Κύριε διευθυντά,
Ενδιαφέρον έχει η σπουδή του διαδικτυακού τόπου που άντλησε ο συνεργάτης σου να σχολιάσει την κακόφημη εκδοχή μιας κίνησης του Άγγλου πρωθυπουργού, που ανέβασε το πόδι στο τραπέζι ανάμεσα στον ίδιο και το Γάλλο πρόεδρο, πρόσφατα (βλ. Πατρίς της 24τρ.μ.) Ποια η σκοπιμότητα να μετριασθούν οι εντυπώσεις; Τα πράγματα εκτυλίχθηκαν στη συζήτηση εκείνη με τρόπο τραχύ και αδιάψευστο. Θυμίζω ότι το να προτάσσει ένας το πόδι στον απέναντι του, είναι από τους χρόνους των Φαραώ και των αρχόντων της Μεσοποταμίας εκδήλωση κυριαρχίας, γνωστή και σ’ εμάς.
Στην επινίκια τελετή για την άλωση της Κρήτης από τον Νικηφόρο Φωκά, ο αυτοκράτορας Ρωμανός έβαλε τον πόδα του πάνω στον Κουρούπα, τελευταίο εμίρη του Χάνδακα, ενώ ο πρέσβης των ΗΠΑ Πιουριφόι ανέβασε το πόδι στο τραπέζι του αντιπροέδρου της τότε κυβέρνησής μας, όπως παραπονέθηκε ο Παν. Κανελόπουλος.
Οι τόνοι που κυριάρχησαν στη συζήτηση Μακρόν- Μπόρις Τζόνσον ήταν γενικότερα τραχείς και αδιάψευστοι. Μετά την παραπάνω κίνηση του Τζόνσον π.χ. ο πρώτος του είπε πως η εναλλακτική δυνατότητα μιας συμφωνημένης εξόδου του ΗΒ από την ΕΕ είναι να προσχωρήσει η χώρα του σαν τελευταία και καθυστερημένη πολιτεία των ΗΠΑ με όρους μειωμένης κυριαρχίας.
Έχει τη σημασία της η συζήτηση για εμάς, τόσο με την ιδιότητα του μέλους της ΕΕ, όσο και διότι με κορύφωση το 2010 η χώρα μας πορευόταν σαν ο άλλος πόλος της Ευρωπαϊκής απορύθμισης, που ανακόπηκε το 2015 και αντιστράφηκε τέλη του 2018. Υπάρχουν περιθώρια και προοπτικές να συμπλεύσουμε και πάλι με το ΗΒ ακολουθώντας τον Τζόνσον;
Τα φαινόμενα που υποδηλώνουν κάτι τέτοιο είναι ακόμη δειλά και νωρίς να ερμηνευθούν με τρόπο αναμφισβήτητο. Ας πάρουμε για παράδειγμα την πορεία του περσικού δεξαμενόπλοιου, που νόμιζε εύλογα πως θα μπορούσε να ξεφορτώσει στην Ελλάδα. Πριν τη διεθνή συμφωνία με την Περσία που μονομερώς εγκατέλειψαν οι ΗΠΑ, η χώρα μας είχε ρητά εξαιρεθεί από το εμπάργκο διότι τα συμφέροντά μας υπαγόρευαν ειδικούς όρους αγοράς πετρελαίου από την Περσία.
Αν το ιρανικό τάνκερ ξεφόρτωνε στην Ελλάδα θα συνέχιζε μια διεθνώς επικυρωμένη πολιτική, το πετρέλαιο δεν θα πήγαινε στη Συρία και οι ΗΠΑ θα γνώριζαν από πρώτο χέρι, ότι το αντίτιμο της αγοράς δεν θα κατευθυνόταν σε κακό σκοπό.
Έχοντας βάλει ρότα για την Τουρκία το ιρανικό σκάφος συντηρεί μια κρίση αντίθετη στα Ευρωπαϊκά συμφέροντα και σπρώ-χνει μια χώρα δυνητικά φιλική προς εμάς, αντίπαλη της Τουρκίας στην αγκαλιά της τελευταίας.
Ποιον εξυπηρετεί αυτή η εκδούλευση και ποιας συνέχειας είναι προάγγελος; Η βιασύνη να τυλιχτεί με χρυσόχαρτο η συμπεριφορά του Μπόρις Τζόνσον, ας ελπίσουμε πως δεν υποδηλώνει τίποτα βαθύτερο στην παρούσα συγκυρία.