Στις 20 Φεβρουαρίου συμπληρώνονται 59 χρόνια από την πρώτη προβολή της ταινίας «Η Αλίκη στο Ναυτικό». Ήταν η πρώτη έγχρωμη ταινία της Finos Films, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Αλέκου Σακελλάριου και με την επεξεργασία του φίλμ να γίνεται στο … Παρίσι.
Ο Κώστας (Δημ. Παπαμιχαήλ) είναι τεταρτοετής στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και σε μία έξοδο με την παρέα του, με πολιτική περιβολή, συναντά μέσα στο πλοίο της γραμμής για τον Πόρο, την Αλίκη (Αλίκη Βουγιουκλάκη).
Οι νέοι νιώθουν μια έντονη συναισθηματική έλξη και αποφασίζουν να ξανασυναντηθούν. Κανονικά, αν η συνάντηση αυτή γινόταν στις μέρες μας, η πρώτη λογική κίνηση θα ήταν οι νέοι να ανταλλάξουν τον αριθμό των κινητών τους. Όμως, το 1961 δεν υπήρχαν ούτε κινητά, ούτε τηλεόραση, ούτε υπολογιστές, ούτε και μέσα κοινωνικής δικτύωσης…
Λογικό, ήταν λοιπόν, να δώσουν ραντεβού σε ένα γνωστό σημείο, «κάτω από το ρολόι», το Σάββατο το απόγευμα, που ο Κώστας ήξερε ότι θα είχε έξοδο. Οι δύο νέοι δεν γνωρίζουν λεπτομέρειες ο ένας για τον άλλο. Εκείνο, όμως, που τους συνδέει, χωρίς να το ξέρουν, είναι ότι ο διοικητής της Σχολής (Λάμπρος Κωνσταντάρας) είναι ο πατέρας της Αλίκης!
Για κακή τους τύχη, ο διοικητής επιβάλλει στέρηση της Σαββατιάτικης εξόδου στον Κώστα (για κάποιο παράπτωμά του), ενώ δεν επιτρέπει στην κόρη του «να βγει με τις φίλες της», αλλά να τον ακολουθήσει, μαζί με τη μητέρα της (Δέσπω Διαμαντίδου) σε κάποια κοινωνική συνάντηση. Μη μπορώντας να πάει στο ραντεβού, ο Κώστας, στέλνει το φίλο του τον Άλκη, που είναι κοντός και πανάσχημος, για να δώσει τις απαιτούμενες εξηγήσεις. Από την άλλη, η Αλίκη, μη μπορώντας να πάει και αυτή στο ραντεβού, στέλνει μια φίλη της, που είναι μελαχρινή και παχουλή…
Έτσι, «κάτω από το ρολόι», ο Άλκης (Γιάννης Μαλούχος), με τη στολή του Ναυτικού Δοκίμου, περιμένει να δώσει εξηγήσεις σε μια όμορφη ξανθιά, ενώ η φίλη της Αλίκης, περιμένει ένα ψηλό και όμορφο αγόρι. Και καθώς κανένας δεν έχει τα χαρακτηριστικά που περιμένει ο άλλος, οι δύο «απεσταλμένοι» αποχωρούν … άπρακτοι, προς απογοήτευση τόσο του Κώστα, όσο και της Αλίκης. Όμως … το έργο πρέπει να έχει συνέχεια και σε λίγο καιρό οι νέοι συναντώνται στο θερινό χορό της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων. Εκεί, μαθαίνει ο καθένας την ιδιότητα του άλλου, ενώ ο έρωτάς τους γίνεται όλο και πιο δυνατός…
Σε λίγες μέρες, οι τελειόφοιτοι της Σχολής αναχωρούν σε εκπαιδευτική άσκηση με καταδρομικό του στόλου, στο οποίο επιβαίνει και ο διοικητής της Σχολής. Η Αλίκη, με το πρόσχημα ότι ο πατέρας της, φεύγοντας από το σπίτι, ξέχασε να πάρει μια μικρή βαλίτσα, προσφέρεται να την μεταφέρει στο ναύσταθμο. Τελικά, κατορθώνει και επιβιβάζεται στο πλοίο, το οποίο αποπλέει, με την Αλίκη κρυμμένη μέσα σε μια βάρκα. Στη συνέχεια, ο Κώστας ανακαλύπτει την ύπαρξη της Αλίκης, και υπό την κάλυψη και συμπαράσταση των συναδέλφων του, η Αλίκη μεταμφιέζεται σε ναύτη και ακολουθούν πολλά κωμικά επεισόδια μέσα στο πλοίο.
