Θεωρώ ενθαρρυντικό το σχόλιο της Κάτιας, σχετικά με το προηγούμενο άρθρο μου «Ουδέν κακόν…», της 7/4/20. Την ευχαριστώ πολύ και πρέπει να ομολογήσω ότι χάρηκα διπλά, που μπορέσαμε και ξανασυναντηθήκαμε, έπειτα από κάποιες δεκαετίες, που για λόγους συντομίας(!) δεν θα ήθελα να αναφέρω, εδώ… Βρεθήκαμε, 7 Μαρτίου στην Αθήνα.
Η ευκαιρία δόθηκε από την επανέναρξη της λειτουργίας και τα εγκαίνια των γραφείων της A.F.S., λίγο πριν την ανακοίνωση των περιοριστικών μέτρων για την κυκλοφορία, λόγω κορωνοϊού.
(Η A.F.S. είναι μια οργάνωση, που προσφέρει προγράμματα ανταλλαγής μαθητών, τότε στις ΗΠΑ και τώρα και σε άλλες χώρες, για απόκτηση γνώσεων και εμπειρίας, προγράμματα στα οποία είχαμε την ευκαιρία να πάρουμε μέρος, τότε(!), αν και σε διαφορετικές χρονικές περιόδους).
Με τα σημερινά μέτρα να μην είχαν εξαγγελθεί τότε ακόμη, αλλά με γνωστή – σε ένα βαθμό- την απειλή του κορωνοϊού, φιληθήκαμε (σταυρωτά και άπαξ) και μιλήσαμε για τα παλιά. Μου είπε ότι λαμβάνει, τακτικά, τα άρθρα του Περιπατητή και χάρηκα ιδιαίτερα με τη διαπίστωση, ότι άλλο ένα άτομο, με τη μόρφωση και την εμπειρία της, δηλώνει «φαν» της στήλης αυτής. Πάντα μου άρεσε να λαμβάνω, έστω και αραιά, μηνύματά της με το ηλ. ταχυδρομείο (e-mail), με σχόλια και εύστοχες παρατηρήσεις.
Αναφορικά με το θέμα των ασπασμών, που ανταλλάξαμε, είναι ευκαιρία να πούμε, ότι «προλάβαμε»! Ο λόγος είναι ότι στο μέλλον και μετά τη λήξη των περιοριστικών μέτρων, τέτοιου είδους κοινωνικές διαχύσεις θα περιοριστούν στο ελάχιστο ή και θα εκλείψουν – πλήρως.
Ο κόσμος θα γίνει πιο προσεκτικός (έως καχύποπτος) στο χώρο ανάμεσα στην ανταλλαγή χειραψίας και κοινωνικού ασπασμού. Δεν θα ήταν ριψοκίνδυνη η πρόβλεψη, ότι ενδέχεται να υιοθετήσουμε γι’ αυτό, τον κανόνα της ιαπωνικής συμπεριφοράς. Δηλ. θα περιοριστούμε στη συνάντηση εξ αποστάσεως, (δύο μέτρα) με τις παλάμες ενωμένες στο ύψος του στέρνου και ολοκληρώνουμε το χαιρετισμό με ταυτόχρονη κάμψη του σώματος· κάτι σαν ελαφρά υπόκλιση!
Στο αφανές, πλην υπαρκτό τμήμα των κοινωνικών ειδήσεων της στήλης μας, αναφέρω την παρουσία και την ανταλλαγή ξεχασμένων περιστατικών και αναμνήσεων με τους φίλους Δημήτρη Λ. Κωνσταντάρα, δημοσιογράφο και πρώην βουλευτή, τον Κώστα Ξηρομερίτη, γνωστό δικηγόρο από τη Θεσσαλονίκη, τον πρώην καθηγητή στο ΤΕΙ Ηρακλείου Γιάννη Βλάχο και άλλους/ες εκλεκτούς AFS’rs, στη διάρκεια της όμορφης δεξίωσης, που προηγήθηκε της τελετής των εγκαινίων.
Κεντρικό θέμα του άρθρου «Ουδέν κακόν…» ήταν η αναφορά των θετικών στοιχείων που θα προκύψουν από το «κακό» της επέλασης της επικίνδυνης πανδημίας του κορωνοϊού. Στο μήνυμά της, η Κάτια μου μετέφερε ένα άλλο θετικό που θα προκύψει από τους περιορισμούς που επιβάλλονται λόγω της πανδημίας.
Η ιδέα –σύμπτωση και αυτή- προήλθε από γνωστό της, που ζει και δραστηριοποιείται στη Βουδαπέστη. Της γράφει: «Στους λογαριασμούς για τα θύματα του ιού στην Ελλάδα θα πρέπει να λάβουμε υπόψη και τους θανάτους από τροχαία που γλιτώνουμε, με την απαγόρευση της κυκλοφορίας στις εξόδους της 25ης και του Πάσχα».
Όντως, εύστοχη παρατήρηση! Τονίζοντας και επαυξάνοντας «τα τροχαία που γλιτώνουμε», να πούμε ότι το κέρδος από τα λιγότερα τροχαία (θάνατοι, τραυματισμοί, αποζημιώσεις, δικαστήρια, ασφαλιστικές εταιρείες κ.ά.) δεν περιορίζεται μόνο στις ημέρες της 25ης Μαρτίου και του Πάσχα, αλλά επεκτείνεται και σε όλη τη διάρκεια των απαγορευτικών μέτρων.
