Πολλοί πίστευαν και πιστεύουν πως οι μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις και οι μεγάλοι ιδεολογικοί αγώνες ανήκουν στο παρελθόν. Κι όμως, οι κοινωνίες έχουν φτάσει σήμερα σε σημείο απελπιστικό, δυσοίωνο ακόμα και στον «υπέροχο» δυτικό μας κόσμο, συνεπώς αντενεργούν.
Πώς συνέβη αυτό στον ωραιότατο κόσμο μας και διαμορφώθηκαν εξουσίες δεσποτικές σε επίπεδο οικονομικό, ιδεολογικό, πολιτικό; Μα με νόμο και τάξη(!). Υποχρεώνοντας εκατομμύρια ανθρώπους να έχουν στοιχειώδη δικαιώματα, αμυδρές αξιώσεις και ελάχιστες απολαβές στον ίδιο τους το μόχθο και το ιδροκόπημα. Όσο για τη συνταξιοδότηση ημών και υμών, άλλο ανέκδοτο γνωρίζομε;
Από την εμφάνιση του ανθρώπου στην Ιστορία παρατηρήθηκαν από τη μία μεριά μηχανισμοί εφαρμογής μεθόδων λήψης αποφάσεων σε επίπεδο ισχύος και από την άλλη κοινωνίες που βυθίζονται στην εκμετάλλευση και οδηγούνται στην φτώχεια. Κυρίαρχος «δημοκρατικός» ολοκληρωτισμός.
Ας σκεφτούμε, λοιπόν, συλλογικότερα και πέρα από το μικρόκοσμό μας. Το διεθνές σύστημα μεταβάλλεται, αλλάζει ποιοτικά και ο κόσμος γεωπολιτικά και γεωοικονομικά διαφοροποιείται. Η παγκοσμιοποίηση, όπως την ξέρομε σήμερα, οδηγείται σε ένα νέο διπολισμό, όπου στη μία μεριά θα είναι η Δύση και στην άλλη μεριά μία νέα «υπερήπειρος», το αναδυόμενο ευρασιατικό περίγραμμα. Επομένως, σε ενεστώτα χρόνο, είμαστε στη σωστή πλευρά της ιστορίας;
Το ερώτημα που τίθεται, θέλει ξεχωριστή και ιδιαίτερη συζήτηση, αλλά εν συντομία θα λέγαμε πως είναι αδήριτος και αναπόφευκτη η ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς θέλουμε ως άτομα και ως κοινωνία. Και με αυτόν τον τρόπο να ορίσουμε τις κοινωνικές, δηλαδή πολιτικές προτεραιότητές μας, κωφεύοντας στους επιτήδειους, που επιτυχώς μέχρι τώρα μας «ελέγχουν» πολιτικά. Δράση επομένως και όχι διαχείριση του τέλματος.
Και ακόμη ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε πως το να υπογράφονται κατά καιρούς συνθήκες και συμφωνίες που αλλάζουν ονόματα και περνούν από χίλια κύματα, η ουσία παραμένει η ίδια: «Οι Λαοί πρέπει να προστατευθούν». Αυτή είναι Παγκόσμια Συνθήκη, σ’ έναν διχασμένο κόσμο που η προστασία των ανθρώπων και η προάσπιση της ανθρώπινης ζωής μπαίνει πάνω από τα γεωπολιτικά και γεωοικονομικά παιχνίδια. Ναι, η Ιστορία δεν έχει τελειώσει και η ιστορία συνεχίζεται.
* Η Κατερίνα Δερμιτζάκη είναι ποιήτρια