Ένας από τους πιο αδίστακτους της Παγκόσμιας Ιστορίας ήταν ο Γάλλος, καθολικός ιερέας, Φουσέ. Πέταξε τα ράσα κι έγινε ο πιο άθεος κι αδίστακτος εγκληματίας επαναστάτης.
Ήταν υπουργός της Αστυνομίας του Ναπολέοντα. Σκότωνε μαζικά χιλιάδες ύποπτους Βασιλόφορνες, αντίπαλους του Ναπολέοντα. Όταν ο Ναπολέοντας έχασε στη μάχη του Βατερλώ, υπήρξε ο κύριος αρχιτέκτονας της πτώσης του.
Ο πιο μεγάλος πρωταγωνιστής για να επανέλθει στο θρόνο του ο Βασιλιάς Λουδοβίκος 18ος. Ο Φουσέ ήταν ο συστηματικός άθεος προδότης. Στη 10ετία του 1770 ήταν ο μεγάλος διώκτης του Χριστιανισμού.
Αργότερα στην Τεργέστη το 1820, έβλεπαν ένα συντετριμμένο γέρο άνθρωπο να πηγαίνει κάθε μέρα με βαρύ βηματισμό στην Εκκλησία. Να γονατίζει μπροστά στην εικόνα του Χριστού, να σταυρώνει τα χέρια του, να προσεύχεται κλαίγοντας στον Εσταυρωμένο που πριν από καιρό ποδοπατούσε κι έσπαζε τις εικόνες Του.
“Σκληρόν εστί προς κέτρα λακτίζειν (εφημ. “ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ” 5-4-2007).
Το σύνολο του παρελθόντος είναι πάντα
εν λειτουργία μέσα στο παρόν ακόμη
κι αν εμείς δεν το θυμόμαστε πια
(Λαϊκή Σοφία)
Στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο δικτάτορας κι εγκληματίας του κόσμου Χίτλερ, με 50 εκατομμύρια νεκρούς, συνήθιζε να γευματίζει με τους συνεργάτες του στο υπόγειο καταφύγιό του. Εκεί έκανε συζητήσεις μυστικές, που τις κατέγραφε σε κασέτες, μυστικά, ο Μπόρμαν που εξαφανίστηκε χωρίς να γνωρίζουν το τέλος του. Οι κασέτες όμως βρέθηκαν κι είναι οι πιο αξιόπιστες πηγές για τα “πιστεύω” του Χίτλερ.
Τα σπουδαιότερα από τα πιστεύω του εγκληματία είναι: Τα μεγαλύτερα χτυπήματα που δέχτηκε η ανθρωπότητα ήταν από το Χριστιανισμό και το Μπολσεβικισμό, φυσικό πρόσωπο του Χριστιανισμού. Και τα δύο είναι εβραϊκής προέλευσης. Μετά τον πόλεμο θα τελειώσομε “μια για πάντα” με το θρησκευτικό θέμα και τον κλήρο, έλεγε ο Χίτλερ. Η κατάληξη της ιστορίας: Τις τελευταίες μέρες του πολέμου, όλοι οι εργάτες του, τον εγκατέλειψαν. Όταν το έμαθε ο Χίλτερ και μάλιστα ότι ο πιο έμπιστος συνεργάτης του Χίτλερ, προσπαθούσε να συνεννοηθεί με τους Δυτικούς είπε: Είχε δίκιο ο Μέγας Φρειδερίκος όταν έλεγε: Τώρα που γνωρίζω τους ανθρώπους “προτιμώ τους σκύλους”.
Ο Στάλιν όπως κι ο Χίτλερ ήταν δικτάτορας της Σοβιετικής Ένωσης, άθεος, και φοβερός διώκτης του Χριστιανισμού. Έκαμε δύο γάμους. Από τον πρώτο απόκτησε δύο γιους. Ο πρώτος γιος όταν μεγάλωσε έγινε αλκοολικός, ατίθασος κι απρόβλεπτος. Ο πατέρς του τον μαστίγωνε και τιμωρούσε. Πέθανε 40 χρόνων. Ο άλλος γιος συνελήφθη από τους Γερμανούς και κλείστηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου και πέθανε. Ο Στάλιν αρνήθηκε να τον ανταλλάξει με γερμανό στρατηγό που κρατούσαν αιχμάλωτο οι Σοβιετικοί.
Από το δεύτερο γάμο ο Στάλιν απόκτησε μία κόρη που υπεραγαπούσε. Ήταν η Σβετλάνκα που χαϊδευτικά ο Στάλιν την έλεγε “το σπουργιτάκι μου”. Η μάνα της Αλιγούγεβα, αυτοκτόνησε το 1932. Ήταν επιφανές στέλεχος του Κομμουνιστικού κόμματος. Η Σβετλάνκα ήταν 6 χρόνων όταν αυτοκτόνησε η μάνα της και δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει τον πόνο. Είχε ένα μεγάλο έρωτα με τον σκηνοθέτη Κάπλερ κι ο πατέρας της τον έστειλε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ήταν δυστυχισμένο κορίτσι αλλά ποιος ήταν ευτυχισμένος στην οικογένεια του Στάλιν;
Στο Πανεπιστήμιο συνδέθηκε μ’ένα συμφοιτητή της, εβραϊκής καταγωγής, τον Μοροζώφ. Ο Στάλιν με δυσκολία δέχτηκε να τον παντρευτεί η κόρη του, αλλά ποτέ να μην τον συναντήσει. Μαζί του η Σβετλάνκα απόκτησε ένα γιο τον Ιωσήφ, αλλά ο γάμος διαλύθηκε. Έκαμε και δεύτερο γάμο που κι αυτός διαλύθηκε αφού είχε κάμει μια κόρη. Ο Στάλιν πέθανε το 1953 και τον διαδέχτηκε ο Νικήτας Χρουτσώφ. Η Σβετλάνκα το 1966 σε ηλικία 40 ετών ταξίδεψε στην Ινδία.
