Υπάρχουν αρκετά σημεία που γεννούν σκληρά ερωτήματα αυτή την άνοιξη. Κατά πόσο οι αντικειμενικές συνθήκες δικαιολογούν την εμπλοκή δύο κρατών σε πολεμική σύρραξη; Και ποιες είναι αυτές οι αντικειμενικές συνθήκες;
Μία συνθήκη είναι η κυρίαρχη αντίληψη που οδηγεί ένα κράτος στο να «αγνοεί» την ύπαρξη οποιασδήποτε μειονότητας μέσα σε αυτό και ακολουθεί η δεύτερη συνθήκη, αυτή της εξιδανίκευσης προσώπων και γεγονότων που ωστόσο δημιουργούν αδιέξοδα, ρήξεις, κρίσεις και καταλήγουν σε τραγωδίες. Ανθρώπινες τραγωδίες.
Σε αυτές και με αυτές τις συνθήκες αναρωτιόμαστε ποιος φταίει πρώτος. Ο «εισβολέας» που καταστρέφει και εξοντώνει, η μειονότητα που συντάσσεται με τον κατακτητή ελπίζοντας σε αυτονό-
μηση ή το κράτος που είτε διαμορφώνοντας – παραμορφώνοντας – είτε αγνοώντας την αντικειμενική πραγματικότητα επιλέγει να την προσαρμόζει στο παρόν σε καθησυχαστικές αντιλήψεις και απόψεις, αποφεύγοντας απαντήσεις για το τι έγινε και το πώς έγινε και καθιστώντας τον εαυτό του αμυνόμενο και αναμάρτητο.
Θα χρειαστεί χρόνος πολύς για την καταγραφή και την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, όπως μας λένε οι ιστορικά βιωμένοι.
Για την ώρα ο καθένας από εμάς βγάζει τα συμπεράσματά του σε μία κατάσταση σύνθετη και πολύπλευρη με ψυχοσυναισθηματική φόρτιση, αντιπαραθέσεις, ανοχή και με πολλά αναπάντητα ερωτήματα που υπονομεύουν και μάλιστα με καθοριστικό τρόπο την πολιτική μας γνώση και ανοίγουν δρόμους σε εξάρσεις αιφνίδιες, αδόκητες, απρόσμενες. Δρόμους σε πολιτικές ιδεολογικές αγκυλώσεις και εγκλήματα. Δρόμους καταδικασμένους σε καταστροφή.
Μην ξεχνάμε, κανένα κράτος δεν είναι αναμάρτητο και πάνω από τις ιστορικές πραγματικότητες και αλήθειες, και ουδείς απαλλάσσεται και ξεμπλέκει από το κουβάρι των γεγονότων της Ιστορίας. Αλίμονο στις κοινωνίες που πιστεύουν το αντίθετο.
* Η Κατερίνα Δερμιτζάκη είναι ποιήτρια