Έρχεται η στιγμή να πάρουμε κάποιες αποφάσεις στη ζωή μας, νομίζοντας ότι είμαστε λογικοί κι ότι κάνουμε έξυπνες και επωφελείς επιλογές. Αγνοούμε ό,τι δεν μας αφορά, προσαρμόζοντας τις επιθυμίες μας στην πραγματικότητα και θεωρώντας πως κανείς δεν μπορεί να μας βλάψει.
Αλλά είναι όντως έτσι; Όχι μόνο κάνουμε διαρκώς λάθη και λανθασμένες επιλογές, αλλά επαναλαμβάνουμε ανοήτως τις εσφαλμένες επιλογές μας, ακριβώς γιατί έχουμε ξεχάσει να σκεπτόμαστε με την απλή, την κοινή λογική.
Αποδεχόμαστε τα «γεγονότα» καθώς λαμβάνουν χώρα, πιστεύοντας πως δεν μπορούν να μας βλάψουν. Και ας δεχτούμε πως για την ώρα δεν μπορούν να μας βλάψουν. Οι απόψεις μας όμως γι’ αυτά τα γεγονότα μπορούν, και μάλιστα γκρεμίζοντας στο χάος τις προσδοκίες και τα όνειρά μας. Μπορούν να μας βλάψουν οδηγώντας μας σε δρόμους του πουθενά.
Ζούμε σε επικίνδυνους καιρούς για την ειρήνη, τη δημοκρατία, σε μια εποχή όπου αυξάνεται η απόσταση ανάμεσα σε κερδισμένους και χαμένους. Με τεχνοκρατική αντίληψη για την πολιτική, που αδιαφορεί για την πικρία όσων αισθάνονται ότι έχουν χάσει το τρένο της οικονομίας και του πολιτισμού.
Θα πρέπει να ξανασκεφτούμε κάτι σημαντικό, όπως τη θέση μας απέναντι στην επιτυχία και την αποτυχία, που συνοδεύει τις τελευταίες δεκαετίες την αύξηση των ανισοτήτων και οδηγεί σε μια εκδοχή της παγκοσμιοποίησης ωφελώντας και εξυπηρετώντας εκείνους που βρίσκονται στην κορυφή, αφήνοντας στους καθημερινούς πολίτες ένα αίσθημα αδυναμίας, ανημποριάς και ματαίωσης.
Ένα τέχνασμα για να απαλύνουμε την αιμορραγία της αδιαφορίας μας είναι η σιωπή που δεν είναι πάντα χρυσός γιατί η φωνή δεν ταριχεύεται και η ψυχή κραυγάζει, ουρλιάζει και ωρύεται.
Θα πρέπει να αναθεωρήσουμε και να μεταβάλουμε την ηθική της πολιτικής σε ηθική της αλληλεγγύης, μεταβολίζοντάς την σε ελπίδα και λύτρωση.
* Η Κατερίνα Δερμιτζάκη είναι ποιήτρια