Στην κλειστόφθαλμη βραδινή μου ξαπλωτή ανάπαυλα, μια αναπάντεχη επίσκεψη της πολυαγαπημένης μου φίλης, της σκέψης, ήρθε να που ταράξει, λίγο ως πολύ, τα ήσυχα νερά της πολιοβασανισμένης λιμνώδους και παρ ολίγο ονειρικής μου ναρκωτικής ζωής, για να μου υπενθυμίσει, λέει, μιάν αλήθεια, που όλοι πιστεύω, όπως με διαβεβαίωσε, έχουμε στη μέσα μπάντα του μυαλού τους.
Ότι δηλαδή η ζωή μοιάζει με ένα μεγάλο κύκλο, του οποίου η περιφέρεια αποτελείται από ειδικά σημάδια, που ονομάζονται στιγμές της επίγειας ζωής.
Και άρχισε να μου διηγείται, αλλά πριν από τη διήγηση ξεκαθάρισε, ότι η ζωή μας είναι ένας κύκλος, που η περιφέρειά του είναι φτιαγμένη από κουκίδες που ονομάζονται πραγματικές στιγμές ζωής.
Και για να μου αποδείξει της ρήσης της το αληθές, με ερώτησε: Θέλεις να θυμηθείς αυτές τις στιγμές;
Με μεγάλη μου ανυπομονησία! της απάντησα!
Άρχισε λοιπόν να μου αραδιάζει μια μια τις κουκίδες, αρχής γενομένης, από μια σημαδιακή κουκίδα, που λέγεται στιγμή της ύπαρξής μου, δηλαδή της γέννησης, ήτοι του ερχομού μου στη ζωή αυτή.
Προχώρησε λίγο και μου έδειξε μια άλλη κουκίδα και με ολοφάνερη συγκίνηση, μου είπε: Είναι η στιγμή του πρώτου κλάματος. Δηλαδή ότι ζεις και αναπνέεις.
Χωρίς γρήγορο βηματισμό έφτασε σε μια πιο σημαντική κουκίδα, στη στιγμή της ζωής στα πρώτα στραταρίσματα και πιο πέρα στην άλλη κουκίδα, στην οποία φανερώνεται η στιγμή του πρώτου παιχνιδιού!
Και όσο προχωρεί η σκέψη στην κυκλική της πορεία συναντά τις ενδιαφέρουσες κουκίδες, που συμπληρώνουν το κύκλο της ζωής.
Συναντά την κουκίδα της πρώτης ημέρας στο σχολείο, της πρώτης ανάγνωσης, της ημέρας της αποφοίτησης από τα σχολεία, της πρώτης καμπάνας του έρωτα που κτύπησε στα θυρανοίξια των εγκαινίων της πρώτης αγάπης και έφτασε στην κουκίδα της απεξάρτησης από όλους εκείνους, που ως σήμερα ενεργούσαν ως στήριγμα και βακτηρία της ανόρθωσής μου και μετά έπεσε στην κουκίδα της πρώτης εργασιακής μου σχέσης,αλλά και στο διάβα της συνάντησε και την στιγμή της συνταξιοδότησης!
Εκεί στην κουκίδα της περιφερικής κυκλικής ζωής σταμάτησε λίγο να ξαποστάσει και γελώντας κοίταξε τα δακρυσμένα μάτια μου και… αναρωτήθηκε:
Ωωωω! πόσες συγκινήσεις!
Ωωωω, πόσες αναμνήσεις!
Ωωωω, πόσες πεθυμιές!
Ώωωω, πόσες λαχτάρες!
Ωωωωω… πόσες ωραίες ανεπανάληπτες στιγμές της ζωής, που πίσω δεν γυρίζουν, αλλά κι αν γυρίσουν ξέρεις πολύ καλά πως η ζωή είναι μόνον μια φορά.
Και η περιφερική πορεία της Αγαπημένης μου φίλης, της σκέψης, σταμάτησε κοιτάζοντας τα χιονισμένα μαλλιά της κεφαλής… τα δακρυσμένα μάτια… και μουρμούρισε: Ωωωω πολλές κουκίδες- στιγμές θέλει ο κύκλος για να συμπληρωθεί!
Σε εκείνη τη κλειστόφθαλμη ανάπαυλα, που βρισκόμουν, μετά τον αγώνα δρόμου στις στιγμές της ζωής, της αγαπημένης μου φίλης της σκέψης, εκείνη με ρώτησε μέσα στο πέλαγος των αναμνήσεων, αν ήθελα κάτι να συμπληρώσω.
Κι απάντησα στην αγαπημένη μου φίλη: τη σκέψη, αναλογιζόμενος όλες εκείνες τις κουκιδοστιγμές της περιφερικής του κύκλου της ζωής μου:
Εγύρισα στιγμή στιγμή, το κύκλο της ζωής μου,
μια πεθυμιά τση σκέψης μου, ρεγάλο τση ψυχής μου..
Και σαν ετέλεψεν η στραθιά και σε στρατί εβγήκα
η σκέψη… μου μουρμούρισε, έχει η ζωή και γλύκα.
Κι είπε μου με γλυκό σκοπό και μάτια βουρκωμένα
στου κύκλου τα γυρίσματα, είναι αυτά γραμμένα!!!
Γιατ’ είναι κύκλος η ζωή…με κέντρο την αγάπη
περίμετρο τον έρωτα…… και εμβαδόν το δάκρυ.