Τελικά, η ύπαρξη της Αλίκης αποκαλύπτεται, ο διοικητής – πατέρας της ενημερώνεται για την παρουσία της και το έργο κλείνει με την κλασική και δοκιμασμένη μέθοδο, στις περισσότερες ελληνικές ταινίες … στα σκαλιά μιας εκκλησίας! Έτσι, αυτοί ζήσανε καλά κι εμείς καλύτερα … λέμε τώρα!!!
Μαζί με τα «τέρατα» του ελληνικού κινηματογράφου (Βουγιουκλάκη, Παπαμιχαήλ, Κωνσταντάρα) κάνουν την εμφάνισή τους και τα –τότε- εκκολαπτόμενα ταλέντα Γιάννης Γκιωνάκης, Κώστας Βουτσάς, Σταύρος Παράβας κ.ά. Όμως, εμείς ήμασταν υπερήφανοι, που ένας λεβέντης, ψηλός και μελαχρινός Ηρακλειώτης, μεγαλύτερος στα χρόνια, πλην αποφοιτήσας από το σχολείο μας, έκανε τα πρώτα του βήματα σ’ αυτή τη μεγάλη κινηματογραφική παραγωγή, έστω και με το μικρό του ρόλο. Ήταν ο Γιώργος Αθουσάκης…
Για το Λάμπρο Κωνσταντάρα, τι να πει κανείς· όπως έδειξε η πορεία του, υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους έλληνες ηθοποιούς, της μεταπολεμικής γενιάς, που δημιούργησε σχολή, με αποτέλεσμα πολλοί άλλοι συνάδελφοί του να τον μιμούνται…
Τέλος, μια κορυφαία μορφή, που για άγνωστους λόγους δεν έχει αναγνωριστεί η μεγάλη προσφορά του, είναι ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος, Αλέκος Σακελλάριος. Είναι ο άνθρωπος, που με τα σενάριά του δημιούργησε ταινίες που γαλούχησαν πολλές γενιές και ίσως είναι ο πατέρας του νεότερου ελληνικού κινηματογράφου.
Ο πολυτάλαντος Αλέκος Σακελλάριος –έπαιζε και φυσαρμόνικα- ήταν και στιχουργός, με τους στίχους του να έχουν γίνει γνωστές επιτυχίες από πολλούς συνθέτες, όπως: Άστα τα μαλλάκια σου, Άλα! άνοιξε κι άλλη μπουκάλα, Άρχισαν τα όργανα, Βρε Μανώλη τραμπαρίφα, Άσε τον παλιόκοσμο να λέει, Γαρύφαλλο στ’ αυτί, Αχ! βρε παλιομισοφόρια, Έχω ένα μυστικό, Δημήτρη μου, Δημήτρη μου, Είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάμω … ένα σύνολο άνω των 100 επιτυχιών, όπως συνέβη και με τα τραγούδια της ταινίας «Ο Γλάρος», «Τράβα μπρος» σε μουσική του Μάνου Χατζιδάκι.
«Η Αλίκη στο Ναυτικό»… Δεν είναι η αναπόληση μιας από τις πέντε –ίσως- καλύτερες και δημοφιλέστερες ταινίες της μεταπολεμικής περιόδου. Είναι ότι η όλη πλοκή της, βασίζεται σε μια λεπτομέρεια … στο αποτυχημένο ραντεβού Κώστα – Αλίκης και στην αδυναμία επαφής και της πληροφόρησης. Κάτι τέτοιο δεν είναι νοητό να συμβεί στις μέρες μας, με το κινητό να λύνει κάθε πρόβλημα επικοινωνίας… Ίσως, αυτός (δηλ. το κινητό) να είναι και ο λόγος, που τέτοια έργα δεν γράφονται πια, στις μέρες μας!!!