Η υπερδεκαετής κρίση είναι μια ανώμαλη και έκτακτη πολιτικοικονομική κατάσταση η οποία προήλθε από τα παλιά κόμματα εξουσίας, με κατ’ εξοχήν υπεύθυνη μάλιστα τη ΝΔ του Κώστα Καραμανλή, και η οποία πρέπει να τελειώσει. Και θα τελειώσει με έναν μόνον τρόπο: με την αποκατάσταση της ομαλότητας και της κανονικότητας.
Και αυτό φυσικά δεν μπορεί να γίνει μ’ αυτούς που αναδείχτηκαν από την ανωμαλία, πιστεύουν σ’ αυτήν, ομνύουν σ’ αυτήν, τρέφονται από αυτήν. Και δεν διστάζουν να το διακηρύττουν κυνικότατα και δημόσια (Αχτσιόγλου: η κανονικότητα δεν βολεύει τον Σύριζα). Αυτοί και δεν θέλουν, και δεν μπορούν να τελειώσουν την κρίση και να επαναφέρουν την κανονικότητα. Να προσφέρουν κανονικότητα. Απλούστατα γιατί η αποκατάσταση της κανονικότητας θα σηματοδοτήσει την δική τους περαιτέρω πολιτική συρρίκνωση και εξαφάνιση.
Δεν επαναφέρεις την κανονικότητα με το να μην ψηφίζεις κανένα νομοσχέδιο επί τέσσερα περίπου χρόνια. Πολύ περισσότερο δεν επαναφέρεις την κανονικότητα αποσύροντας τους βουλευτές σου από τη Βουλή, για να κάθονται στο καφενείο της Βουλής, τσεπώνοντας παράλληλα το μισθό τους από το υστέρημα του Ελληνικού λαού (δεν είδα κανέναν από τους απέχοντες να επιστρέψει τον μισθό του στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους για το διάστημα της αποχής).
Ακόμα περισσότερο δεν επαναφέρεις την κανονικότητα, με το να χαρακτηρίζεις ως παραπλανημένα καλόπαιδα αυτούς που πριν δέκα πέντε ημέρες θα ψήφιζαν με την ψυχή τους την εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή και τον καταδικασμένο αρχηγό της Κασσιδιάρη, για να πάρεις μερικά ψηφαλάκια παραπάνω (έχοντας ήδη απόσχεις κατά την ψηφοφορία της Βουλής για την απαγόρευση της Χρυσής Αυγής – τυχαία; Δεν νομίζω!).
Πολύ περισσότερο δεν επαναφέρεις την κανονικότητα, προσφέροντας τις ίδιες συνταγές που εφαρμόστηκαν και απέτυχαν παταγωδώς, τα ίδια μέσα που χρησιμοποιήθηκαν και απέτυχαν ολοκληρωτικά, τα ίδια πρόσωπα (και μυαλά) που δοκιμάστηκαν και… ευτυχώς απέτυχαν κωμικοτραγικά.
Και το τέλος της κρίσης αναμενόμενο είναι να συμπαρασύρει και τα «προϊόντα» της. Που δεν είναι άλλα από τα κόμματα που αναδείχτηκαν στην κρίση, από αυτήν, χάρη σ’ αυτήν, και -το κυριότερο- χρησιμοποίησαν αυτήν. Με πιο επώνυμα από αυτά τον Σύριζα και το Μερα25.
Τα οποία όπως φάνηκε από την μέχρι τώρα πορεία τους δεν μπορούν και δεν θέλουν να αλλάξουν, να μεταλλαχτούν σε προϊόντα της κανονικότητας. Πολιτικοί και κόμματα λοιπόν που δεν κατανοούν το παρόν, είναι αδύνατον να βαδίσουν στο μέλλον, και συνεπώς η μόνη διέξοδός τους είναι το παρελθόν. Πολλές φορές μάλιστα το απώτερο. Και προς τα εκεί οδεύουν.
