Ευρισκόμενος στο Ηράκλειο για λίγες μέρες προκειμένου να επισκεφθώ κατά χρέος σεβάσμια εκκλησιαστικά αλλά και άλλα συγγενικά μου πρόσωπα είχα την εξαιρετική ευκαιρία να ζήσω με την πρεσβυτέρα μου την παράσταση «Η Μικρασία της Κυρά Δόμνας», στο Πολιτιστικό Συνεδριακό Κέντρο Ηρακλείου προχθές, την Κυριακή το βράδυ.
Ξένος και περαστικός εγώ και άσχετος με τα ελληνικά πολιτιστικά, ως ιερέας μέχρι πρότινος του Ελληνισμού της Γερμανίας, δίσταζα και διστάζω και τώρα να γράψω και μάλιστα στον τύπο τις παρακάτω σκέψεις. Λογοτέχνης δεν είμαι, κριτικός της τέχνης δεν είμαι, δημοσιογράφος δεν είμαι. Ως απλός πολίτης, όμως, δικαιούμαι και πρέπει να έχω και να εκφράζω δημόσια τη γνώμη μου.
Πατρίδα είχαν οι ξεριζωμένοι που ακούσαμε και μάλιστα ένδοξη και τιμημένη. Έχουμε κι εμείς και το ξέρουμε. Κρατούμε, όμως, το δίδαγμα της Μικράς Ασίας; Ότι δηλαδή από τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί και να μην έχουμε; Καλές και απαραίτητες οι συμμαχίες και οι διεθνείς ειρηνευτικές διεργασίες, συνομιλίες και συνυπογραφές διαβουλεύσεων και συμφωνιών. Αλίμονο, όμως, στους λαούς που θα χάσουν την εθνική ομοψυχία και ενότητα, την αυτοσυνειδησία, δηλαδή το ποιοι είναι και πού φτάνουν για να κρεμάσουν το καλάθι τους. Αφήνονται τότε άβουλοι και ανύποπτοι στις αρπακτικές διαθέσεις των ισχυρών φίλων και εχθρών –σήμερα είναι περίπου το ίδιο- συνηθίζοντας να επιβιώνουν σαν αυτούς που είδαμε στα σοκάκια της Αθήνας πριν εκατό χρόνια και της Γερμανίας πριν από εβδομήντα.
Πίστεψε σε αυτό που είσαι. Στην Ελλάδα σου, στην Ορθόδοξη Εκκλησία σου, στους αγωνιστές και ήρωες της πατρίδας σου και στους Αγίους της εκκλησίας σου. Αγάπησε ό,τι δημιούργησαν και έθρεψαν αυτές οι δυο βαθιές σου ρίζες: η Ελλάδα σου και η Ορθόδοξη Εκκλησία σου. Τη μουσική, το ψαλτήρι, τα δημοτικά σου τραγούδια, τους χορούς, τις μαντινάδες, τις παραδόσεις του λαού μας στο ντύσιμο, στη φιλοξενία, στη συνεργασία, στην αλληλοβοήθεια. Μην ξεχάσεις την ενδυμασία, το χτένισμα και τα υποδήματα των προγόνων σου.
Στη σεμνή και αξιοπρεπή και καθ΄ όλα προσεγμένη παράσταση που ζήσαμε δεν είδαμε υπερβολές, φαντασίες και θεάματα. Ζήσαμε αλήθειες και πήραμε μαθήματα ζωής, πίστης στον Θεό, σεμνότητας, σοβαρότητας, υπομονής, θάρρους, αγωνιστικότητας, συνεργασίας ατόμων και Συλλόγων, σεβασμού στην παράδοση, στη μουσική και στον χορό, αγάπης στην πατρίδα, συνεργασίας και αλληλοβοήθειας, τιμής στους νεκρούς, αγάπης στον άνθρωπο και στην εργασία. Και όλα αυτά ανύσταχτα, σιωπηλά, αθόρυβα, απλά και με εμπιστοσύνη με τη σύλληψη και την καλλιτεχνική οργάνωση της Κατερίνας Παπαδοπούλου και του Σωκράτη Σινόπουλου.
Η εκδήλωση, που μας δίνει την αφορμή, αυτό λέει. Μην ξεχνάτε τον τόπο και τις παραδόσεις του και αν δεν μπορείτε κάθε μέρα χαρίστε του την Κυριακή. Μια φορά τη βδομάδα ντυμένοι κρητικά να λέμε μεταξύ μας: Βάστα παντέρμη Κρήτη. Μπορεί να το δουν και να συνεχίσουν τις δόξες σου τα Κρητικόπουλά σου.
Η μουσική και οι μουσικοί, το ατομικό και ομαδικό τραγούδι, ο ατομικός και ομαδικός χορός, η άφωνη και η φωνητική παρουσία στη σκηνή, ο φανταστικός συγχρονισμός και το μαγευτικό κλείσιμο με τα παιδιά, γέμισαν κάθε ψυχή, πιστεύω, με θαυμασμό, με ελπίδα για τη ζωή και ευχαριστίες για τους συντελεστές. Τυχεροί όσοι μπορούν να χαίρονται παρόμοιες παραστάσεις. Θερμά συγχαρητήρια!