Έτερη συμφωνία ΔΟΕ – ΟΛΜΕ, με Κεραμεως…
Μετά λόγου γνώσης.
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι σύσσωμος ο εκπαιδευτικός κόσμος γύρισε την πλάτη στην κ Κεραμεως και στην ακροδεξιά πρόταση της, για διαδικτυακές εκλογές, για την ανάδειξη εκπροσώπων των εργαζομένων, στη σύνθεση των Υπηρεσιακών Συμβουλίων, πριν δύο χρόνια.
Μια πρόταση που καταργεί στην πράξη τις συνδικαλιστικες διαδικασίες, τη συγκριτική παιδαγωγική, την διαπάλη των ιδεών και τα χαρακτηριστικά της άμεσης δημοκρατίας.
Σ αυτή λοιπόν την πρόταση το 95% των εκπαιδευτικών λειτουργών της πρωτοβάθμιας και δευτεροβαθμιας εκπαίδευσης είπε το δικό του όχι.
Η κυβέρνηση αποφασίζουσα και διατάζουσα, λειτούργησε τα υπηρεσιακά συμβούλια μόνο με διορισμένα μέλη.
Ως εκ τούτου όλα έγιναν με τα φώτα σβηστά για την πλειοψηφία των συναδέλφων και των εκπαιδευτικών θεμάτων, αλλά με γνώμονα το όφελος των ημετέρων.
Όχι ότι και στα προηγούμενα συμβούλια, την πλειοψηφία των οποίων κατείχαν οι διορισμένοι και εκαστοτε φιλοκυβερνητικοι παράγοντες, δε γινόταν το έλα να δεις της ρουσφετοκρατιας και της εξυπηρέτησης, με το αζημίωτο
Όχι ότι δεν υπήρχε πρόσβαση ούτε καν όλων των δικών τους παιδιών αλλά κρατούσαν τουλάχιστον τα προσχήματα.
Και δεν ήταν λίγες οι φορές που και στις γενικές συνελεύσεις γινόταν λόγος, για κομματική επετηρίδα στην κατάληψη θέσεων και αποσπάσεων.
Ξέρω και δε θα μπω στη διαδικασία των παραταξιακων αντιπαραθεσεων.
Εκτός του ότι ειμαι σαφέστατα τοποθετημένος, υπέρ του διαλόγου και της θεωρίας «θέση, αντίθεση, σύνθεση» ως κινητήρια δυνάμη για τη γέννηση του νέου και το βηματισμό της σκέψης, εν τούτοις, κρίνω ότι δεν είναι της ώρας.
Θεωρώ ότι αυτό που προέχει τούτη τη στιγμή είναι η προάσπιση των δημοκρατικών διαδικασιών και της ίδιας της δημοκρατίας.
Όλοι έχουμε και λόγο και καθήκον να προστατέψουμε και τα δικαιώματα μας και τη δημοκρατία.
Όταν μάλιστα βάλλεται ο ένας απ τους τέσσερις πυλώνες, το συνδικαλιστικο κίνημα, κανείς δεν μπορεί να σηκώνει αδιάφορα τους ώμους.
Όλοι γνωρίζουμε ότι οι ηγήτορες των παρατάξεων που συμμετέχουν σ’ αυτή την παρωδία, μας προετοιμάζουν για τις μεγάλες κάλπες.
Ας μας πουν οι πεφωτισμένες ηγεσίες της ΔΑΚΕ, της ΔΗΣΥ και της ΣΥΝΕΚ, και όποιος άλλος συμμετέχει σ’ αυτή τη διαδικασία, ποτέ είχαν δίκιο, όταν δυο χρόνια πριν σήκωναν παντιέρα, εναντίον των κομματικών τους σχηματισμων, ή σήμερα που έκαναν πίσω;
Α βέβαια ζούμε την εποχή του όλα καλώς γινόμενα. Κατά πως μας βολεύει.
Όλα τ άλλα περί φραγμού των αυθαιρεσιων των υπηρεσιακών συμβουλίων, είναι τουλάχιστο εκ του πονηρού, και το τι θα προκύψει απ τις βουλευτικές εκλογές.
Κράτησαν σιωπές όλο το προηγούμενο διάστημα αντί να καταγγέλλουν την κυβέρνηση και τα υπηρεσιακά συμβούλια, για καταπάτηση της κείμενης νομοθεσίας και να κινητοποιούν τις ομοσπονδίες. Τούτη η μάχη θα γράψει τη δική της ιστορία, πέρα από στημένες πλειοψηφίες, όπως και η ιστορική απεργία του 2006…
* Ο Γιώργος Μυλωνάκης είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός.