Ένα ακόμα απόσταγμα των ταξιδιωτικών του περιηγήσεων με τον παραπάνω τίτλο είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας ως ενδιαφέρουσα, φροντισμένη και επιμελημένη έκδοση.
Ο συγγραφέας του έργου δεν είναι γνωστός μόνο ως Διευθυντής του ΠΑ.Γ.Ν.Η. και διακεκριμένος χειρουργός. Είναι εξίσου δόκιμος αρθρογράφος και σχολιαστής της επικαιρότητας. Με την ίδια άνεση που χρησιμοποιεί το νυστέρι της χειρουργικής χειρίζεται και την πένα, η οποία στα χέρια του παίρνει τη μορφή «καλάμου γραμματέως οξυγράφου». Το λίγο χρόνο που κατορθώνει και εξοικονομεί, τον επενδύει παραγωγικά και αποδοτικά σε ταξίδια, που καλύπτουν διάφορες χώρες του εξωτερικού. Το «γεώδες» μάννα, που επίμονα και επιμελημένα συλλέγει από τις χώρες αυτές, το μεταμφιέζει σε πνευματική τροφή και μας το προσφέρει ως βιβλίο.
Επινοητικός στη σύλληψη και καταγραφή καθώς είναι, ταξιδεύει και ξεναγεί τον αναγνώστη στα ενδιαφέροντα και επίκαιρα θέματα των χωρών που επισκέπτεται. Η σύντομη ιστορική παρουσία των λαών τους, η ανάδειξη των μνημείων που παρουσιάζουν αρχαιολογικό, ιστορικό και θρησκευτικό ενδιαφέρον, μετουσιώνονται με την πιστή απόδοσή τους σ’ ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα. Η υπευθυνότητα και αρτιότητα της γνώσης των θεμάτων που καταπιάνεται, κάνουν τον αναγνώστη να τον αντιμετωπίζει ως πραγματικό κάτοικο των χωρών αυτών και όχι ως περαστικό επισκέπτη.
Οι χώρες που συμπεριλαμβάνονται και περιληπτικά αποδίδονται στο νέο του με τον παραπάνω τίτλο βιβλίο είναι η Βιρμανία, η Καμπότζη, η Ταϋλάνδη, η Σρι Λάνκα και η Ιαπωνία. Ορισμένες επισταθμίες σε κάποιες χώρες μας βεβαιώνουν του λόγου το ασφαλές. Διαβάζει και θαυμάζει ο αναγνώστης το μεγαλύτερο μαρμάρινο, χρυσοποίκιλτο βιβλίο των 1.430 σελίδων, που βρίσκεται στην πόλη Μανταλέν της Βιρμανίας. Στη Σρι Λάνκα στέκεται και περιγράφει μεταξύ των άλλων την περίτεχνη παγόδα, στην οποία με ευλάβεια φυλάσσεται το ιερό λείψανο του δοντιού του Βούδα. Το πανέμορφο δάσος των αυτοκτονιών της Ιαπωνίας δεν διέφυγε την προσοχή του, αφού γύρω στα 100 άτομα το χρόνο, που ανήκουν στην κατηγορία των άρρωστων ή ηλικιωμένων, αφήνουν εκεί εγκαταλειμμένα την τελευταία τους πνοή. Πέρα από την παραστατικότητα των περιγραφών και το αφηγηματικό χάρισμα, ο συγγραφέας έχει μια επίπεδη και ρέουσα γλώσσα, απαλλαγμένη από ακρότητες και παλιλλογίες.
Τα κείμενά του ακόμα υποστηρίζονται με μεγάλο αριθμό παλαιών και επίκαιρων φωτογραφιών, που με τη δική τους γλώσσα προσθέτουν την απαιτούμενη ιστορική και αισθητική διάσταση στο βιβλίο. Ευχή μας η ανθρώπινη προσφορά του συγγραφέα και η επωφελής δραστηριότητά του να συνεχιστούν με τον ίδιο απαράμιλλο τρόπο.
*Ο Γεώργιος Παναγιωτάκης είναι συγγραφέας-ιστορικός ερευνητής