Το έτος 1958-59 ήμουνα μαθητής 1ης τάξης του νυχτερινού γυμνασίου Ηρακλείου, στο παλιό κτίριο, στο Βαλτέ Τζαμί, που αργότερα κατεδαφίστηκε από τη Χούντα. Διευθυντής εκείνη την εποχή ήταν ο αείμνηστος Χρυσός.
Όλα τα παιδιά τον καιρό εκείνο, ήμασταν φτωχόπαιδα, με μπαλωμένα ρούχα, κοκκαλιάρικα από την πείνα. Δουλεύαμε σκληρά όλη μέρα και το βράδυ πηγαίναμε να μάθουμε γράμματα απαραίτητα για την μετέπειτα ζωή μας.
Πληρώναμε και 51 δραχμές το μήνα. 50 δραχμές ήταν τα δίδακτρα και η 1 δραχμή για τις κόλλες όταν κάναμε διαγωνίσματα.
Απ’ ότι γνωρίζω, όλοι οι συμμαθητές μου που τελείωσαν, πρόκοψαν σε ό,τι ασχολήθηκαν, στις τέχνες, στα γράμματα, στον πολιτισμό. Θα αναφέρω μόνο έναν από αυτούς.
Ο Γιάννης Σμαραγδής, ξεχωριστός και παγκοσμίου γνωστός σκηνοθέτης, που τιμά την πατρίδα μας και η Κρήτη μας υπερηφανεύεται γι αυτόν. Όσο για μένα μια φορά που κάναμε διαγώνισμα, ο επιστάτης του σχολείου με έβγαλε έξω από την αίθουσα γιατί χρωστούσα 2 μήνες δίδακτρα και δεν είχα το δικαίωμα να γράψω.
Εκείνο όμως που με πείραξε περισσότερο ήταν ότι σαν έφηβος φλέρταρα μία συμμαθήτριά μου και εκείνη μου είπε: « Τα παπούτσια σου τα ’χεις δέσει με τέλι, άφραγκος και ξυπόλητος, η γυναίκα μόνο σου λείπει».
Αυτά για τους σημερινούς νέους επαναστάτες.
Νίκος Κ. Σκουραδάκης
Από το Κρυονέρι Μυλοποτάμου