Οι δρόμοι μένουν πρακτικά άδειοι, κάνοντας, έτσι, ευκολότερη τη ζωή μας, αλλά και την περαίωση της αποστολής, της κατά τα άλλα συμπαθούς τάξης των «ντελιβεράδων». Και λέμε «κατά τα άλλα», διότι μπορεί μεν, σε πολλά αιτήματά τους να έχουν δίκιο, όμως από πλευράς προσεκτικής οδήγησης (και στάθμευσης), υστερούν!
Χάρηκα, λοιπόν, για τη συμπλήρωση του άρθρου από την Κάτια, πράγμα που δείχνει την ενεργητική συμμετοχή του αναγνώστη/τριας. Τα χρονικά όρια της συγγραφής ενός άρθρου, πολλές φορές είναι στενά και είναι πολύ φυσικό, κάποια από τα στοιχεία που πραγματεύεται, να μην συμπεριλαμβάνονται, είτε λόγω περιορισμένου χώρου ή χρόνου, είτε διότι –απλούστατα- δεν ήταν στη γνώση του συντάκτη … ακόμα, είτε διότι κατά την κρίση του, κάποιο στοιχείο δεν ήταν άξιο λόγου να αναφερθεί.
Ωραία, λοιπόν! Κάνοντας, όμως, μια υπέρβαση και ξεπερνώντας τα δεινά του εγκλεισμού και της απομόνωσης, να κάνουμε μια ρηξικέλευθη πρόταση.
Όμως, πριν την διατυπώσουμε, αλλά και για να προετοιμαστούμε ψυχολογικά, ώστε να την ακούσουμε με «ευήκοα ώτα», να σκεφτούμε ότι λόγω του εγκλεισμού, σε παγκόσμιο επίπεδο και λόγω της ακινητοποίησης των οχημάτων, οι εκπομπές καυσαερίων έχουν μειωθεί στο ελάχιστο, οι κάτοικοι του Πεκίνου (και άλλων πόλεων) έχουν διακρίνει τι χρώμα έχει ο ουρανός, ο θόρυβος και η ακουστική όχληση στις πόλεις έχει περίπου μηδενιστεί και τα ψάρια επέστρεψαν πολυπληθώς, στα πεντακάθαρα, πλέον, νερά των καναλιών της Βενετίας.
Άρα, γιατί να μην καθιερωθεί, μελλοντικά, μια παγκόσμια «Μέρα Ανάμνησης» του κορωνοϊού, όπου ο άνθρωπος θα μένει υποχρεωτικά στο σπίτι, τα οχήματα δεν θα κυκλοφορούν, ενώ θα επιτρέπονται και θα ενθαρρύνονται οι εργασίες που μπορούν να γίνονται διαδικτυακά; Το λιγότερο, θα είναι μια μικρή, αλλά όχι ασήμαντη συνεισφορά στη μείωση της ρύπανσης του περιβάλλοντος.
Ο άνθρωπος, ανέκαθεν και ιδιαίτερα ο σημερινός, αναζητά ένα Μεσσία, ένα ήρωα, ένα πρότυπο, ένα ηγέτη… και φαίνεται ότι μέσα στην πανδημία αναδείχτηκε η μορφή του… σεμνού, ήρεμου, αποτελεσματικού και με τεράστιο βιογραφικό ακαδημαϊκού και ειδικού λοιμωξιολόγου, που ακούει στο όνομα Σωτήρης Τσιόδρας.
Μαζί με την ομάδα της οποίας ηγείται, θεωρείται ο εισηγητής της έγκαιρης και αποτελεσματικής λήψης μέτρων, χάρη στα οποία η Ελλάδα αποτελεί σήμερα παράδειγμα, διεθνώς, στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Αν και αυτό το θέμα δεν έχει κλείσει, κάτω από τις οδηγίες του καθηγητή, είναι βέβαιο ότι θα έχουμε εξίσου καλή εξέλιξη και πέρας. Με τέτοια πορεία, είναι επίσης βέβαιο, ότι αφού η ζωή ξαναβρεί το δρόμο της, η πολιτεία θα τιμήσει τον άνθρωπο αυτό, για την πολύτιμη προσφορά του.
Η σεμνή του εμφάνιση και το χαμηλό του προφίλ, έχουν δώσει αφορμή να διατυπωθούν ευμενέστατα σχόλια· ακόμα και ποιήματα έχουν γραφτεί για τον πολύτεκνο καθηγητή (7 παιδιά), ο οποίος στον ελεύθερο του χρόνο εκτελεί χρέη … ιεροψάλτη, σε εκκλησία των Αθηνών.
Φαίνεται, όμως, ότι ανάλογη παρουσία, εν καιρώ πανδημίας, έχει και η καθηγήτρια επιδημιολογίας στο πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου, Δαρεία Κίσιτς (Darja Kisic Tepavcevic), στην κοντινή μας Σερβία. Η εντυπωσιακή ξανθιά 45χρονη καθηγήτρια είναι παντρεμένη και έχει μια 15χρονη κόρη και –φυσικά- με τα προσόντα της, διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών κατά τις καθημερινές τηλεοπτικές ενημερώσεις. Σύμπτωση; Πουθενά δεν αναφέρεται αν ασχολείται και αυτή με την ιεροψαλτική. Εμφανισιακά, όμως, δείχνει να έχει τα προσόντα για… Βυζαντινή μουσική!!!