Το περασμένο Σάββατο, 4 τρ. μηνός, παρουσιάστηκε στις Αρχάνες το παραπάνω βιβλίο της κ. Ταχατάκη. Δεν είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω την εκδήλωση, αλλά η συγγραφέας είχε την καλοσύνη να μου το στείλει στο σπίτι.
Πρόκειται για ένα πολυσέλιδο, καλοτυπωμένο και καλαίσθητο βιβλίο. Απ’ ό,τι αναγράφεται στο ίδιο το βιβλίο, τυπώθηκε και κυκλοφορεί δαπάναις των απογόνων του Μ. Καλοχριστιανάκη και καθώς κατάλαβα, αν δεν κάνω λάθος, δεν πωλείται, αλλά προωθείται από την ίδια την συγγραφέα, και διανέμεται δωρεάν, στα σπίτια, χέρι με χέρι, πόρτα- πόρτα.
Επί της ουσίας όμως είναι μια βιογραφία- αγιογραφία του βιογραφούμενου προσώπου, με πλήθος στοιχεία, έγγραφα, φωτογραφίες, δεκάδες επιστολές, αποστολές εφοδίων, χρηματικές ενισχύσεις σε άτομα και φορείς, αποδείξεις είσπραξης χρηματικών ποσών κ.λπ., που έστελνε ο βιογραφούμενος από την Αίγυπτο, ως πρόεδρος της «Αδελφότητος των εν Αλεξανδρεία Κρητών».
Στην διάρκεια της κατοχής παρέμενε στην Αλεξάνδρεια και καθώς γράφει η συγγραφέας, προσέφερε σημαντικές υπηρεσίες στον αντιστασιακό αγώνα, για την απελευθέρωση της Κρήτης από τους Γερμανούς. Μέχρι εδώ τίποτα το μεμπτό και μπράβο του.
Αλλά, όπως και να το κάνουμε, άλλο πράγμα είναι να πολεμάς τους Γερμανούς στα βουνά της Κρήτης, πεινασμένος, ξυπόλυτος, γυμνός, στο κρύο και στα χιόνια, να κοιμάσαι στις σπηλιές, να στήνεις ενέδρες και να κυνηγιέσαι, και άλλο να στέλνεις βοήθεια στους αμάχους, να κάνεις ομιλίες και διαλέξεις από θερμαινόμενες αίθουσες των μεγάρων της Αλεξάνδρειας! Άλλο πράγμα είναι η «αντίσταση» ( sic ) του Γεωργίου Β’ και του πρωθυπουργού Τσουδερού, από το Κάιρο, μέσα από το παλάτι του βασιλιά Φαρούκ, του Παύλου και της Φρειδερίκης από την Πρετόρια της Ν. Αφρικής, παρέα με τον σφαγέα των Αφρικανών Γιάν Σμάτς και τον χρυσό της Τράπεζας της Ελλάδος, να μη λείψει από την βασιλική οικογένεια το «παντεσπάνι» της Μαρίας Αντουανέτας, όταν στην Αθήνα τα δημοτικά κάρα, περισυνέλεγαν από τους δρόμους τους νεκρούς από την πείνα Αθηναίους.
Αυτή μόνο την αντίσταση βρήκε να εκθειάσει η κ. Ταχατάκη, γιατί πουθενά δεν βρήκα, ούτε μια λέξη να πει για όλους αυτούς που παρέμειναν στην Κρήτη και πολλοί άφησαν τα οστά τους στις μαδάρες. Η μνήμη της είναι επιλεκτική; Γιατί; Ας μου απαντήσει.
Και μετά ακολούθησαν τα πέτρινα χρόνια του εμφυλίου πολέμου, οι αρχικά ενωμένες αντιστασιακές οργανώσεις της κατοχής διασπάστηκαν. Οι Άγγλοι έκαναν πολύ καλή δουλειά. Διαίρει και βασίλευε. Τότε πολεμούσαν ενωμένοι τον κατακτητή. Τώρα σκοτώνονται μεταξύ τους. Είναι στην μέση και οι λίρες. Το ομολογεί αδίστακτα η κ. Ταχατάκη. Κράτος και κυβέρνηση στην ουσία δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως παρακράτος που κυβερνάει.
