Τέλη Μαΐου με αρχές Ιουνίου στα 1924. Ένα μεγάλο γεγονός θρησκευτικού περιεχομένου διαδραματίζεται στην πόλη μας.
Η τότε καθημερινή ειδησεογραφική εφημερίδα της πόλης μας «ΝΕΑ ΕΦΗΜΕΡΙΣ» μας ενημερώνει με το ακόλουθο πρωτοσέλιδό της άρθρο: «Κατόπιν αποφάσεως της προσωρινής καταρτισθείσης λαϊκής επιτροπής εγκρινομένης και υφ’ απάντων των σωματείων της πόλεως, το εσπέρας της αύριον, Τετάρτης, παραμονής της Αναλήψεως του Σωτήρος 4η Ιουνίου 1924 θα ψαλεί δοξολογία και αγιασμός εις τον Ιερόν Ναόν του Αγίου Τίτου (τέως Βεζύρ – τζαμί) και θα επακολουθήσει ο ασπασμός των Χριστιανών επ’ ευκαιρία της λήψεως του «Χριστός Ανέστη» και του μεγάλου γεγονότος της αποδόσεως του Τουρκικού Τεμένους εις την Ιεράν ημών θρησκείαν προς χρησιμοποίησίν του εις εκκλησίαν, ως ήτο πρότερον.
Εις την ιεράν τελετήν θα παραστούν όλοι οι επίσημοι, τα σωματεία μετά των λαβάρων των και ο χριστιανικός πληθυσμός της πόλεως. Η ιερά πομπή θα εκκινήσει εκ της Μητροπόλεως μετά την εξαπτερύγων. Τα επίσημα εγκαίνια του Ιερού Ναού θα γίνουν βραδύτερον εις ημέραν ορισθησομένην υπό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου.
Από χθες ήρξατο ο καθαρισμός του προαυλίου του Ναού και θα επακολουθήσει ο προσωρινός εσωτερικός του διάκοσμος». Κατά πάσα πιθανότητα ο ναός του Αγίου Τίτου εκτίσθη μετά την ανακατάληψη της Κρήτης από των Βυζαντινών δια του Νικηφόρου Φωκά το 961, ο οποίος εργάστηκε πάρα πολύ για την αναζωογόνηση του Χριστιανισμού στο νησί της Κρήτης στο όνομα του προστάτη της Αποστόλου Τίτου.
Το 1211, όταν κατέλαβαν το νησί οι Βενετοί, ο Μητροπολιτικός Ναός του Αγίου Τίτου μετατράπηκε σε λατινική αρχιεπισκοπή, όμως διατηρήθηκε αμετάβλητος μαζί με τα θρησκευτικά του κειμήλια. Την ίδια στιγμή οι Βενετοί αναγνωρίζουν τον τιμώμενο Άγιο Τίτο επίσημα ως προστάτη του «Βασιλείου της Κάντιας» όπως αποκαλούνταν τότε η Κρήτη.
Επίσης είχε επιτραπεί στον ορθόδοξο κλήρο κάποιες ημέρες να ιερουργεί σ’ αυτόν. Το 1446 έγινε ανακαίνιση του Ιερού Ναού και το 1544 καταστράφηκε από πυρκαγιά, από την οποία διασώθηκαν τα ιερά κειμήλια. Μετά από 13 χρόνια έγινε η ανακαίνιση του Ιερού Ναού.
Κατά την άλωση της πόλεως από τους Τούρκους, μετατράπηκε σε μουσουλμανικό τέμενος με την επωνυμία Βεζίρ τζαμί. Κατά τον μεγάλο σεισμό του 1856 κατέπεσε και ανηγέρθη εκ θεμελίων το 1872 με επιμέλεια του αρχιτέκτονα Αθανασίου Μούση, ως τέμενος Βεζίρ τζαμί, ρυθμού βυζαντινοαραβικού και σχήματος τετραγώνου από ξεστή λιθοδομή, διακρινόμενος για την κομψότητα, ευρυθμία και αρμονία των γραμμών, τον ημισφαιρικόν παλαιού βυζαντινού ρυθμού, ωραίον τρούλλον και φυσικά άπλετο φωτισμό.
Στον περίβολα του ναού έθαβαν τους αρχιεπισκόπους και τους στρατηγούς κατά την βυζαντινήν περίοδο. Το έθιμο διατηρήθηκε και στη Βενετοκρατία, αλλά και κατά την περίοδο της Τουκροκρατίας, τότε δηλαδή που παραδόθηκε στην Βεζίρη Φαζίλ Αχμέτ Κιοπρουλή, ο οποίος το μετέτρεψε σε τζαμί με το όνομα που προαναφέραμε.
Ο πανύψηλος μιναρές του τζαμιού με τους δύο «σεριφέδες» του κατεδαφίστηκε. Κοντά στον Ιερό Ναό, στη σημερινή οδό Αγίου Τίτου, ήταν και το μέγαρο της Αρχιεπισκοπής, εκεί όπου ήταν το μέγαρο των γεωργικών συναιτερισμών.
Κοντά στο ναό του Αγίου Τίτου, στο ονομαζόμενο Βεζίρ τζαμί επί περιόδου της Τουρκοκρατίας ήταν και μία από τις μεγαλύτερες αγορές του Μεγάλου Κάστρου, η μεγαλύτερη μάλλον που λεγόταν Βεζίρ τσαρσί.
Αυτή η αγορά ξεκινούσε από το σημερινό Δημαρχείο και έφτανε μέχρι την πόλη του Μάλου. Επρόκειτο για την πύλη του λιμανιού που ο δρόμος αυτός οδηγούσε στο κέντρο της πόλης μας στον οποίο βρίσκονταν «οι πλουσιότεροι και εμπορικότεροι πραματευταί των δύο εθνών».
Αφορά στους Χριστιανούς και στους Μουσουλμάνους, σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουμε από την χωρογραφία της Κρήτης, συνταχθείσα το 1818 από τον Ζαχαρία Πρακτικίδη.
Άγιος Τίτος! Ένα σημείο αναφοράς, ένα μνημείο, όπως και τόσα άλλα της πόλης του Ηρακλείου, την οποία κοσμούν κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο!