Ένας φίλος βλέποντας την ένταση, την αγανάκτηση με την οποία σχολιάζω τα γεγονότα της πολιτικής επικαιρότητας με χαρακτήρισε εμμονικό.
Εξοργίστηκα, μα πριν μιλήσω ήρθαν στον νου μου με καταιγιστική συχνότητα εικόνες από την μακρόχρονη παρουσία μου στα γήπεδα της αριστεράς και του απήντησα, “ναι έχεις δίκιο”. Από τα δεκαπέντε μου είχα μια εμμονή στην έννοια της Δικαιοσύνης, και όχι μόνο σε αυτήν μα και στο πολύ σημαντικό παραγωγό της, την ισότητα. Στις ίσες ευκαιρίες και δυνατότητες που θα έπρεπε να εξασφαλιστούν για όλους εκείνους που χειμάζονταν από την ανέχεια και την απόλυτη φτώχεια.
Μιλάμε για την δεκαετία του πενήντα.
Πολλαπλασιάστηκαν αυτές οι εμμονές τη διάρκεια της μακροχρόνιας διαδρομής μου μέσα στις οργανώσεις της Ενιαίες Δημοκρατικής Αριστεράς, την ΕΔΑ, στην παράνομη οργάνωση του ΚΚΕ,στο ΚΚΕ Εσωτερικού και όλα τα μετέπειτα παράγωγά του.
Πίστευα, πιστεύαμε πως η αλήθεια, η εντιμότητα, η καθαρότητα, η αντικειμενική περιγραφή των γεγονότων ήταν στοιχειώδεις αρχές των συναγωνιστών μας και χαρακτηριστικά γνωρίσματα της κοινωνίας στην οποία στοχεύαμε.
Τον εικοστό αιώνα, τεράστια μεγέθη της παγκόσμιας πνευματικής ζωής, φιλόσοφοι, λογοτέχνες, ποιητές εντάχθηκαν και ύμνησαν την προσπάθεια για την οικοδόμηση νέων κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων μέσα στις οποίες θα αναπτυσσόταν ο καινούργιος σε χαρακτηριστικά άνθρωπος. Αυτός που θα υπηρετούσε την ιδανική κοινωνία. Απεδείχθη πως όλα αυτά ήταν μια ουτοπία, ένα όνειρο.
Δυστυχώς ένα εφιαλτικό όνειρο.
Και η δική μας πνευματική και πολιτική ηγεσία αυτόν τον δρόμο ακολούθησε. Αυτές τις αξίες με συνέπεια υπηρέτησε. Σε αυτόν τον αγώνα σπατάλησε τεράστιες δυνάμεις και ανθρώπινο δυναμικό.
Σε αυτές τις μάχες αποκτήθηκε αυτό που και οι αντίπαλοι της αριστεράς αναγνώριζαν, το ΗΘΟΣ.
Η υπηρέτηση με αυταπάρνηση της αλήθειας που πίστευαν, ενέπνεαν τον σεβασμό ακόμα και στα όργανα του συστήματος, στους δημίους που αναλάμβαναν τους βασανισμούς, τις εκτελέσεις.
Ο Μπελογιάννης, ο Πλουμπίδης, ο Δημήτρης Μπάτσης, ( διανοούμενος γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας), ο Αργυριαδης ο Καλούμενος ενέπνευσαν, με την αξιοπρέπεια, το ΗΘΟΣ, την αυταπάρνηση, την προσήλωση στις αλήθειες τους (μας), την παγκόσμια κοινότητα διανοουμένων και καλλιτεχνών.
Έτσι χτίσθηκε το ηθικό πλεονέκτημα αυτό που δίχως ντροπή με περισσή αυθάδεια επικαλούνται οι νεόκοποι εραστές της εξουσίας.
Αυτοί που δεν χρειάστηκαν παραπάνω από δεκαεπτά ώρες ταχύρρυθμων μαθημάτων από τον κ. Σόιμπλε, την κ. Μέρκελ, τον Ορλαντρέου για να παραδώσουν ό,τι πίστευαν, ότι κουβαλούσαν. Ιδεοληψίες, ενσυνείδητα και ασυνείδητα ψεύδη. Αυτοί που δεν διστάζουν να εργαλειοποιήσουν εγκληματικές αδυναμίες προσώπων για να συκοφαντήσουν αντίπαλα κόμματα.
Μια πραγματικά πάρα πολύ επικίνδυνη αθλιότητα.
Εάν δεν βλέπουν δίπλα τους την Χρυσή Αυγή, ας ρίξουν μια ματιά στην πλούσια βιβλιογραφία για την άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη τον εικοστό αιώνα και θα αντιληφθούν με τι ταχύτητα οδηγείται προς τα κει η πολιτική ζωή, όταν συκοφαντούνται κόμματα και κοινωνικές ομάδες.
Ζητώ συγνώμη από τους αναγνώστες για το σημερινό κατ’ ανάγκην αυτοαναφορικό σημείωμα. Θέλησα όμως δημόσια να απαντήσω στην διαπίστωση του φίλου μου, με την ελπίδα να καταλάβουν μαζί με αυτόν και άλλοι πρώην σύντροφοι, πού εδράζονται οι εμμονές που ταλαιπωρούν πολλούς από εμάς, από όλους εκείνους που ονειρεύτηκαν με την ιδέα μιας δικαιότερης κοινωνικής οργάνωσης.