Βρέχει χίμαιρες. Γλιστράμε, πέφτουμε κάτω κατηγορώντας ο ένας τον άλλο. Κι ας γνωρίζουμε όλοι πως πέφτουμε κάτω όταν στραβοπατάμε ιδιαιτέρως στο σκοτάδι, που είναι επικείμενο, αναμενόμενο. Όμως, για το κάθε σκοτάδι η ευθύνη αφορά σε όλους και είναι συλλογική, με βάρος ασήκωτο και δυσβάσταχτο και ας αποποιούμαστε οποιαδήποτε υπαιτιότητα για να ζήσουμε εμείς «καλά» και οι Βάρβαροι της χίμαιρας «καλύτερα». Ο εαυτούλης μας με τις ενοχές του τέτοια θρασύτητα έχει.
Βρέχει χίμαιρες ευημερίας, ευπορίας, δικαιοσύνης, νομιμότητας, ανάπτυξης, ιδανικών εργασιακών συνθηκών, πολλαπλών επιλογών καλοπέρασης και καλοζωίας με όλα τα συνοδευτικά «καλούδια» να μας προσφέρονται με ό,τι επιθυμεί το φυλλοκάρδι μας και με περίσσιο φως για να μην τα δει η νύχτα και ντραπεί.
Βρέχει «καλούδια» κι εμείς φορτωμένοι με τόσες παροχές και δώρα, πώς νομιμοποιούμαστε να πεισμώνουμε και να τα αρνιόμαστε. Πόση αχαριστία(!), όπως στον Οβελίξ το Γαλάτη που βρίσκει ψεγάδια στα δώρα του Ρωμαίου Εκατόνταρχου κι αυτός μονολογεί: «Βάρβαροι»!
Σάμπως δεν είμασταν πάντα έτσι για να συμφιλιώνουμε το όνειρο και την προσδοκία με την πραγματικότητα; Δεν βάψαμε γκρι το χρυσόμαλλο δέρας που υπάρχει μέσα μας για να συμβιβαστούμε με τα ασυμβίβαστα; Δεν κλείσαμε στο κάστρο της πόλης την ψυχή και το είναι μας, που αφήσαμε και μας άφησε, για να μην διαταράσσεται η καθημερινότητα;
Ας μην παραπονιόμαστε, δεν πιαστήκαμε και κορόιδα που μας χρησιμοποίησαν και μας εκμεταλλεύτηκαν. Εξάλλου, δεν ευθύνεται το όργανο, αλλά ο χειριστής και στην προκειμένη περίπτωση, εμείς. Εμείς, που θα συνεχίσουμε να ζούμε με τους διαβρωτικούς ιούς των Ρωμαίων Εκατόνταρχων.
Βρέχει χίμαιρες!
Κατερίνα Δερμιτζάκη, ποιήτρια