Mάθαμε να λέμε τώρα, μέσα από όλα τα ΜΜΕ, ότι στα ανδρόγυνα αυτός που υποφέρει και καταπιέζεται είναι μόνο η γυναίκα. Η γυναίκα είναι η Αγία και ο άνδρας είναι ο… κακός σατανάς! Ο άνδρας παρόλα αυτά δείχνει ανωτερότητα και δεν βγαίνει να παραπονεθεί και να δικαιολογηθεί.
Μα, να κι εγώ που… βγαίνω τώρα για να ισορροπίσω κάπως τα πράγματα. Το ξέρω ότι θα κατηγορηθώ. Έτσι είναι όμως, η αλήθεια είναι πικρή αλλά πρέπει να λέγεται, αμερόληπτα βέβαια, χωρίς δόλο, χωρίς εμπάθεια κ.λπ. Τις γυναίκες τις λατρεύω, όπως και όλοι οι πραγματικοί άνδρες.
Κατηγορώ τους άνδρες, ευτυχώς πρέπει να είναι μια μικρή μειοψηφία, οι οποίοι αφού υπερτερούνε σε μυική δύναμη, την εκμεταλλεύονται και υποτιμούν το ασθενές φύλο, δείχνουν την ανωτερότητά τους σ’ αυτό, (πιθανόν να είναι κομπλεξικοί) βγάζουν τ’ αποθημένα τους εύκολα, χωρίς να καταλαβαίνουν πολλές φορές ότι τις πονάνε και τις καταπιέζουνε… άγαρμπα! Ίσως να είναι και σαδιστές, παρανοϊκοί, διεστραμένοι κατά την ψυχολογία κ.λπ.
Ο πραγματικός άνδρας, ο υγιής, δεν έχει ανάγκη να καταπιέζει. Κατά την… ζωολογία, το δυνατότερο ζώο, προστατεύει το ασθενέστερο. Το… “κανακίζει”, όπως η γάτα ας πούμε που σηκώνει ευλαβικά το πόδι της και με στοργή και τρυφερότητα κανακίζει τα μικρά της. Το ίδιο αισθάνεται και ο άνδρας για τη γυναίκα.
Την νιώθει τρυφερή, αδύναμη και ευχαρίστησή του είναι να την προστατεύει σαν ένα πολύτιμο έργο τέχνης! Μα και η γυναίκα αισθάνεται την προστασία αυτή και νιώθει ασφάλεια. Η γυναίκα θέλει να νιώθει ασφάλεια από μία σταθερή… κολόνα του σπιτιού και ο άνδρας θέλει να έχει μία γυναίκα τρυφερή, στοργική να τον φροντίζει, που το ‘χει τόσο πολύ ανάγκη.
(Τρυφερή γυναίκα θέλω, κι άλλο πράμα εγώ δε θέλω!).
Του άνδρα λοιπόν τα έμφυτα αισθήματα για τη γυναίκα είναι τρυφερά και προστατευτικά.
Τώρα, πως γίνεται και ο άνδρας να καταπιέζει τη γυνή καμιά φορά είναι μια μεγάλη ιστορία.
Θα προσπαθήσω κι εγώ εδώ να καταπιέσω το χρόνο όπως μπορώ με λίγα λόγια. Ο άνδρας όπως είπαμε λατρεύει τη γυναίκα γιατί είναι το… στολίδι του ανδρός (αλλά και το… πειραχτήρι του διαβόλου). Πώς γίνεται τώρα λοιπόν, ο άνδρας να καταπιέζει τη γυναίκα αφού την λατρεύει; Ιδού η απορία. Όμως γίνεαι και παραγίνεται, όταν το γλωσσαράκι της γυνής, κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει!
Αν η γυνή είναι γκρινιάρα, πράμα σπάνιο, κακοπροαίρετη, γκρινιάρα κατά τη διάρκεια της ηρεμίας όπου όλα είναι υπό έλεγχο, ξαφνικά η γυνή με ελάχιστη αιτία, γκρινιάζει επιθετικά… τσινά και… χύνει το γάλα!
Καθότι ο άνδρας απεχθάνεται την τυρανική γκρίνεια, για να δώσει τόπο στην οργή φεύγει. Το βάνει στα πόδια! Αυτός φιλοσοφεί τη ζωή. Αν όμως είναι κάποιος άλλος ο οποίος δεν το βάζει στα πόδια, αλλά μένει και αντιμετωπίζει την γκρίνια με αντιγκρίνεια! Αν είναι ήπιας μορφής, περιορίζεται μόνο στα λόγια. Αν όμως είναι κάποιος άλλος ασταθής χαρακτήρας, νευρικός ή και παρανοϊκός κι αυτός, δεν φτάνουν τα λόγια γιατί η ένταση και η οργή είναι απεριόριστη και ανέλεγχτη, τότε φτάνομε στα… τσαφίσματα και στα ελαφρά ραπίσματα!..
Τότε λένε τα συνήθη: Ποιος φταίει για την καταπίεση στο σπίτι; Μα ο άνδρας φυσικά…
Το πως η γυνή ετηγάνιζε… αργά ταχιά το ψάρι στα χείλη του ανδρός, αυτό εξαρείται από την καταπίεση!