Η χώρα όμως, θα πρέπει να οδεύσει προς το μέλλον. Ο Ελληνικός λαός είναι καιρός, μετά από δεκατριάμισι ολόκληρα χρόνια, να αφήσει πίσω του όλα αυτά που τον πλήγωσαν, τον ταπείνωσαν, τον λοιδώρησαν, τον πήγαν χρόνια πίσω. Είναι καιρός πλέον οι νέοι μας που όλο αυτό το διάστημα απαξιώθηκαν, περιφρονήθηκαν (όλοι, πολίτες και πολιτικοί, ασχολήθηκαν μόνον με τις συντάξεις και τα περήφανα γηρατειά, κανένας με τους νέους και τα προβλήματά τους), που έφυγαν στο εξωτερικό για να ξαναβρούν την αξιοπρέπειά τους, να επιστρέψουν και να βρουν τη θέση που τους αξίζει.
Όλοι βέβαια γνωρίζουμε, και πρέπει πλέον να το έχουμε εμπεδώσει, ότι αυτό δεν γίνεται ούτε μ’ ένα άρθρο, ούτε μ’ ένα νόμο, ούτε σε μια μέρα, ούτε με το «σκίσιμο» του οτιδήποτε. Θέλει χρόνο, σοβαρότητα, μεθοδικότητα και δουλειά. Τα θαύματα και οι θαυματοποιοί μας τελείωσαν. Και ευτυχώς!
Η κρίση λοιπόν τελειώνει το βράδυ της Κυριακής 25 Ιουνίου και μαζί της τελειώνει και η Μεταπολίτευση, παιδί της οποίας υπήρξε η κρίση. Η Μεταπολίτευση πέτυχε πολλά, έφερε όμως και την κρίση. Καιρός είναι να δώσει τη θέση της στην τέταρτη βιομηχανική επανάσταση και στη νέα εποχή. Και από (χρονική) Μεταπολίτευση να γίνει (κοινωνικοπολιτική) Meta-πολίτευση.
Στο χέρι του Ελληνικού λαού είναι να το πετύχει. Ήδη έχει φτάσει πολύ κοντά. Όλοι γνωρίζουν, και ο ίδιος ο Μητσοτάκης καλύτερα απ’ όλους, ότι το 40,79% των πρώτων εκλογών δεν είναι Νεοδημοκράτες, αλλά η συνέχεια – μετεξέλιξη του μετώπου «μένουμε Ευρώπη» που «κράτησε» όρθια τη χώρα το πρώτο εξάμηνο του 2015.
Και για τούτο γνωρίζει πως πρέπει να πολιτευτεί μέσα σε καθορισμένα και κατά το δυνατόν κοινώς αποδεκτά όρια. Το έχει δείξει άλλωστε. Θα πρέπει όμως, σε ορισμένους τομείς που η χώρα έχει μείνει πολύ πίσω, να κάνει και πραγματικά άλματα, κι εκεί χρειάζεται τόλμη και ρήξη με το παρελθόν.
Και μην σας γελάνε, οι ίδιοι παραπάνω… «οπισθοδεύοντες», με ψέματα και προπαγανδιστικές κινδυνολογίες για επικίνδυνες τάχα παντοδυναμίες και τα τοιαύτα.
Με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο, όχι μόνον δεν φέρεται ως δυνατή μια παντοδυναμία (στην οποία ούτως ή άλλως ο καθένας δίνει το περιεχόμενο που θέλει) οποιουδήποτε, αλλά ανάλογα με την είσοδο ή όχι στη Βουλή και άλλων μικρών κομμάτων και το «μεταβλητό μπόνους» των 25 εδρών, καθίσταται μη δεδομένη και δύσκολη ακόμη και μια «ισχυρή» αυτοδυναμία ασφαλείας, η οποία θα επιτρέψει στην επόμενη κυβέρνηση να είναι παραγωγική και αποτελεσματική για να εφαρμόσει το πρόγραμμα για το οποίο ψηφίστηκε από τον Ελληνικό λαό.