Μετά το πρώτο αίμα που κύλησε σε δρόμους αγώνων για να πνίξει την απόλυτη φτώχεια, την πείνα, την εξαθλίωση, την αδικία «στη φάρμα των ζώων» και να μην ξημερώνει συνεχώς νύχτα στα μάτια με τον ουρανό να σκεπάζει κάθε ανάσα ζωής με απελπισία, το προδιαγεγραμμένο παρόν επιφυλάσσει κι άλλες εκπλήξεις για να καταλήξει τελικά σε αναμέτρηση του καθένα από εμάς με την ηθική του.
Αλλά πόσο μακριά μπορεί να φτάσει στ’ αλήθεια το αίμα και να πνίξει την επίπλαστη ευτυχία μας, ενώ πλάι κάποιοι κοιμούνται νηστικοί, κάποιοι άλλοι αυτοεξορίζονται κι άλλοι όταν διεκδικούν φιμώνονται; Αλήθεια πόσο μακριά μπορεί να φτάσει το αίμα για να μην καταλαγιάζουν οι φωνές και να προδίδονται οι αξίες σαν να μην υπάρχει αύριο;
Απαρχής του κόσμου οι νόμοι του δίκιου των ισχυρότερων υπερβαίνουν τους νόμους της ζωής και το σκηνικό στήνεται κάθε φορά πιο εκλεπτυσμένο και νομιμοποιημένο, με περισσότερα κάγκελα προκειμένου να μην ξεφύγει η φωνή κι ακούσει ο διπλανός και καταλάβει πως δεν είναι μόνος του, είναι πολλά τ’ αδέρφια του.
Η διαφορά τώρα είναι στο κλουβί κι άλλο κλουβί με τοπογραφική διάταξη και χώρο ανάσας περιορισμένο για να αποδυναμωθεί πλήρως, ως αποτελούσα κίνδυνο, και να μάθει να ζει έτσι γιατί έτσι αποφασίστηκε από τους νομοθέτες της περιπτωσιολογίας, που προσπαθούν να γιομίσουν το αποθετήριό της με ποινικές και αστικές ευθύνες. Έτσι αποφασίστηκε, η δύναμη της αξιοπρέπειας να φιμώνεται και η διεκδίκηση κάθε στιγμή της ζωής να παρεμποδίζεται γιατί δεν πρέπει να επηρεαστεί το κοινωνικό γίγνεσθαι από φωνές που άλλοτε ψύχραιμα άλλοτε λαχανιασμένα – πάντοτε αληθινά – καταγγέλλουν, διεκδικούν, ζητούν δικαίωση και δικαιοσύνη, ελπίζουν.
Ποια φωνή όμως δεν γίνεται ουρλιαχτό και κραυγή στο πεδίο εφαρμογών της επιδίωξης του νομιμοποιημένου εξαναγκασμού σε σιωπή;
Κατερίνα Δερμιτζάκη, ποιήτρια