Τα πτωτικά μέρη του λόγου δηλαδή αυτά που απαντώνται σε διάφορες πτώσεις, όπως η γενική πτώση, το λήμμα που αφορά στη γραμματική, είναι γνωστή σε όλους. Είναι δε τόσο «διάσημη» που χρησιμοποιείται στην ελληνική γλώσσα εκτός της γραμματικής και ως φυσικό φαινόμενο. Η ελεύθερη πτώση. Αυτή που πραγματοποιείται αποκλειστικά και μόνο στο κενό, με αποτέλεσμα τη σύγκρουση.
Πρόσφατα, σε αντίθεση με ό,τι προσδιορίζαμε μέχρι τώρα ως γενική πτώση, συνειδητοποιήσαμε την ύπαρξη και μίας άλλης που είναι ανάμεσά μας και έχει ντύσει άγριες τις μέρες μας. Και όπως καθετί ξένο τείνει να προκαλεί ανησυχία, επειδή ακριβώς είναι «ξένο» και συνεπώς φοβερά απρόβλεπτο με πολλά στοιχεία ψυχολογικής έντασης. Την πτώση που δεν κρύβεται, που εντοπίζεται εύκολα και που με αυτήν «κλίνονται» η προσωπική μας υγεία, η ανεργία, η πείνα, ο εκφοβισμός ακόμη και ο θάνατος, με όλα αυτά να συνθέτουν μία αλήθεια που ακροβατεί με τον εφιάλτη.
Βέβαια, τη γενική πτώση δεν την κλίνουν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Κάποιοι περισσότερο ευρηματικά με νουθετήματα και δασκαλέματα για ακινησία και ασταθείς σκέψεις και άλλοι δημιουργώντας χάσματα μεταξύ της αποδοχής της – ως πιο εύκολης – και του καθημερινού αγώνα αντιμετώπισής της.
Συνειδητά ή ασυνείδητα όλοι κατά βάθος γνωρίζουμε πως έχει εισβάλλει στη ζωή μας κάποιος «τρίτος» τονίζοντας την αδυναμία μας να ξεφύγουμε απ’ αυτόν και αναδεικνύοντας τη ρευστότητα και την πολυπλοκότητα της σχέσης μας με τον εαυτό μας και των μεταξύ μας σχέσεων.
Καιρός να «κλίνουμε» τη γενική μας πτώση ουρλιάζοντας από μέσα μας για μια διαφορετική, καλύτερη ζωή που δε θα μοιάζει με τη σημερινή και να μας ακούσουμε, γιατί ο καθημερινός αγώνας για την αντιμετώπισή της είναι αξία ζωής.
Καιρός να κλέψουμε τη γενική πτώση των άλλων ανθρώπων και να την ενσωματώσουμε στη δική μας, ώσπου να έρθει η άνωση.
* Η Κατερίνα Δερμιτζάκη είναι ποιήτρια