Η αρκούδα της Ανατολικής Μεσογείου ξύπνησε πάλι αγριεμένη και πεινασμένη. Μουγκρίζει συνέχεια και σ’ όλους τους τόνους. Βρίζει και απειλεί το Έθνος μας και το λαό μας. Να μπορούσε να μας καταπιεί αμάσητους, σαν Σκύλλα ή Χάρυβδη, ή να μας κρεμάσει στην Καύκασο, σαν τον Προμηθέα, και να κατατρώγει καθημερινά το σκώτι μας! Τόσο μίσος! Γιατί;
Τι της κάναμε; Τι της χρωστάμε; Αυτή που για τετρακόσια χρόνια, μας έξωσε πολλά, όσα δεν μπορεί να χωρέσει ανθρώπινο μυαλό και αν νιώθαμε μίσος γι’ αυτήν, θα ήταν δικαιολογημένο. Αυτή χρωστά πολλά σε μας. Αυτή που εξακολουθεί να κατέχει ξένα εδάφη και να βασανίζει ξένους λαούς και όμως δεν ντρέπεται! Τι να περιμένεις απ’ αυτήν; Αρκούδα ήταν, αρκούδα έμεινε.
Ζητά, που λέτε, να καταβροχθίσει ξένη γη με τους ανθρώπους της, ξένες θάλασσες, ξένο εναέριο χώρο, περιοχές που δεν της ανήκουν και που ποτέ ουσιαστικά δεν της ανήκαν. Ζητά νησιά που πάντα, εδώ και χιλιάδες χρόνια, κατοικούνταν από Έλληνες και όχι μόνο τετρακόσια πενήντα χρόνια, από το 1453 κι εξής, μέχρι που απελευθερώθηκαν, και από Τούρκους. Νησιά, που κατέσφαξε και κατέκαψε, όταν αυτά ξεσηκώθηκαν το 1821 εναντίον της, εναντίον του κατακτητή τους, ζητώντας την ελευθερία τους.
Έχει ξεχάσει τη Χίο; Την Κάσο; Τα Ψαρά; Tην Κρήτη;… Τώρα, αφού εξέχασε την ταπεινωτική για την ηττημένη Ελλάδα συνθήκη, της Λωζάννη, που αυτή μας επέβαλε, θυμήθηκε πως τα νησιά αυτά ήταν κάποτε δικά της και τόσο κοντά της που τα ξαναθέλει πίσω!
Ναι, είναι λέει δικά της και γι’ αυτό προβάλλει και το γελοίο επιχείρημα ότι: είναι λέει τόσο κοντά της, τα νησιά αυτά, που τα λαλήματα των πετεινών τους ακούγονται από τα παράλιά της και δεν σκέφτεται, η ανεγκέφαλη, ότι και τα λαλήματα των πετεινών των παραλίων της ακούγονται και από τα νησιά μας, χωρίς εμείς να διεκδικούμε τα παράλιά της αυτά.
Βέβαια, όλοι μας γνωρίζουμε ότι δεν διεκδικεί μόνο τα κοντινά της νησιά, ζητά τη Θράκη μας, το μισό Αιγαίο με τα νησιά του, την Κρήτη, τη μισή άραγε ή ολόκληρη; αλλά και τη Γαύδο! Γιατί όμως; Μήπως οι Τούρκοι ονειρεύονται να ξαναφτιάξουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία τους ή ποθούν τον πλούτο του Αιγαίου σε πετρελαϊκά προϊόντα; Πιστεύω και τα δυό!
Δε φταίει όμως αυτή, φταίνε οι Ευρωπαίοι που αντί να τη διαμελίσουν όταν έπρεπε, την κράτησαν ολόκληρη. Την ήθελαν πάντα μεγάλη και δυνατή, για να αποτελεί το ανάχωμα, το μεγάλο εμπόδιο για την κάθοδο της Ρωσίας στη Μεσόγειο. Αυτή την αμαρτία πληρώνουμε, εμείς κυρίως και οι Κούρδοι.
Η Αρκούδα, που λέτε, δε φαίνται καθόλου να επηρεάστηκε από τη διεθνή κατακραυγή για την επίθεση της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας και εμφανίζεται να υιοθετεί την ίδια συμπεριφορά απέναντι μας. Προσπαθώ να κατανοήσω ή και να μαντέψω τη σχέψη της.
