Διαβάζω στο Βήμα της Κυριακής 1ης Νοεμβρίου 2020 και στη σελίδα 18, το άρθρο του κορυφαίου και αγαπημένου μου δημοσιογράφου Γιώργου Παπαχρήστου. «Δεν υπάρχει σωτηρία».
Ο κορυφαίος δημοσιογράφος αναφέρεται στο θέμα «Παιδεία». Λέει λοιπόν ο κ. Παπαχρήστος: «-το έχω γράψει πολλές φορές, ότι η Παιδεία είναι το υπ’ αριθμόν ένα εθνικό πρόβλημα. Ούτε Ελληνοτουρκικό, ούτε Κυπριακό, ούτε Οικονομία, ούτε τώρα κορονοϊός.
Η Παιδεία. Αυτή είναι το σοβαρότερο πρόβλημα της χώρας. Το πρόβλημα στην Παιδεία είναι δομικό, οργάνωσης, ποιότητας και επάρκειας, γνώσης του εκπαιδευτικού προσωπικού, εποπτικού υλικού, τεχνογνωσίας προσαρμοσμένης στα νέα δεδομένα της επιστήμης και της τεχνολογίας.
Έχω επίσης επισημάνει ότι το δυσκολότερο Υπουργείο μιας Κυβέρνησης είναι το Υπουργείο Παιδείας. Στο σημείο αυτό θέλω να αναφερθώ σε ένα μεγάλο παιδαγωγό που δε βρίσκεται πια στη ζωή, τον αείμνηστο Τσολάκη. Ο δάσκαλος στην ερώτηση της δημοσιογράφου τι είναι Παιδεία απάντησε τα εξής:
Πρώτον: «Άλλο Εκπαίδευση άλλο Παιδεία»
«Κάθε άνθρωπος όταν γεννηθεί έχει μέσα στο κεφάλι του ένα φωτάκι. Το φωτάκι όμως αυτό είναι σβηστό. Πάει ο άνθρωπος αυτός στο Νηπιαγωγείο, στο Δημοτικό, το φωτάκι είναι σβηστό.
Πάει στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο, το φωτάκι δεν ανάβει. Συνεχίζει ο άνθρωπος να διαβάζει και να καλλιεργεί το πνεύμα του, επισκέπτεται βιβλία, συμμετέχει σε πνευματικές συναντήσεις και ξαφνικά χωρίς καμμιά ειδοποίηση, το φωτάκι ανάβει. Ε, αυτό είναι Παιδεία. Ξεκαθάρισε ο εκπαιδευτικός ότι άλλο Εκπαίδευση και άλλο Παιδεία.
Το ερώτημα που γεννιέται είναι αμείλικτο. Μπορεί να παραχθεί Παιδεία χωρίς άρτια και ετοιμοπ όλεμη Εκπαίδευση; Απαντώ χωρίς επιφυλάξεις «ΟΧΙ». Δεν είναι δυνατή η παραγωγή Παιδείας χωρίς την εκπαίδευση. Την εκπαίδευση λοιπόν και γενικότερα το εκπαιδευτικό μας σύστημα πρέπει να προσέξουμε. Πώς θα γίνει αυτό; Να ένα δύσκολο ερώτημα. Πρώτα απ όλα όλοι μα όλοι, εκπαιδευτικοί, μαθητές, σπουδαστές, γονείς και κυρίως πολιτικοί και υπεύθυνοι που παίρνουν τις αποφάσεις είναι ανάγκη και μάλιστα επιτακτική να σοβαρευτούμε και να αφήσουμε κατά μέρος, ιδιοτέλειες, μικρό συμφέροντα, λαϊκισμούς, φανατισμούς. Οι συνδικαλιστές θα πρέπει άμεσα να σοβαρευτούν. Να διεκδικούν και να ζητούν την βελτίωση των συνθηκών δουλειάς τους, να επιδιώκουν την επιμόρφωση και την μετεκπαίδευση των εκπαιδευτικών καθώς και την εν γένει βελτίωση του βιοτικού επιπέδου αλλά μέχρι εκεί.
Από εκεί και πέρα ξεφεύγουν από την συνδικαλιστική ευθύνη και τακτική καθώς και δεοντολογία και περνούν, σε πολιτικές και μάλιστα πολιτικές κακής ποιότητας και άκρατου λαϊκισμού. Αυτό είναι το απαράδεκτο που δεν έχει καμμία σχέση με ΠΑΙΔΕΙΑ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, όπως γράφει ο κορυφαίος δημοσιογράφος κ. Γιώργος Παπαχρήστου είναι το παρακάτω: Αναφέρει ο δημοσιογράφος
Μου εστάλη προ ημερών και εμένα, η ανακοίνωση της Ε.Λ.Μ.Ε. Κεφαλλονίας – Ιθάκης για την 28η Οκτωβρίου. Πρόκειται για ένα μνημείο. Αποδεικνύει μέχρι κεραίας όσα αναφέρω. Οι συντάκτες του κειμένου, καθηγητές μέσης εκπαίδευσης που μπαίνουν σε αίθουσες διδασκαλίας και διδάσκουν παιδιά, τα παιδιά μας, αναφέρουν για παράδειγμα ότι η επέτειος «προσφέρεται πάντα για την κατάκτηση της ιστορικής αλήθειας που δε γράφεται στα σχολικά βιβλία», άρα μην κάνετε καμμιά βλακεία και διαβάσετε Ιστορία. Ψέμματα είναι όσα γράφονται στα βιβλία. Εμείς θα σας πούμε την αλήθεια. Ποια είναι η αλήθεια τους; «Ότι τους πολέμους (και τον συγκεκριμένο) τους προκαλεί, προσέξτε παρακαλώ… «η αδηφάγα ανάγκη των μονοπωλίων και των «τραστ», βιομήχανοι, επιχειρηματίες, τραπεζίτες κ. ά.» να εξασφαλίσουν νέες πλουτοπαραγωγικές πηγές και νέες αγορές για να αυξήσουν παραπέρα τα κέρδη τους… Ψάξε μήπως το φασισμό δεν τον επιβάλλουν κάποιοι «τρελοί» όπως αποκαλούν τον Χίτλερ!
Ελληνική εκπαίδευση 2020. «Προφανώς δεν υπάρχει σωτηρία για τη χώρα…» Ας μου επιτρέψει όμως ο κορυφαίος να διαφωνήσω μαζί του και να πω με όση φωνή διαθέτω, εγώ ο δάσκαλος ο ταπεινός, ότι υπάρχει σωτηρία. Και θα υπάρξει σωτηρία, αν και εφόσον το Υπουργείο της Παιδείας αφήσει κατά μέρος το πολιτικό κόστος, ούτως ή άλλως θα το έχει, και εφαρμόσει άμεσα: ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ, με αντικειμενικά κριτήρια και αυστηροποίηση έτσι ώστε κάθε κατεργάρης να κάτσει στον πάγκο του. Η εικόνα του Πρύτανη με την πινακίδα με τελείωσε.
*Ο ς είναι συνταξιούχος δάσκαλος