«Το δίκαιον ουκ άλλο τι ή του κρείττονος ξυμφέρον», είχε πει σε κάποιες παλιές εποχές ο Πλάτωνας και ουκ ολίγες φορές παρατηρούμε αυτό το απόφθεγμα τελευταία να γίνεται πράξη και να επιβεβαιώνεται πανηγυρικά εκείνος ο σοφός αρχαίος Έλλην.
Το δίκαιο, λοιπόν, δεν είναι τίποτα άλλο παρά το συμφέρον του ισχυρού, κάτι δυστυχώς που ουδόλως λαμβάνει υπ’ όψιν της η εξωτερική πολιτική της χώρας μας ψελλίζοντας αμήχανα το ανίκανο ρητό, ότι συμβαδίζει πάντοτε με το διεθνές δίκαιο!
Αφορμή για το παραπάνω σχόλιο, είναι η οικτρή από κάθε πλευρά διαχείριση της εξωτερικής μας πολιτικής και το πρόσφατο φιάσκο με τη Λιβύη με αφορμή το καίριας σημασίας για την ασφάλεια της χώρας μεταναστευτικό ζήτημα.
Δεν είναι ώρα σήμερα να ανατρέξουμε σε προηγηθείσες ανεύθυνες πρωθυπουργικές δηλώσεις περί πολυπολιτισμικής κοινωνίας την οποία κάποτε οραματιζόταν και δήλωνε ευθαρσώς και βεβαίως με περισσή επιπολαιότητα. Όλα αυτά ανετράπησαν άρδην με την αλλαγή στον Λευκό Οίκο, όπως άλλωστε και πολλές άλλες τοποθετήσεις του, παραπέμποντας στη προσωπική του κωλοτούμπα!
Κι αυτό γιατί δεν ήταν σε θέση να φαντασθεί τις επιπτώσεις που θα είχε η ανεξέλεγκτη παράνομη μετανάστευση στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας. Ένα πρώτο μάθημα πήρε πριν λίγα χρόνια με τα γεγονότα στον Έβρο, όπου αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να δραστηριοποιηθεί και ένα δεύτερο, πρόσφατα, με τις πολλαπλές και συνεχιζόμενες ροές λαθρομεταναστών από τη Λιβύη στα νότια παράλια της Κρήτης και στην λιλιπούτεια Γαύδο.
Τα γεγονότα φυσικά συνεχίζονται με ενδιάμεσες μικρές διακοπές, που επηρεάζουν όμως τις τοπικές κοινωνίες των προαναφερόμενων νησιών.
Όμως όλα αυτά έχουν την εξήγησή τους. Την άνευρη, χλιαρή, ανίκανη και αναποτελεσματική εξωτερική πολιτική της χώρας μας, η οποία τα τελευταία χρόνια αδυνατεί να προβλέψει στοιχειώδεις εξελίξεις και να λάβει τα κατάλληλα αποτρεπτικά μέτρα.
Το φιάσκο της σχέσης της Ελλάδας με τον Χαφτάρ, είναι μια από τις πολλές κύριες αιτίες που φτάσαμε στο σημείο όπου βρισκόμαστε τώρα, που προσπαθούμε εκ των υστέρων να διορθώσουμε λάθη που έγιναν λόγω έλλειψης στοιχειώδους στρατηγικού σχεδιασμού.
Γιατί όλοι εκεί στο Υπουργείο Εξωτερικών δεν πρόβλεψαν το Τουρκολιβυκό μνημόνιο; Δεν θεωρούν άραγε ότι έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης τα υψηλά στελέχη του εν λόγω Υπουργείου, με πρώτο και καλύτερο τον υπουργό, για τα οποία λάθη και αβλεψίες θα έπρεπε κάποτε να απολογηθούν στον ελληνικό λαό;
Πλήρης ανικανότητα για μια θέση, η οποία απαιτεί προχωρημένες γνώσεις και εξαιρετικές διπλωματικές ικανότητες! Δυστυχώς, όλα αυτά τα συνεχιζόμενα λάθη υπονόμευσαν τα γεωστρατηγικά συμφέροντα της πατρίδας μας.
