμε στο νέο έτος με το «δεξί». Με λιγότερα «πρέπει» και περισσότερα «θέλω». Με πολλή περισσότερη άχνη και λιγότερες πίκρες.
Μα, το σημαντικότερο όλων είναι να έχουμε πρωτίστως υγεία, αγαπημένους ανθρώπους πλάι μας και μία πόλη αντάξια της ιστορίας και της αξίας της.
Ας περάσουμε όλοι καταπληκτικά και ας μην αφήσουμε την ελπίδα να λείψει από τη ζωή μας. Είναι η δική μας ανθρώπινη σιωπηλή δύναμη, που σκορπά βεβαιότητα και φως στα σκοτάδια μας.
Καλές γιορτές σε όλους μας, εύχομαι ολόψυχα. Καλές γιορτές, Ηράκλειο!
Η Ειρήνη Ζαχαριαδάκη είναι αρχιτέκτονας μηχανικός MSc, υποψήφια διδάκτορας, προϊσταμένη τμήματος κτηριακών έργων Δήμου Μαλεβιζίου, υποψήφια διδάκτορας Ελ.ΜΕ.Πα.