Έχουν περάσει 40 μέρες από τότε που άφησε το μάταιο τούτο κόσμο η αγαπητή σε όλους μας Ειρήνη και έφυγε για το μεγάλο ταξίδι που γυρισμό δεν έχει. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο όμορφο της Μεσσαράς χωριό, τη Βαγιωνιά.
Οι γονείς της της έδωσαν μια σωστή ανατροφή και την έμαθαν ν’ αγαπά το Θεό και τους ανθρώπους. Μετά παντρεύτηκε τον γενναίο σύντροφο της ζωής της, τον επίσης αγαπητό σε όλους μας και σε εμένα ιδιαίτερα τον Κώστα. Πιστή και αφοσιωμένη σύζυγος στεκόταν πάντοτε μέχρι που μπορούσε δίπλα του και στις δύσκολες στιγμές ακόμη.
Στα δύο παιδιά τους, τη Μαρία και τον Γιάννη, έδωσαν μια εξαιρετική ανατροφή και τα έκαναν επιστήμονες και εκλεκτά μέλη της κοινωνίας. Μετά που τα πάντρεψαν δεν τα κάνανε γείτονες, όπως λέει ο λαός, αλλά στεκόταν δίπλα τους βράχος και τα βοηθούσε με όλες τις δυνάμεις στην ανατροφή των παιδιών τους, των εγγονιών τους που τα αγαπούσε υπερβολικά και τα θεωρούσε δύο φορές παιδιά της.
Ήταν ακόμη υποδειγματική σύζυγος. Πάντα δίπλα στον Κώστα της, όπου και να βρισκόταν: Στο Άργος το Ορεστικό που υπηρετούσε ως έφεδρος αξιωματικός, στ’ Ανώγεια που πρωτοδιορίστηκε, εδώ στο Ηράκλειο, στη Μεσσαρά στα χωράφια, σιτς αγροτικές δουλειές, παντού.
Ήταν τέλεια σύζυγος και μάνα και γιαγιά.
Αγαπούσε όλο τον κόσμο και την αγαπούσαν. Ξεχώριζε για την καλοσύνη της, την ευγένεια και την πραότητά της. Είμαστε γείτονες πάνω από μισό αιώνα και μας χαιρετούσε πάντοτε με χαμόγελο και δεν έδωσε ποτέ το δικαίωμα σε κάνεναν να πει το παραμικρό εις βάρος της. Άφησε μνήμη αγαθή και για το λόγο τούτο θα διατηρούμε στα μύχια της ψυχής μας ζωηρή την ανάμνησή της.
Τους τελευταίους μήνες που είχε καθηλωθεί στο κρεβάτι του πόνου τα δεχόταν όλα με ιώβεια υπομονή. Έφυγε μια πραγματική Αρχόντισσα. Πιστεύω πως θα της αποδοθεί ο της δικαιοσύνης στέφανος.