Θα συγκρουστεί οπωσδήποτε μαζί μας ή προσπαθεί να μας φοβίσει, ήπως και αναίμακτα κερδίσει κάτι; Μήπως επιχειρεί να εκβιάσει Ευρώπη και Αμερική, ώστε να υποκύπτουν στις οποιεσδήποτε αξιώσεις της, εκμεταλλευόμενη τα γεωστρατηγικά, πληθυσμιακά και οικονομικά της πλεονεκτήματα έναντι ημών; Μήπως έχει συνάψει μυστικές συμφωνίες με κάποιες μεγάλες δυνάμεις και περιμένοντας στήριξη υλική και ηθική απ’ αυτές σε περίπτωση σύγκρουσης μαζί μας, έχει σε τέτοιο βαθμό αποθρασυνθεί ή ελπίζει στον άναδρο εκείνο σχολιασμό “Βρήτε τα μεταξύ σας”;
Τι να υποθέσει κανείς; Από το μυαλό μου περνά και το εξίσου σοβαρό ενδεχόμενο: Η Τουρκία μπορεί να λογαριάζει πως ο χρόνος στην περιοχή και ιδιαίτερα στο Αιγαίο κυλά σε βάρος της, όλαν λ.χ. σκέφτεται πως η θλιβερή μέχρι τούδε ενωμένη Ευρώπη, ίσως καταφέρει κάποια στιγμή να οδηγηθεί στην πολιτική ένωση και να παύσει να αρκείται μόνο στην οικονομική, οπότε, ως ενιαία πλέον πολιτεία, θα διακηρύξει ασφαλώς τα όριά της, τα οποία θα θεωρεί απαραβίαστα, θα οργανώσει δικές της ένοπλες δυνάμεις, θα προστατεύει τα συμφέροντά της και αυτή, η Τουρκία, θα χάσει τότε και οριστικά πλέον κάθε ευκαιρία και ελπίδα να αρπάξει στο Αιγαίο ό,τι τώρα μπορεί, όπως πιστεύει, με λιγότερες θυσίες;
Η αλήθεια είναι πως δεν μπορεί να μαντέψει κανείς πόσα και ποια από τα παραπάνω την σπρώχνουν στην άκρως επικίνδυνη επιθετικότητα που εμφανίζει αυτή τη φορά απέναντί μας. Οι επικείμενες εκλογές στη χώρα αυτή μπορεί να έχουν κάποια σχέση, αλλά σε τέτοιο βαθμό δεν το δέχομαι, εκτός κι αν, γνωρίζοντας ο Ερντογάν ότι θα χάσει τις ερχόμενες εκλογές, θέλει να παραμείνει στην προεδρία της χώρας του, αν αυτές σε καιρό πολέμου δε διενεργούνται μέχρι τη λήξη του.
Θα πρέπει επίσης να δεχτούμε ότι η Τουρκία δεν καταστρώνει ποτέ σχέδια και τους στόχους της στην εξωτερική της πολιτική στο γόνατο. Είναι σχέδια και στόχοι μελετημένοι και όχι μόνο μικροπρόθεσμοι, αλλά πιο πολύ μακροπρόθεσμοι, που δεν τους εγκαταλείπει π οτέ, αλλά περιμένει με υπομονή να τους επιτύχει, όταν της δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία και στην πρέπουσα στιγμή ή αν στο ενδιάμεσο διάστημα της δοθούν σοβαρά και συμφέροντα ανταλλάγματα. οι ελιγμοί της είναι εντυπωσιακοί και απρόβλεπτοι.
Είδατε τη στάση της στο ρωσοουκρανικό πόλεμο, κι ακόμη, αν και είναι μέλος του ΝΑΤΟ, σίγουρα προσέξατε πόσο σκληρά και αδιάντροπα παζαρεύει την υπογραφή της, προκειμένου να επιτρέψει σε Φιλανδία και Σουηδία να γίνουν μέλη αυτού του συνασπισμού;
Τελειώνοντας το σχόλιό μου, θα ήθελα να μου επιτραπεί να θεωρώ και να πιστεύω ότι μια σύγκρουση μεταξύ ημών και της Τουρκίας, είναι τώρα περισσότερο πιθανή απ’ ότι στο παρελθόν και για το λόγο ότι όπου έχει φτάσει σε φοβέρες, απειλές και καταφρόνιες εναντίον μας, θα της είναι πολύ δύσκολο να κάνει πίσω πλέον.
Συμπατριώτες μου, γρηγορείτε και προσευχεσθε. Ας ετοιμαστούμε για τον υπέρ πάντων αγώνα, όπως μας προστάζει η ιστορία και το παρελθόν μας! Μη φοβάστε τα πληθυσμιακά νούμερα. Θυμηθείτε τους περσικούς πολέμους και το 1940. Όλα θα πάνε καλά!
* Ο Μανώλης Ροδιτάκης είναι τέως εκπαιδευτικός, επιθεωρητής Δ.Ε. καιΕιδικός Πάρεδρος του Παιδαγωγικου Ινστιτούτου, πτυχιούχος Πολιτικών Επιστημών