Συνόδεψε την τέφρα Ινδού δημοσιογράφου που ζούσε στη Μόσχα και συζούσε με τη Σβετλάνκα. Εκεί στο Νέο Δελχί ζήτησε πολιτικό άσυλο από την Αμερικανική πρεσβεία και βοηθήθηκε να πάει στην Αμερική. Το 2008 σε ηλικία 82 ετών βρίσκεται εγκατεστημένη σε μία μικρή κωμόπολη 5.000 κατοίκων, στην Πολιτεία Γουϊνσκόνιν. Ζούσε άρρωστη σε μεγάλη φτώχεια, σε μικρό διαμέρισμα.Μόνο όταν πέθανε έμαθαν οι γείτονες ποια ήταν.
Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Γερμανοί είχαν προελάσει βαθιά στο εσωτερικό της Σοβιετικής Ένωσης. Οι Σοβιετικοί κατέστρεφαν τα πάντα στην υποχώρησή τους. Εφάρμοζαν την ίδια τακτική όπως και στην προέλαση του Ναπολέοντα. Αιματηρές συγκρούσεις έγιναν στο Στάλιγκραντ. Η Σοβιετική Ένωση κινδύνευσε. Τότε ο Στάλιν κήρυξε θρησκευτικό και πατριωτικό πόλεμο. Αντί την αθεϊστική προπαγάνδα κάλεσε τους Ρώσους, όπως τον καλό παλιό καιρό να ευλογήσουν τις σημαίες στις εκκλησίες.
Συνειδητοποίησε πως μόνο η πίστη θα έσωνε τη Ρωσία. Η βαθιά πίστη των Ρώσων ξύπνησε κι ήθελαν να πεθάνουν αγωνιζόμενοι για την πίστη και πατρίδα. Το θαύμα έγινε (ΒΗΜΑGAZINO 18-5-1014).
O σημερινός πρόεδρος της Ρωσίας Πούτιν, μιας από τις μεγάλες δυνάμεις του κόσμου, έχει τα ηνία αυτής της χώρας πάνω από είκοσι χρόνια. Έχει τη φλόγα της πίστης και δια αυτής περνά εύκολα όλα τα σχέδιά του. Δακηρύσσει πως οι δεσμοί του με την Ορθοδοξία είναι στενότατοι. Στις δυσκολίες και φόβους της κομμουνιστικής εποχής η μητέρα του τον βάπτισε κρυφά χριστιανό. Το βαπτιστικό του Σταυρό απόθεσε πάνω στον Πανάγιο Τάφο όταν επισκέφτηκε τα Ιεροσόλυμα.
Ήταν κρυφός Χριστιανός κι όμως χρημάτισε ηγετικό στέλεχος της ΚΕΒ. Το Ρωσικό κράτος και Έθνος άρχισε να δημιουργείται με τη διάδοση της Ορθοδοξίας στη χώρα τους. Ο Πούτιν σε κάθε ευκαιρία μέχρι σήμερα τονίζει πως η Ορθοδοξία πρέπει να έχει μεγαλύτερο ρόλο στην οικονομική ζωή της χώρας. Στην εκπαίδευση και τις ένοπλες δυνάμεις. Πάντα επιδιώκει την υποστήριξη τη Ρωσικής Εκκλησίας. Η πολιτική που ακολουθεί στηρίζεται και στοχεύει στην πίστη και πατριωτισμό των Ρώσων.
Η πνευματικότητα μπλέκεται με την πατρίδα. Στην καρδιά των επιτευγμάτων και νικών των Ρώσων βρίσκεται η πίστη, ο πατριωτισμός κι η δύναμη του Πνεύματος. Ο πατριάρχης της Μόσχας Κύριλλος παρομοιάζει την διακυβέρνηση Πούτιν με “θαύμα του Θεού”. Τονίζει δε πως το εκκλησιαστικό σύστημα θα ενισχύσει την οικογένεια και πίστη. Στόχος του Πούτιν να προβάλει την πίστη το υψηλότερο ιδανικό. (εφημ. “ΚΑΡΦΙ’ 21-5-2016) Σαράντα μέρες γύριζε ο Ν. Καζαντζάκης στην κατεστραμμένη Κρήτη για να συλλέξει πληροφορίες.
Βρήκα, γράφει ανυπόταχτες απαράδοτες ψυχές και κορμιά μισόγυμνα πεινασμένα αλλά αλύγιστα. Οι Κρητικοί την ώρα της εκτέλεσης τραγουδούσαν τον Εθνικό Ύμνο και μαντινάδες. Ένας γέρος του διηγείται: Μόλις είδαμε τα αεροπλάνα να ρίχνουν αλεξιπτωτιστές, φωνάξαμε, απάνω τους μωρέ παιδιά. Πήραμε τ’άματα και χυμήξαμε. Είχατε άρματα, ρώτησε ο Καζαντζάκης. Πως δεν είχαμε. Είχαμε μαχαίρι και βέργες. Την ώρα που έπεφτε “ο Ουρανίτης” ορμούσαμε πάνω του τον σκοτώναμε, παίρναμε τα όπλα του και γινόμαστε πάνοπλοι.