Το τελευταίο καιρό, ολοένα και συχνότερα έρχεται στην επικαιρότητα ο όρος «ισλαμοαριστερά», υπονοώντας προφανώς την σταδιακή, υπαρκτή πλέον, και ευνόητη, όπως φαίνεται, συνένωση των δύο όρων σε έναν.
Κι αυτό, γιατί πολλαπλασιάζονται τα γεγονότα, όπου εμφανίζεται και γίνεται εύκολα αντιληπτή η παράλληλη και αγαστή πορεία αυτών των δύο στο κοινωνικό γίγνεσθαι και σε πάμπολλες πολιτιστικές εκδηλώσεις στις περισσότερες χώρες της δύσης. Εκεί, σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν είναι τυχαίο ότι σε περίπτωση όπου ο ένας εκτρέπεται από την αποδεκτή συμπεριφορά, ο έτερος δεν τον καταδικάζει και συμπλέει σιωπηλά με αυτόν.
Για τις σχέσεις της αριστεράς με το επίσημο Ισλάμ, σε διάφορες μουσουλμανικές χώρες, έχουν γραφτεί πολλά και είναι για τους έχοντες στοιχειώδεις γνώσεις ιστορίας, γνώριμα. Σε γενικές γραμμές, ωστόσο, το Ισλάμ μάχεται την αριστερά αλλά μόνο στις μουσουλμανικές χώρες, και καθόλου στις δυτικές χώρες όπου συμπλέει μαζί του.
Αυτό και μόνο, λέει πολλά και χωρίς να υπαινίσσεται απολύτως τίποτα! Είναι λοιπόν περίεργο, ότι σχεδόν όλα τα κόμματα της ευρωπαϊκής Αριστεράς υποστηρίζουν πολλούς από γνωστούς ακραίους θρησκευτικούς κύκλους, οι οποίοι παρεκτρέπονται ποικιλοτρόπως στον γεωγραφικό χώρο της δύσης, όπως φυσικά την εννοούμε σήμερα.
Αφορμή για το ξεδίπλωμα των παραπάνω σκέψεων, υπήρξε η πρόσφατη εκλογική νίκη του μουσουλμάνου και σοσιαλιστή δημάρχου στον θώκο της Νέας Υόρκης, μιας πόλης σύμβολο για την έννοια, γενικότερα, της Δύσης!
Έτσι, χάριν λόγου, θα μπορούσαμε άραγε να διανοηθούμε χριστιανό δήμαρχο σε μουσουλμανική πόλη ή χώρα, αναρωτιούνται πολλοί; Και ενώ όσοι αυτοχαρακτηρίζονται αριστεροί είναι υπέρ των κάθε είδους ελευθεριών και αγωνίζονται απεγνωσμένα για πολλές αξίες της δύσης, όπως ελευθερία δηλώσεων, δημόσιων απόψεων και συμπεριφορών (ομοφυλοφιλία, κ.λπ.), κατηγορούν όλους εκείνους που βρίσκονται αντίθετοι σε πολλές μουσουλμανικές συμπεριφορές, προσάπτοντας το επιχείρημα της ισλαμοφοβίας.
Κι αυτό, χωρίς να σχολιάζουν ακραίες συμπεριφορές του Ισλάμ, όπως γάμοι ανήλικων κοριτσιών, λιθοβολισμοί, και τόσα άλλα που κατά καιρούς πληροφορούμαστε.
Δεν χρειάζεται να σχολιάσουμε άλλο και να επιμείνουμε περισσότερο σε αυτό το ζήτημα. Την στήριξη δηλαδή της αριστεράς, μάλλον σωστότερα των αριστερών προς την ήδη δρομολογημένη από καιρό μουσουλμανική επιδρομή προς τη δύση. Γιατί είναι αδιανόητο για κάποιον αριστερό σήμερα να εκφραστεί αντίθετα και να έρθει απέναντι με ισλαμικές συμπεριφορές, αφού κινδυνεύει αυτόματα να χαρακτηρισθεί ως αντιδραστικός, δεξιός ή όλα τα άλλα επίθετα που γνωρίζουμε βεβαίως πολύ καλά.
