«Ειρήνη είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση»: Με το συμπάθιο δηλαδή, ορέ καλλιτεχνοαδέρφια, να σας κάνω μια ερώτηση; Σε ποια Ειρήνη αναφέρεστε στο παραπάνω καθαρά συνθηματολογικό και χωρίς κανένα περιεχόμενο μότο της συναυλιακής σας αφίσας; Στην ειρήνη με το περιστέρι, στην Ειρήνη της γειτονιάς ή στις Ειρήνες όλου του κόσμου;
Είναι λένε με την ειρήνη! Με ποια ειρήνη; Με την ειρήνη που θα προκύψει αν π.χ. ο Πούτιν καταλάβει ολόκληρη την Ουκρανία; Γιατί και με την υποδούλωση μιας χώρας, επακολουθεί αναγκαστική ειρήνη. Και στην Pax Romana ειρήνη υπήρχε, αλλά με… όλους τους λαούς του τότε γνωστού κόσμου υπόδουλους στους Ρωμαίους.
Και ο Ταμερλάνος, φαντάζομαι, με την ειρήνη ήτανε: για την ειρήνη στο βασίλειό του, κατέσφαξε τη μισή ανθρωπότητα. Και οι Οθωμανοί Σουλτάνοι πριν από 200-300 χρόνια για την ειρήνη στο ντοβλέτι τους, πετσόκοβαν τους Έλληνες. Συμφωνούν οι καλλιτέχνες (του κ. Νταλάρα μη εξαιρουμένου); Αυτήν την ειρήνη θέλουνε; Γι’ αυτήν τραγουδάνε;
Διότι, όσο και Έλληνας καλλιτέχνης να είσαι, φαντάζομαι ότι γνωρίζεις ή τουλάχιστον αντιλαμβάνεται, ότι όταν δεν κατονομάζεις τον δολοφόνο ή τον βιαστή της Ειρήνης ή της ειρήνης, τον οποίο γνωρίζεις, ε αντικειμένου τον καλύπτεις («πταίσμα»). Εάν περαιτέρω, και ενώ καλείσαι προς τούτο, αρνείσαι επίμονα να τον κατονομάσεις, τότε τον καλύπτεις συνειδητά («πλημμέλημα»).
Σ’ αυτή την τελευταία περίπτωση συμπεριφέρεσαι απλώς σαν … γλοιώδες: «ξαναβιάζεις», εσύ αυτή τη φορά, το θύμα του βιασμού, την Ειρήνη και την ειρήνη. Το ότι αυτό γίνεται εκ του μακρόθεν και …. λεκτικά, δεν σημαίνει ότι είναι λιγότερο ψυχολογικά επώδυνο, από το πραγματικό.
Για την αλήθεια του πράγματος, ρωτήστε απλώς οποιοδήποτε θύμα βιασμού. Οι περισσότερες αυτοχειρίες βιασθεισών, γίνονται όχι μετά τον βιασμό, αλλά μετά την αντιμετώπισή τους από την κοινωνία.
Και μετά, αφού ως κατ’ επάγγελμα «προοδευτιστής» είσαι άθεος ή άθρησκος (και δεν κάνεις φυσικά μετάνοιες ή εξομολόγηση), κάνεις και μια.. και δυο… και τρεις… και χίλιες δεκατρείς συναυλίες για την… ειρήνη. Για να έχεις την συνείδησή* σου ήσυχη (ότι θα πας στον παράδεισο του … ΕΛ.ΜΕ.ΠΡΟ.**). Την*** έχεις όμως;
Γιατί, όπως και να το κάνουμε, μια συναυλία, έτσι γενικώς «για την ειρήνη με το περιστέρι» δεν μου φαίνεται σαν τίποτα άλλο από μία επί σειρά δεκαετιών αυτιστικά επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά, κάποιων χρόνια ξεχασμένων «εκεί ψηλά στον Υμηττό» ή κάπου αλλού, μακριά πάντως, κάπου στο βάθος, στην αχλή του χρόνου, παρεπιδημούντων.
Οι οποίοι εάν αντί για το παραπάνω μότο έβαζαν στην αφίσα τους «συναυλία για την ειρήνη… έτσι στα ξεκούδουνα!» και πιο ειλικρινές θα ήταν και ουσιαστικό περιεχόμενο θα είχε.