Ένας αγράμματος βοσκός, σκληρός και αδίστακτος, από τους Πάνω Ασίτες Μαλεβιζίου, αναγορεύεται Καπετάνιος -Αρχηγός. Είναι ο πιο πρόθυμος, ο πιο κατάλληλος άνθρωπος των Άγγλων και της βασιλικής Κυβέρνησης. Συνδιαλέγεται με τους πάτρωνες του Άγγλους, ταξιδεύει στην Αίγυπτο και την Μέση Ανατολή, παίρνει εντολές και απολογείται στον βασιλιά και την κυβέρνηση. Εξουσία και μεγαλεία που δεν τα περίμενε. Δεν έχει την ικανότητα να συλλάβει τα πολιτικά μηνύματα της εποχής. Δεν μπορεί να καταλάβει ότι η Αγγλία θέλει να επαναφέρει τον Γεώργιο Β’, ένα αποδεδειγμένα «δικό»της, από την δικτατορία του Μεταξά, άνθρωπο, στον θρόνο.
Άλλωστε εκείνη την εποχή, η σημερινή βασίλισσα της Αγγλίας Ελισάβετ, παντρεύτηκε τον πρόσφατα αποθανόντα πρίγκιπα Φίλιππο, πρώτο εξάδελφο του Γεωργίου.
Όλοι οι άλλοι που αρνούνται αυτή την προοπτική είναι κομμουνιστές, προδότες, μιάσματα και πρέπει να εξοντωθούν. Τώρα ο Μπαντουβάς, συλλαμβάνει, φυλακίζει, αποφυλακίζει, αποκεφαλίζει, όποιον και
όποτε θέλει. Η οργάνωσή του, η «Εθνική Οργάνωση Κρήτης», είναι πλέον παρακράτος. Δεν συνεργάζεται απλώς με το επίσημο κράτος, το υποκαθιστά. Σήμερα, με το υπάρχον νομικό καθεστώς θα μιλούσαμε για εγκληματική οργάνωση!
Εχθροί του δεν είναι πλέον οι Γερμανοί, αλλά οι αριστεροί, οι πρώην συμπολεμιστές του.
Τους καταδιώκει μέχρι θανάτου, γιατί εκείνοι θέλουν στην Ελλάδα δημοκρατία και ο Μπαντουβάς βασιλιά.
Έτσι σύμφωνα με τις περιγραφές του υπό κρίση βιβλίου, αρχίζει μια δεύτερη περίοδος στις σχέσεις Καλοχριστιανάκη- Μπαντουβά. Όπως χαρακτηριστικά γράφει η κ. Ταχατάκη, «ένιωσα την υποχρέωση να φέρω στο φώς… τις επιστολές Εμμ.Καλοχριστιανάκη – Μπαντουβά». Και τις φέρνει.
Δεκάδες επιστολές και αποδείξεις για τις σχέσεις των δύο ανδρών, από τις οποίες προκύπτει ότι ο δεύτερος χρίζει τον πρώτο «επίτιμο μέλος της Οργάνωσής Κρήτης», και ο πρώτος συνεχίζει να στέλνει συνεχώς χρήματα και παντός είδους εφόδια στην οργάνωση του Μπαντουβά, ενισχύοντας την αντικομμουνιστική υστερία του τελευταίου. Από τις ίδιες επιστολές καταδεικνύεται ότι μεταξύ τους έχει αναπτυχθεί μια ιδιαίτερη προσωπική και ιδεολογική συγγένεια.
Τέλος ο Καλοχριστιανάκης επιστρέφει στις Αρχάνες, μετά την επανάσταση στην Αίγυπτο του Νάσερ και το 1967 διορίζεται από την Χούντα Δήμαρχος Αρχανών. Διερωτώμαι πως ένας τόσο αξιόλογος άνθρωπος, όπως περιγράφεται, να επιζητεί την απελευθέρωση της χώρας από τους Γερμανούς και μετά να συμπράττει με εκείνους που κατέλυσαν την ελευθερία των Ελλήνων. Μήπως η κ. Ταχατάκη, που τον ξέρει καλύτερα, μπορεί να μου λύσει την απορία;
Στο τέλος του βιβλίου της, η συγγραφέας αφιερώνει εκτενή αποσπάσματα, σε επτά, κατά την άποψή της, επιφανείς Αρχανιώτες.
