Μας είπαν πολλά. Από παραμύθι σε παραμύθι, μας πάνε τα αστικά κόμματα του συστήματος. Και ο επίλογος ο ίδιος. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Παντού τα ίδια.
Σοβαρά τώρα εσείς που είστε με τη σωστή μεριά της ιστορίας, έχετε ακούσει τι συμβαίνει στην Ισπανία κσι την Πορτογαλία;
Πώς γίνεται και σ’ αυτες τις χώρες η τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας διαμορφώνεται στο 1/3 της δικής μας τιμής;
Ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, πράσινη ανάπτυξη, ενεργειακό χρηματιστήριο, πόλεμος, ακρίβεια, χωρίς ταβάνι… Κι όποιος τη βγάλει.
Κι έχουμε το mister mitsotakis, που προφασίζεται τον πρωθυπουργό της Ελλάδας, να μας δουλεύει ψιλό γαζί.
Ναι ψιλό – ψιλό γαζί.
Ο κρατικός προϋπολογισμός, λέει, θα σηκώσει το κόστος της αύξησης, της εκτροχιασμενης τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος.
Αλήθεια τώρα; Αυτό είναι το θέμα μας;
Κι αυτό τον κρατικό προϋπολογισμό ποιος τον ταΐζει;
Ποιος γεμίζει τα δημόσια ταμεία;
Μήπως οι φόροι και τα χαράτσια που εμείς πληρωνουμε;
Και σε ποιους τα δίνει; Μήπως στους παροχους;
Μα δεν τα δίνει όλα, θα πει κάποιος. Κι αν αντί για δύο δισ., πάρουν το ένα κάμποσες εταιρείες αυτό είναι λαϊκή πολιτική;
Ποιος εξυπηρετεί ποιον, είναι η πολιτική σκέψη, σύμφωνα με την οποία, πρέπει να εκδηλώνουμε την κομματική μας τοποθέτηση και τη συμμετοχή μας στην εκλογική διαδικασία.
Τι μπορούμε να κάνουμε, αφού ανεβαίνει η τιμή του φυσικού αερίου, επιχειρηματολογεί η κυβερνητική και όχι μόνο πολιτική.
Ε και;
Όπως αυτοί παίζουν τα πολιτικά – οικονομικά τους παιχνίδια κι αυξάνουν τις τιμές, έτσι οφείλουμε να αντισταθούμε κι εμείς. Θα χρησιμοποιήσουμε το δικό μας ορυκτό, το λιγνίτη.
Έτσι κι αλλιώς, τα νησιά μας δηλ. το 1/10 του πληθυσμού και σχεδόν το μισό της εξυπηρέτησης, του τουριστικού προϊόντος της χώρας, χρησιμοποιούμε πετρέλαιο που, αν δεν κάνω λάθο,ς υπάρχει ήδη μια αποκλιμάκωση της τιμής του.
Εάν λένε την αλήθεια, η αιολική και ηλιακή ενέργεια, συμμετέχει ήδη στην ηλεκτρική παραγωγή με ελάχιστο κοστος.
Τα υδροηλεκτρικα εργοστάσια;
Δε δικαιολογείται αυτό που μας προετοιμάζουν, να χαθούν ζωές εξ αιτίας του κρύου.
Δε δικαιολογείται να είμαστε επαναπαυμένοι στις γωνιές του καναπέ μας, περιμένοντας τον ευτελισμό των ζωών μας.
Ως εδώ καταλαβαίνω την απάθεια της κυβέρνησης και των λοιπών υποστηρικτών του συστήματος.
Την πολιτική τους τιμούν. Τα μεγαλοσυμφέροντα των καπιταλιστών.
Αλλά αυτή η αριστερά, που υποτίθεται ότι είναι και σήμερα η πρωτοπορία για τη στήριξη και τη διεύρυνση των λαϊκών κατακτησεων, πού είναι;
Περιμένουμε να δράσουμε όταν θα μαστε ξεψυχισμενοι ή θα δράσουμε τώρα;
Να δράσουμε τώρα, ως λιμενοβραχίονες των επερχόμενων, βαρβάρων εξελίξεων.
Κι αφού το συνδικαλιστικό κίνημα ζει την καλοκαιρινή ραστώνη…
Ας κινηθούμε εμείς, οι συνήθεις και συνήθως ύποπτοι.
* Ο Γιώργος Μυλωνάκης είναι συνταξιούχος δάσκαλος