Είναι λένε και με τον άνθρωπο! Ποιον άνθρωπο; Μ’ αυτόν που σκοτώνει ή μ’ αυτόν που σκοτώνεται; Και με τον πάνοπλο εισβολέα στρατιώτη και με το μωρό που τραυματίζεται ή σκοτώνεται στο βομβαρδισμένο μαιευτήριο; Και με τον Πούτιν (κι αυτός άνθρωπος είναι) και με τον Ζελένσκι;
Δεν αρκεί να λες με ποιον είσαι (με τον άμαχο). Αυτή η αλήθεια είναι μισή. Αλλά θα πρέπει να φωνάζεις και κατά ποίου είσαι (του εισβολέα). Έτσι η μισή αλήθεια γίνεται ολόκληρη. Και οι αλήθειες για να έχουν αποτέλεσμα πρέπει να λέγονται ολόκληρες.
Παίρνεις θέση για να δώσεις ένα μήνυμα. Έ, το μήνυμα αυτό το δίνεις όταν το παίρνει και το θύμα (το οποίο στην συγκεκριμένη αφίσα απουσιάζει εντελώς) προς υποστήριξη και κυρίως όταν το παίρνει ο δράστης (ο οποίος στην συγκεκριμένη αφίσα απουσιάζει ακόμα περισσότερο), για να μην το κάνει, για να σταματήσει εάν έχει αρχίσει και για να μην το ξανακάνει.
Και τέλος είναι λένε και με το περιστέρι. Άαα! Όλα κι όλα, «αδέρφια μου – καλλιτέχνες – πουλιά», το καημένο το περιστέρι να το αφήσετε ήσυχο! Γιατί είμαι σίγουρος ότι εάν δείτε κάποιον στο δρόμο να σκοτώνει περιστέρια, θα φροντίσετε να απομακρυνθείτε διακριτικά, φωνάζοντας επιδεικτικά «είμαστε με τα περιστέρια!». Και φυσικά μετά θα κάνετε και μια συναυλία για το … «πεθαμένο**** περιστέρι».
Συνεπώς τίποτα περισσότερο δεν ταιριάζει στους καλλιτέχνες «της ειρήνης, του ανθρώπου και του πεθαμένου περιστεριού» από τους παρακάτω στίχους του Βάρναλη από το ποίημά του «οι μοιραίοι»: «Ποιος φταίει; ποιος φταίει; / Κανένα (καλλιτεχνικό)***** στόμα δεν το ‘βρε και δεν το ‘πε ακόμα / Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, / προσμένου(νε)*****, ίσως, κάποιο θάμα!».
* Συνείδηση για την ειρήνη, απλά και χωρίς φύκια και μεταξωτές καλλιτεχνικές κορδέλες, σημαίνει: όταν πριν κάποια χρόνια σφαγιάζονταν οι Σέρβοι από τους Αμερικανούς, έκανα συναυλία για τους Σέρβους και κατά των Αμερικανών, σήμερα που σφαγιάζονται οι Ουκρανοί από τους Ρώσους κάνω συναυλία για τους Ουκρανούς και κατά των Ρώσων, και αύριο που θα σφαγιάζονται οι Νεφελίμ απ’ τους Ελοχίμ θα κάνω συναυλία για τους Νεφελίμ και κατά των Ελοχίμ. Τα υπόλοιπα: «είμαστε με την ειρήνη», «είμαστε με τον άνθρωπο», «δεν κάνουμε πολιτική» κ.λ.π., είναι σκέτη μεταπολιτευτική καλλιτεχνική υποκριτική συνθηματοτολογία χωρίς περιεχόμενο.
**Ελληνικού Μεταπολιτευτικού «Προοδευτισμού».
*** Την «συνείδηση» εννοείται, όχι την «ήσυχη»!
**** Και όχι δολοφονημένο, όπως είναι η αλήθεια.
***** Οι λέξεις «καλλιτεχνικό» και η κατάληξη «-νε» αντί του «-με» στο πρωτότυπο, είναι δικές μου αυθαίρετες προσθεπεμβάσεις στο ποίημα του Βάρναλη.