Και πάλι, καλά κάνει. Αλλά την ερωτώ. Δεν έχει ακούσει τίποτα για τον Γενετζάκη, Μανόλη Κατσοπρινάκη, Νίκο Παχάκη, Δημ. Συναδινάκη, που καταδικάστηκαν σε θάνατο, σε ισόβια, σε πολυετείς φυλακίσεις; Δεν άκουσε τίποτα, δεν ξέρει τίποτα γι αυτά τα παλικάρια; Για τον γιατρό Αντώνη Πλουμίδη, τον γείτονά της, δεν ξέρει τίποτα; Δεν όφειλε να γράψει δυο λόγια, ένδειξη τιμής στη μνήμη τους και στις θυσίες τους και παρηγοριάς στους επιζώντες δικούς τους; Ή δεν το επέτρεπαν οι ιδεολογικές της καταβολές;
Ακόμη μια ερώτηση. Έχει ακούσει, έχει διαβάσει, για τον πρώην υπασπιστή του Μπαντουβά, καπετάν Ποδιά, που όταν πέρασε στο αντίθετο στρατόπεδο, καταδιώκεται, συλλαμβάνεται, κόβουν το κεφάλι του, το μπήγουν σ’ ένα κοντάρι και το περιφέρουν στην καρότσα ενός αυτοκινήτου, μέσα στην πόλη και στα χωριά του Ηρακλείου; Και κάτω από το ματωμένο κεφάλι, δεμένοι ο φαρμακοποιός Μιχάλης Τζομπανάκης και η Μαρίκα Λεποτάκη και οι δυο από τις Αρχάνες.
Για την Ευαγγελία Φωτιάδου και την Ευαγγελία Αρμενάκη, τι δεν ξέρει; Ότι τις οδήγησαν έξω από το Ηράκλειο, σε ερημική τότε περιοχή, τις υποχρέωσαν να ανοίξουν τον τάφο τους και τις εκτέλεσαν. Έφριξε το Ηράκλειο, για τον θάνατο των δυο νέων και αθώων κοριτσιών και την κτηνωδία των δραστών.
Ποιος το έκανε; Μπορεί να μου πει και μένα, να το μάθω;
Για την Μαρία Λιουδάκη τι ξέρει; Και όμως έπρεπε να ξέρει. Έχει διαβάσει το βιβλίο του Μανώλη Παπαδάκη, καθηγητή φιλόλογου και Σχολικού Συμβούλου, με τον τίτλο «Μαρία Λιουδάκη, η Ιέρεια της Παιδείας»; Έπρεπε! Γιατί η Λιουδάκη, δεν ήταν μια απλή δασκάλα σε μια επαρχιακή κωμόπολη, όπως τόσες και τόσες, αλλά μια ξεχωριστή προσωπικότητα, με πανελλήνια ακτινοβολία.
Μαθήτρια του μεγάλου Μανόλη Τριανταφυλλίδη, συνεργάτης της Ακαδημίας Αθηνών, άφησε εκεί τεράστιο λαογραφικό έργο, βραβευμένη από την Ελληνική Γλωσσική Εταιρεία της Ακαδημίας Αθηνών, κατηγορήθηκε από την Ασφάλεια του Μεταξά και του
Μανιαδάκη και απολύθηκε από την θέση της στην Ακαδημία, λόγω «κομμουνιστικών πεποιθήσεων!» Γύρισε στο σχολείο της στην
Ιεράπετρα. Και ήρθαν οι μαύρες ημέρες. Τέλος Νοεμβρίου 1947. Την συλλαμβάνουν στην Ιεράπετρα, οι ορδές της Ε.Ο.Κ., μαζί με τη φίλη της Μαρία Δρανδάκη και τις μεταφέρουν στο Ηράκλειο πρώτα στο τμήμα χωροφυλακής και μετά στους περιβόητους «στάβλους του Μπαντουβά»!
Τα σκυλιά του Μπαντουβά τις κατασπαράζουν. Λίγο αργότερα, ο αδερφός της Μαρίας Δρανδάκη, Μάρκος Δρανδάκης, και ο κουνιάδος της, Βασίλης Φραγκιαδάκης, τις βρήκαν έξω από τους στάβλους κατακρεουργημένες:
«Δυό κεφάλια, τέσσερα πόδια, τέσσερα χέρια κορμιά μαυρισμένα.
Πείστηκαν για την ταυτότητα από τα μαύρα μαλλιά της Δρανδάκη, που τα έδενε κότσο. Ο Βασίλης έπεσε ξερός, ο Μάρκος λιποθύμησε, του ‘ρθε κάτι σαν τρέλα»!
Τ’ ακούς τώρα κ. Ταχατάκη; «Δε φτάνετ να λάμπει η αλήθεια, πρέπει και να σφάζει» (Κ. Παλαμάς)
*Η Μαρία Πλουμίδου είναι τέως δήμαρχος Αρχανών