– Τι κάνεις βρε Ιορδάνη, φίλε απού τα παλιά;
– Aς τα λέμε καλά φίλε Κωνσταντή. Κι ας μην είναι…
– Γιατί ας τα λέμε, τι έχει η ζωή σου και δεν πάει καλά;
– Να σου πω. Πότε-πότε πάει καλά, πότε-πότε τηνέ πιάνει ζαλάδα!
– Μα τι λες βρε Ιορδάνη μου, πρώτη φορά γροικώ πως τη ζωή τηνέ πιάνει ζαλάδα!..
– Και τι ζαλάδα! Να ‘ξερες τι τραβάω στο σπίτι μας!
– Μα τότε φίλε μου θα πρέπει να έρθει ο γιατρός στο σπίτι, ή καλύτερα σε νοσοκομείο, να δούνε απο που προέρχεται!
– Επήγαμε και σε γιατρό, μα δεν εβρίκανε τίποτα, μόνο ίσως να είναι λέει από τις ημικρανίες.
– Μα τότε Ιορδάνη μου θα πρέπει να σε δει ψυχίατρος…
– Μα δεν εκατάλαβες καλά Κωνσταντή, εγώ είμαι γερός και δυνατός, η ζωή μου δεν είναι καλά! Πέντε χρόνια μετά που παντρευτήκαμε, άρχισαν να τηνε πιάνουνε οι ζαλάδες!..
– Τώρα κατάλαβα Ιορδάνη μου, τη γυναίκα σου τη δεύτερη τηνέ λένε ζωή…
– Το κακό είναι, που άμα τηνέ πιάνουνε οι πόνοι, με πιάνει κι εμένα πονοκέφαλος! Αυτό μάλλον είναι κολλητικό, μόνο να το προσέξω λέω γω!..
– Μπα δεν είναι αυτό κολλητικό Ιορδάνη μου. Εμένα μου φαίνεται πως την αγαπάς πολύ και γι’ αυτό άμα πονεί, εσύ στενοχωριέσαι και πονάς κι εσύ.
– Να σου πω, έχει πομείνει ακόμη μια ολιά αγάπη μα το πιο πολύ είναι επειδή τηνέ λυπούμαι λέω γώ…
– Αυτή σε αγαπάει;
– Ντα πως θα το ξέρω εγώ, αφού 40χρόνια δεν μου το ‘χει πει!
– Γιατί, εσύ της το λες το σ’ αγαπώ;…
– Όϊ, ούτε γω. Μα είδες ένα παράξενο πράμα;
– Αυτό φίλε μου είναι να μην το σταματήσεις να το λες, διότι ξεσυνηθάς και μετά είναι δύσκολο να το ξαναρχίσεις. Ακόμη και η δουλειά που κάνεις, αν την σταματήσεις, δύσκολα την ξαναρχίζεις!
– Εγώ Κωνσταντή και να θέλω ντρέπομαι να τση το πω το ίδιο κι αυτή. Και να θέμε, δε βγαίνει το… παντέρμο!
– Έτσι είναι Ιορδάνη, στο τέλος άμα τηνέ ξεσυνηθίσεις αυτή την ωραιότερη και γλυκύτερη λέξη είναι προτιμότερο να βλαστημίξεις την πιο βρόμικη λέξη παρά να πεις την ωραιότερη!
– Μα λες να είναι κανένα ζευγάρι 40 χρόνια παντρεμένο να τηνέ λέει ακόμη;!
– Δεν ακούς, σαν σαραντίσει το παιδί στο… πεψε;
– Γιατί όμως βρε Κωνσταντή να μην είναι όπως και την αρχή τα ζευγάρια, στις αγάπες μέσα και στα… σιρόπια να χαίρονται τη ζωή τους, μόνο να καταντιζουνε σ’ αυτό το χάλι;…
– Ίσως Ιορδάνη διότι όλα στη ζωή φθείρονται με τα χρόνια, μαραίνονται, σαπίζονται, ασκημίζουνε, γερνάνε και πεθαίνουν!
– Η λέξη όμως η καλή, δεν έπρεπε να χάνεται!.. Και δε μου λες, υπάρχει αγάπη να κρατήσει πάρα πολλά χρόνια;
– Ναι, άμα τηνε βάλεις στην κατάψυξη;
– Εγώ ξέρω ζευγάρια πιου παντρευτήκανε από προξενιό, χωρίς αγάπη και τα βλέπεις να κρατιούνται χέρι-χέρι κι είναι αγαπημένα μέχρι τα γεράματα και βλέπεις άλλα από έρωτα και χωρίζουνε σε 2-3 χρόνια! Γιατί;
– Γιατί ο έρωτας δεν είναι αγάπη. Ο έρωτας για μένα προέρχεται από μια σεξουαλική έλξη και κρατάει όσο έχει μέλι το… κουρουπάκι.
Και μετά αρχίζουνε να παρουσιάζονται όλα τα αρνητικά. Ασυμφωνία χαρακτήρων, ασυνεννοησία, αδιαφορία, έλλειψη εκτίμησης, σεβασμού, κατανόησης κ.λπ. και στη θέση τους μπαίνουνε άλλα: μίσος, εχθρότητα, καβγαδάκια και μετά… χωρισμός.
– Και δε μου λες τώρα Ιορδάνη, η ζωή η δική σου, με τη… ζωή σου, πως είναι;
– Καλή είναι, άμα… ξεπονέσομε. Το καλό είναι ότι τώρα που… τσακωνόμαστε… φιλικά, περνούμε ωραία. Ξεθυμαίνομε. Την αρχή που δεν ετσακονόμαστε γιατί δεν το ξέραμε, περνούσαμε κακά…
– Ξανάκολλα μου τα λέει πάλι, αλλά έχει δίκιο!