Τα παραδείγματα, εν προκειμένω, αφθονούν! Κι αν δεν βρίσκουν εδώ τέτοια παραδείγματα, ας τα αναζητήσουν, όσοι επιθυμούν, στην πρώην βρεττανική μεγαλούπολη του Μπέρμιγχαμ, στο Ηνωμένο Βασίλειο, ή Ηνωμένο Χαλιφάτο, για κάποιους, αλλά και μερικές άλλες, όχι μόνο σε αυτή τη χώρα, αλλά και πολλές της γηραιάς ηπείρου.
Έτσι, έκπληξη προκαλεί η εκλογή του μουσουλμάνου και σοσιαλιστή δημάρχου πρόσφατα στην αμερικανική μητρόπολη της Νέας Υόρκης, με τη βοήθεια του Δημοκρατικού Κόμματος, το οποίο άρχισε ήδη να κατηγορείται από πολλούς κύκλους εκεί για περίεργη αριστερή πολιτική στροφή.
Όσα έγιναν, λοιπόν, στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού και όσα διαδραματίζονται εδώ και πολύ καιρό σε αρκετές χώρες της Ευρώπης, φανερώνουν ξεκάθαρα όσα υπαινιχτήκαμε στην αρχή του παρόντος άρθρου.
Ότι δηλαδή η συνεργασία αριστεράς και Ισλάμ, είναι υπαρκτή, προφανής και χρησιμοποιείται παντού και ευρέως για να βοηθάει ο ένας το έργο του άλλου. Γι’ αυτό και η αριστερά είναι υπέρ της παράνομης μετανάστευσης, χωρίς όριο και διεθνείς κανόνες, γιατί γνωρίζει καλά ότι όλοι αυτοί θα του προσφέρουν την βοήθειά τους, δηλαδή την ψήφο τους κάποια στιγμή στο μέλλον, μόλις αποκτήσουν δηλαδή την περιβόητη παραμονή και δυνατότητα ψήφου στις χώρες, όπου κατευθύνονται σωρηδόν με τις γνωστές παράνομες μεταναστευτικές ροές!
Κάτι το οποίο έγινε πραγματικότητα πριν από μια δεκαετία περίπου με την εκλογική προτίμηση συγκεκριμένης κατηγορίας φυλακισμένων, και πρόσφατα με τη νίκη του Ζοχράν Μαμντάνι στις δημοτικές εκλογές της Νέας Υόρκης, η οποία χαιρετίστηκε στη χώρα μας από τις αριστερές και προοδευτικές, κατά δήλωσή τους, πολιτικές παρατάξεις, για τους δικούς τους λόγους, που ίσως δεν είναι εκ πρώτης όψεως τόσο εμφανείς.
Αλλά το περίεργο και γελοίο, συνάμα, της όλης υπόθεσης είναι ότι αν αποτύχει στο έργο του ο συγκεκριμένος δήμαρχος, μιας και αναφερθήκαμε στην πόλη της Νέας Υόρκης, και δεν κάνει πραγματικότητα όσα σωρηδόν και επιπόλαια υποσχέθηκε προεκλογικά, και αυτά ήταν πολλά, τόσο εκείνος όσο και οι πάσης φύσεως συνοδοιπόροι του, εντός και εκτός των ΗΠΑ, θα μεταθέσουν και θα ρίξουν την ευθύνη αποκλειστικά στον Αμερικανό Ρεπουμπλικάνο πρόεδρο, ότι συγκεκριμένα εκείνος δεν βοήθησε τον νεοεκλεγέντα δήμαρχο όσο έπρεπε!
Ο Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης είναι τέως διευθυντής Χειρουργικής και συγγραφέας