Γερό ήταν και τούτη τη φορά το χαστουκίδι του πεπρωμένου…
Θα μείνει στην τοπική μας ιστορία ως η δική μας-θλιβερή 11η Σεπτεμβρίου.
Ο σοβαρός επιστήμονας, ο καλός οικογενειάρχης, ο ακούραστος ερευνητής της τοπικής μας ιστορίας, ο καλός φίλος, ο Γιώργος Κονδυλάκης δυστυχώς, δεν είναι πια ανάμεσά μας!
Εύστοχος ο τίτλος του Viannitika.gr που χαρακτήρισε «μαύρη» την περασμένη Κυριακή.
Με τον Γιώργο μας συνέδεαν πάρα πολλά! Μεγαλώσαμε με πολλή φτώχεια στα πρώτα εκείνα «γκρίζα» μετακατοχικά χρόνια.
Σαν να μην έφταναν οι «κληρονομιές» της γερμανικής θηριωδίας, η κακή μοίρα, έβαλε το χεράκι της και ο Γιώργος βίωσε την ορφάνια πολύ νωρίς, καθώς έχασε τον πατέρα του σε τροχαίο δυστύχημα!
Το θλιβερό αυτό γεγονός, επιδείνωσε δραματικά την οικονομία της οικογένειάς του και τον ανάγκασαν να γνωριστεί από παιδί με τις βαριές αγροτικές δουλειές, το μεροκάματο και τη σκληράδα των αφεντικών της εποχής.
Ποιος έχει δάκρυα να μου δώσει
για να τα κάνω ποταμό
κι όταν το κύμα του φουντώσει
να ρίξω μέσα τον καημό…
Ν. Γκάτσος
Μετά την αποφοίτησή του από το Δημοτικό Σχολείο του Κρεββατά, για δύο σχολικές χρονιές πηγαινοερχόταν με τα πόδια στη Βιάννο, όπως άλλωστε όλα τα παιδιά της αιματοβαμμένης μας Επαρχίας… ενώ ταυτόχρονα εργαζόταν όπου μπορούσε, για να συνδράμει στην οικογενειακή οικονομία. Η ανέχεια ανάγκασε την χαροκαμένη του μάνα να τον στείλει στο Οικοτροφείο της Νεάπολης Λασιθίου.
Μετά το πέρας των γυμνασιακών του σπουδών εισήχθηκε, μετά από εξετάσεις, στο Φυσικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών και ολοκλήρωσε τις σπουδές του, εργαζόμενος, και χωρίς καμιά χρονική καθυστέρηση.
Σαφέστατα μέτρησε η ανάγκη της επιβίωσης…
Εντάχθηκε στους λειτουργούς της Μέσης Εκπαίδευσης και ήταν πράγματι λειτουργός!
Οι μαθητές του έχουν να θυμούνται τον μειλίχιο παιδαγωγό, τον καθηγητή που σε κέρδιζε με την αγάπη του και τις αναμφισβήτητες γνώσεις του.
Από τα ίδια αισθήματα διακατέχονται και οι συνάδελφοί του, που έχουν να θυμούνται έναν εξαιρετικά συνεργάσιμο και προσηνή συνάδελφο.
Υπηρέτησε για αρκετά χρόνια στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο Βιάννου με πολλή αγάπη.
Στα φοιτητικά χρόνια ευτύχησε να γνωριστεί μ’ ένα θαυμάσιο κορίτσι, την Κατωβιαννίτισσα Μαρία Ζαχ. Δουλγεράκη, καθηγήτρια Φιλολογίας, την μετέπειτα σύντροφο της ζωής του με την οποία δημιούργησαν μια θαυμάσια οικογένεια. Τα δύο παιδιά τους, ο Χάρης και η Χαρά κοσμούν με τις αξίες τους τον τόπο μας και την κοινωνία που ζουν.
Μετά από αρκετά χρόνια εκπαιδευτικής προσφοράς στο Γυμνάσιο-Λύκειο Βιάννου, η οικογένεια του Γιώργου Κονδυλάκη μετακόμισε στο Ηράκλειο, αλλά η καρδιά τους φτερούγιζε αενάως στην Βιάννο!
Ο Κρεββατάς, η μεγάλη αγάπη του Γιώργου, όπως και η Κάτω Βιάννος, το χωριό της συζύγου του που εξίσου αγάπησε, αλλά και όλα τα χωριά του Δήμου Βιάννου, ήταν κλεισμένα στη μεγάλη του καρδιά!
Άνθρωπος με πολύ «χυμό» και πολλά σοβαρά πνευματικά ενδιαφέροντα, δεν έπαψε ούτε στιγμή την ιστορική έρευνα προκειμένου να αναδείξει έτι περισσότερο τον ξεχασμένο τόπο μας.
Πλείστες οι εργασίες και οι κοινωνικές-ιστορικές του έρευνες που δημοσιεύτηκαν στην Ηχώ της Βιάννου, όπως και στο Viannitika.gr και αφορούσαν στον Κρεββατά και στην Κάτω Βιάννο.
Είναι ο άνθρωπος που παρακολουθούσε ανελλιπώς τις ραδιοφωνικές μου εκπομπές και εκείνος ο οποίος με οδήγησε στην αποικία των Βιαννιτών στα Παπαδιάνικα Λακωνίας!
Ανεβήκαμε ταυτόχρονα σχεδόν στο αναλόγιο του ψάλτη. Εκείνος συνέχισε να παρέχει τις υπηρεσίες του στην εκκλησία και πολύ συχνά, ήταν το θέμα των αναρτήσεών του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ο τόπος μας κατέστη φτωχότερος. Ο αδόκητος και άδικος θάνατός του θα έχει οδυνηρές συνέπειες γιατί, στις δύσκολες και «γκρίζες» εποχές που ζούμε, σαφέστατα έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη ύπαρξης πνευματικών ανθρώπων με το εκτόπισμα του Γιώργου Κονδυλάκη.
Ο Γιώργος ήταν ένα πλοίο φορτωμένο με χρυσό, που ενώ του άξιζε ένα άλλο-ένδοξο τέλος, τύχη κακή το έσπρωξε, δυστυχώς, στα αβαθή της ζωής.
…Σε μια ακόμη περίπτωση, αναζητώ με ποιον να τα βάλω;
Ποιος είναι εκείνος που ορίζει το πεπρωμένο μας και είναι τόσο σκληρός και τόσο άδικος; Ποιος το τραβάει το σκοινί και σκοτεινιάζει ο κόσμος;
Ξέρω ότι ματαιοπονώ…
Ξέρω ότι, στα βασανιστικά αυτά ερωτήματα, απάντηση δεν πρόκειται να πάρω…
Το μόνο που μου απομένει είναι η καταφυγή στην ποίηση (ξανά) και στον αγαπημένο μου Νίκο Γκάτσο, για να κλείσω τούτο το θλιβερό αποχαιρετισμό, όπως τον άρχισα:
Κοίτα πώς κλαίει ο ουρανός
δεν είναι πια γιορτή.
Έγινε τ’ όνειρο καπνός
πες μου γιατί, γιατί;
Υ.Γ. Αγαπημένη μου Μαρία, αγαπημένοι μου Χάρη και Χαρά, καλό κουράγιο…
Εύχομαι να έχετε δυνατή Μνήμη για να θυμάστε αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο. Τον άνθρωπό σας…