Η παλλαϊκή Αντίσταση των στρατευμένων παιδιών του ελληνικού λαού κατά της φασιστικής Ιταλίας γκρέμισε -μεταξύ άλλων- και το ιδεολογικό υπόβαθρο της ναζιστικού τύπου δικτατορίας του Θρόνου (1936-1940), κατά την οποία η αγγλοφιλία του βασιλιά Γεωργίου Β’, ο οποίος στήριζε τη βρετανική κυριαρχία στην προπολεμική Ελλάδα, εξισορροπούσε και ήλεγχε τη γερμανοφιλία του πρωθυπουργού Ι. Μεταξά.
Αυτό φαίνεται καθαρά στην απόρρητη συνέντευξη που έδωσε ο Ι. Μεταξάς, στις 30-10-1940, στους ιδιοκτήτες και αρχισυντάκτες του αθηναϊκού τύπου και δημοσιεύτηκε το 1971 από τον δημοσιογράφο Θεοφύλακτο Παπακωνσταντίνου:
«…Μετά την άδικον εισβολήν, η πολιτική την οποίαν ακολουθώ είναι η πολιτική του Ελευθέριου Βενιζέλου… Διά την Ελλάδα, η Αγγλία είναι η φυσική φίλη και επανειλημμένως εδείχθη προστάτριά της, ενίοτε η μόνη. Η Νίκη θα είναι δική μας… η Νίκη του Αγγλοσαξονικού Κόσμου…». Έτσι είπε -μεταξύ άλλων- στη συνέντευξή του τότε ο πρωθυπουργός Ι. Μεταξάς.
Πράγματι, η νίκη των Ελλήνων, αν και μικρή ίσως σε υλικό αποτέλεσμα, έδωσε τον σύμμαχο στη Μ. Βρετανία, η οποία από τον Ιούλιο του 1940 που ο Χίτλερ έγινε κυρίαρχος της Ευρώπης, αγωνιζόταν κατά του Άξονα, να μείνει ζωντανή.
Η νίκη αυτή είχε ηθική σημασία, αφού κατέρριψε το ως τότε αήττητο του Άξονα και δημιούργησε τον σκεπτικισμό στους πρώην συμμάχους του, Ισπανία και Πορτογαλία, στην υποταγμένη Γαλλία, στις ουδέτερες χώρες Τουρκία και Γιουγκοσλαβία και στη φιλική του Βουλγαρία. Έφερε επίσης από τα Βαλκάνια τους Βρεττανούς στην Ευρώπη, ενώ τους είχε διώξει ο Χίτλερ από την Δουνκέρκη.
Έτσι, για τον Χίτλερ ήταν αναγκαία η επιχείρηση «Μαρίτα» (προστέθηκε τελευταία στιγμή και η επιχείρηση «Ερμής»), για να διώξει τη βρεττανική αεροπορία από τις πετρελαιοπηγές της Ρουμανίας κι από τα νώτα του, εν όψει βέβαια της επιχείρησης «Μπαρμπαρόσα».
Με την επιχείρηση «Μαρίτα», υπέταξε τη Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα, ικανοποίησε τους συμμάχους Ιταλούς και Βουλγάρους και απείλησε την Τουρκία.
Την επιχείρηση «Ερμής», προκειμένου να πάρει την Κρήτη, σημαντικό οχυρό ελέγχου της Μεσογείου, τη φοβόταν, γιατί απαιτούσε δυνάμεις και χρόνο κι έτσι ήταν επικίνδυνη για την επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα».
Άραγε, είδε ο Χίτλερ το λάθος του, να βαδίσει μόνος του κατά της Σοβιετικής Ένωσης, αντί να την συντρίψουν όλοι μαζί. Όλοι όσοι για τα συμφέροντά τους το ήθελαν διακαώς;
Πάντως, ελπίζοντας σε μιαν αντισοβιετική συμμαχία ή συνεννόηση με την Αγγλία, (ίσως) οργάνωσε ο Χίτλερ την επίσκεψη του υπαρχηγού του στο ναζιστικό κόμμα «Ρούντολφ Ες» τη νύχτα της 10ης προς την 11η Μαΐου 1941 στην Αγγλία, όπου πέφτει με αλεξίπτωτο λόγω της κακοκαιρίας.
Ο πανέξυπνος Τσόρτσιλ, όμως, απαγορεύει κάθε συζήτηση με τον Ες, ο οποίος (σαν να ενήργησε αυτοβούλως) αποκηρύσσεται από τον Χίτλερ και αποξενώνεται σε κάποια αγγλική φυλακή.
Διά της επιχείρησης «Ερμής» (για την κατάληψης της Κρήτης), μπαίνει στον πόλεμο η λαϊκή εθελοντική συμμετοχή με κάθε μέσο, έστω και χωρίς προοπτική νίκης. Ο κρητικός λαός μάχεται απρόσκλητος και άοπλος, ακολουθώντας τα γνωστά από τους προηγούμενους αιώνες της σκλαβιάς του ηρωικά, ιδανικά και πρότυπα, ολοζώντανα και ανεξίτηλα, καθώς η ισοπέδωση των ΜΜΕ ήρθε πολύ αργότερα.
Μετά από τριάντα μόλις χρόνια ελευθερίας, ο κρητικός λαός πώς δεν είναι φυσικό να τρέξει να δώσει τη ζωή του, για να μην ξαναχάσει την ελευθερία του, απρόκλητα και αναίτια; Και πώς δεν κατανοεί ο κάθε Ρίχτερ πως αυτή η βασικότατη και βαθύτατη ανάγκη του τον οδηγεί άοπλο, εκεί που πέφτουν οι πάνοπλοι αλεξιπτωτιστές, οι επίλεκτοι του Χίτλερ;
Η συντριβή, λοιπόν, των επηρμένων Ιταλών στα αλβανικά Βουνά και των «αήττητων» αλεξιπτωτιστών στην Κρήτη, συμπληρωμένη από το κατέβασμα της σβάστικας στην Ακρόπολη, σαλπίζει στα πέρατα του κόσμου την έναρξη της μονόδρομης Αντίστασης κατά του φασισμού και δακτυλοδεικτεί το Χρέος όλων.
Αυτές τις επετειακές ημέρες και πάντοτε οφείλομε να σεβόμαστε και να τιμούμε τους αγωνιστές μας. Και να ακούμε τη μαρτυρική διδαχή και προσταγή τους, αναγνωρίζοντας συγχρόνως τις εν δυνάμει αξίες και ικανότητες του λαού μας, που δυναμώνουν το Χρέος μας.