Η Κυβέρνηση βρέθηκε ανίκανη να οραματισθεί σε βάθος χρόνου τις απώτερες συνέπειες της διακοπής των σχέσεών μας με την γειτονική μας Λιβύη, μια κατάσταση την οποία εκμεταλλεύτηκαν έξυπνα οι εξ ανατολών γείτονές μας.
Στο Υπουργείο Εξωτερικών έπρεπε ήδη να έχουν κατά νου όλα αυτά, αλλά τι κρίμα, περί άλλων ετύρβαζαν εν μέσω ατέρμονης ραστώνης! Τώρα να προσπαθούν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα δηλώνοντας τα στελέχη τους απίστευτες και ανίκανες δικαιολογίες στα τηλεοπτικά κανάλια όπου περιφέρονται επί καθημερινής βάσεως!
Μόλις τώρα άρχισαν να κατανοούν το μέγεθος της δικής τους μη πολιτικής, η οποία πρόσφερε στην Τουρκία απίστευτα ερείσματα, απαιτήσεις και διεκδικήσεις στα νότια της χώρας μας, μεταξύ των πολλών άλλων στην ευρύτερη περιοχή του Αιγαίου και της Νοτιοανατολικής Μεσογείου!
Έχει τεράστια ευθύνη ο νυν υπουργός Εξωτερικών για την στρατηγική περικύκλωση της χώρας, αλλά όλα έχουν την εξήγησή τους! Παλιότερα δήλωνε ότι τα χωρικά ύδατα της χώρας είναι τα έξι μίλια, μια άλλη στιγμή δεν τον πείραζε εάν τον αποκαλέσουν και μειοδότη, ενώ πρόσφατα άκουσον-άκουσον αποκάλεσε εαυτόν φιλέλληνα, ωσάν να είναι πολίτης άλλης χώρας!
Πού βρέθηκε λοιπόν η χώρα μας, για να συνεχίσουμε, τον Ιανουάριο του 2020, ή τον Ιούνιο του 2021, όταν έγινε οι εστιασμένες Διασκέψεις του Βερολίνου για τη Λιβύη; Απλώς δεν φρόντισε να προσκληθεί σαν να μην την αφορούσε το συγκεκριμένο θέμα!
Μπορεί να μας εξηγήσει, λοιπόν, το Υπουργείο Εξωτερικών γιατί δεν προσκλήθηκε, μάλλον γιατί δεν ενδιαφέρθηκε να είναι εκεί, ώστε να αποκτήσει έναν σημαίνοντα ρόλο στις όποιες εξελίξεις της περιοχής;
Δεν θα έπρεπε η Κυβέρνησή μας να απαιτήσει από τους άλλους ευρωπαίους ηγέτες μια ξεκάθαρη κοινή ευρωπαϊκή πολιτική και στάση απέναντι στο εθνικής σημασίας αυτό θέμα; Δυστυχώς και εδώ απέτυχε οικτρά!
Κάπως έτσι βάδισαν και συνεχίζουν οι σχέσεις μας με το ανατολικό τμήμα της Λιβύης. Σωρεία αλλεπάλληλων λαθών και παραλείψεων. Είναι προφανές ότι η χώρα δεν μπορεί επ’ άπειρον να συνεχίζει ετούτη την πορεία. Έστω και την ύστατη ετούτη στιγμή, η πολλαπλώς παραπαίουσα Κυβέρνηση οφείλει να αλλάξει γραμμή πλεύσης.
Το εθνικό συμφέρον είναι πάνω απ’ όλα, ας θυμηθούν για λίγο τον Πλάτωνα, ας αφήσουν κατά μέρος τις ανίκανες δηλώσεις περί διεθνούς δικαίου και ας αλλάξουν κάποιες συμπεριφορές.
Τα όποια μέτρα οικονομικής φύσεως που σχεδιάζει το επιτελείο του Μαξίμου για να ανακοινωθούν στην ερχόμενη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης με σκοπό να ανατρέψει, όπως πιστεύει, τα ολοένα και δυσμενέστερα γι’ αυτή δημοσκοπικά ευρήματα, δεν έχουν καμία σχέση με τα ευαίσθητα εθνικά ζητήματα, ούτε βεβαίως και συμψηφίζονται!
Ο Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης είναι τέως διευθυντής Χειρουργικής και συγγραφέας