Είναι αξιοθαύμαστος ο αριθμός των πραγμάτων που προσπερνάμε στη καθημερινότητά μας, θεωρώντας τα δεδομένα. Μερικές φορές δεν εκτιμούμε μια στιγμή, παρά μονάχα αφότου γίνει ανάμνηση, και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και τότε αδυνατούμε να της παραχωρήσουμε την προσοχή που δικαιούται.
Η μοναχικότητα γεννά μια έντονη ανάγκη για συλλογικότητα, μια επιθυμία που ξάφνου μοιάζει να ανεβαίνει σκαλοπάτια και να γίνεται ανάγκη. Πριν λίγο καιρό αναζητούσαμε τον προσωπικό μας χώρο σαν καταφύγιο από τον έξω κόσμο και τους χαώδεις του ρυθμούς. Τώρα βγαίνουμε στο μπαλκόνι και το βλέμμα μας δεν χορταίνει ν’ ατενίζει ουρανό. Πριν λίγο καιρό επιστρέφαμε στο σπίτι μας για να κοιμηθούμε και να ετοιμαστούμε για το επόμενο πρωί. Τώρα, ύστερα από τόσες συνεχόμενες μέρες εντός του, το μάθαμε καλύτερα. Τώρα, μετά από τόσες μέρες παρέα με τις σκέψεις και τις έγνοιες μας, με τους φόβους και τις επιθυμίες μας, μας μάθαμε καλύτερα.
Είναι δύσκολο να περνούν οι μέρες δίχως την ανθρώπινη επαφή που ‘χαμε γι’ αυτονόητη. Δίχως μια καλημέρα, ένα γνέψιμο, ένα χάδι.
Είναι δύσκολο να πλησιάζουμε τα πιο αγαπημένα, τα πιο κοντινά μας πρόσωπα και να τηρούμε τις αποστάσεις, φορώντας μάσκες και γάντια. Εμείς που τους αγκαλιάζαμε με όλη μας τη δύναμη, να προσέχουμε το κενό, λες και είναι υπαρκτό, λες και αν κάνουμε ένα βήμα θα πέσουμε μέσα. Εμείς που γελούσαμε αντάμα, να κρύβουμε τα χείλη μας και ν’ αφήνουμε ξέσκεπα μοναχά τα μάτια, να προδίδουν ταυτόχρονα χαρά και στεναχώρια.
Χαρά που είμαστε μαζί, στεναχώρια για την αδυναμία να σπάσουμε αυτή την απόσταση και να συμπεριφερόμαστε αβίαστα όπως και πριν. Να κρατάμε άλλα χέρια στις παλάμες μας όπως πριν, να περπατάμε και οι ώμοι μας ν’ αγγίζουν όπως πριν, να πλησιάζουμε άφοβα, όπως πριν.
Είναι δύσκολο, μα τ’ οφείλουμε πρώτα σ’ αυτούς που αγαπάμε, σ’ αυτούς που λαχταρούμε να τραβήξουμε στην αγκαλιά μας κρατώντας τους σφιχτά. Τούτη η καθημερινότητα δεν μοιάζει παρά μ’ όνειρο φοβερό και ξένο.
Είναι δύσκολο, μα τ’ οφείλουμε και σε εμάς. Σε εμάς που καλούμαστε να φερθούμε ώριμα και υπεύθυνα, αποδεικνύοντας ότι στις δύσκολες στιγμές βάζουμε το «εμείς» πάνω απ’ το «εγώ».
Θα ‘ρθουν μέρες καλύτερες και η πόλη θα σφύζει και πάλι από ζωή. Θα δίνουμε ραντεβού στα λιοντάρια και δεν θα χορταίνουμε ήλιο. Αρκεί τότε να είμαστε υγιείς. Αρκεί τώρα να φερθούμε συνετά.
Ο καθένας μας κρατά κι από λίγο αύριο απάνω στην παλάμη του.