Η κοινωνία αποφάσισε. Τα μέλη της επιθυμούν σφόδρα να μείνουν τα πράγματα ως έχουν. Φευ, τα πράγματα ποτέ δεν μένουν ως έχουν. Ακολουθεί πάντα ή σχεδόν πάντα – στην καλύτερη των περιπτώσεων – το «μία από τα ίδια» και η κοινωνία αποστασιοποιείται. Τότε είναι που αναπτύσσεται ένας πολιτισμός υποτέλειας, κοινοτοπίας και ρουτίνας με υπερπληροφόρηση που καταντά τα μέλη παθητικά στο να περιμένουν το αύριο ζοφερό ή ολόφεγγο και την πραγματικότητα εάν θα το επιβεβαιώσει.
Η κοινωνία αποφάσισε. Τα μέλη της δεν βλέπουν πλέον τους εαυτούς τους ως υποκείμενα που έχουν δικαιώματα και δημιουργούν τη δική τους ζωή μέσα στον κόσμο, αλλά, κυρίως ως δρώντα υποκείμενα ενός οικονομικού συστήματος δίχως(;) μνημόνια και οικονομική κρίση.
Τα μέλη διέρρηξαν κάθε δεσμό με τη λογική του να διαβλέψουν τι περιμένει όλους, εταίρους και μη. Αψηφώντας το κατά πόσο οι πράξεις τους είναι σύμφωνες με τις επιδιώξεις τους, αλλά και κατά πόσο η υλοποίηση αυτών των επιδιώξεων επιδρά και επηρεάζει συνάμα το σύνολο της κοινωνίας.
Ωστόσο είπαμε, η κοινωνία αποφάσισε. Τα μέλη της δεν χρειάζεται να θέσουν στόχους και να καταστρώσουν σχέδια. Εκμεταλλεύονται την εσωτερική δυναμική της τρέχουσας κατάστασης και συντονίζονται με τη «φυσική» πορεία των πραγμάτων, ώστε οι συνθήκες που παρουσιάζονται να δουλέψουν για λογαριασμό τους, υποβοηθώντας αυτά που θα συμβούν ούτως ή άλλως.
Και τότε το αποτέλεσμα της δράσης τους αυτής προκύπτει άκοπα, αβίαστα και ελαφρά και μάλιστα χωρίς κίνδυνο, χωρίς κόπο.
Η κοινωνία αποφάσισε. Τα μέλη της, στηριγμένα στην ατομική δήθεν αλάθητη βούλησή τους, δημιούργησαν χαρακτήρες σαν ήρωες σε μάχη με τη βεβαιότητα πως δε θα πέσουν έρμαια από τον εκάστοτε πολιτικό άνεμο.
Η κοινωνία αποφάσισε. Εντούτοις καθόλου αυτονόητο το αυτονόητο. Τα μέλη της είναι άνθρωποι των οποίων το πολιτικό «σκέπτεσθαι», με άλλα λόγια το πώς φτιάχνουν τον εαυτό τους είναι μία συνιστώσα και μία παράμετρος ουσιαστική, που μπορεί να δομήσει μια άλλη κοινωνία λιγότερο στραπατσαρισμένη.
* Η Κατερίνα Δερμιτζάκη είναι ποιήτρια