Διαχρονικό σύμβολο των ερωτευμένων και πιστός σύντροφος του πονεμένου αισθηματία. Μάρτυρας ερωτικών στιγμών και εμπνευστής των αλαφροΐσκιωτων ποιητών και των αιθεροβάμονων υπάρξεων. Το φεγγάρι της φαντασίας μας δεν είναι ένα άψυχο ουράνιο σώμα, αλλά μια ζωντανή ύπαρξη που αισθάνεται, επικοινωνεί με τον άνθρωπο και συχνά εκφράζει την συμπαράστασή του στον κάθε πάσχοντα.
Σε αντίθεση με τον ήλιο, που ασφαλώς επικοινωνούμε και μ’ αυτόν, στο φεγγάρι συνήθως εκφράζομε τα πιο λεπτά και κρυφά μας αισθήματα. Είμαστε εξομολογητικοί, και νιώθομε φίλοι και λάτρεις της μαγευτικής του προσωπικότητας…
Πράμα δε με μελαγχολεί σαν το μισό φεγγάρι,
που του ‘χει τ’ άλλο ντου μισό, η μαύρη νύχτα πάρει.
Είναι φορές που άθελα του βέβαια μας προκαλεί και κάποια πικρά αισθήματα, και γίνεται πρόξενος μιας αθέλητης θλίψης, που προκύπτει συγκυριακά από τις διαρκώς μεταβαλλόμενες όψεις του. Δεν φταίει ασφαλώς εκείνο, αλλά εμείς που κάνομε αυθαίρετους συνειρμούς, κι αφήνομε ανεξέλεγκτη τη φαντασία μας στους ουράνιους ωκεανούς να περιφέρεται ξεχαλίνωτη και καλπάζουσα.
Μισό φεγγάρι όντε θα ιδώ, με πλημμυρίζει λύπη,
γιατί μου φέρνει στο μυαλό, το ταίρι που μου λείπει…
Δεν του ζητούμε μόνο συμπαράσταση, ή και εκδούλευση, αλλά πολύ συχνά συμπάσχομε μαζί του, και συμμεριζόμαστε την πιθανή στεναχώρια του. Είμαστε φίλοι, νιώθομε ό ένας τον άλλο, και είμαι βέβαιος ότι ακούμε και ο ένας τον άλλο.
Έτσι του εκφράζομε την συμπάθειά μας, πιστεύοντας ότι το ανακουφίζομε από την δική του στεναχώρια, κι εδραιώνομε συγχρόνως την ισχυρή μας φιλία…
Φεγγάρι ως φαίνεται κι εσύ, θα ‘χεις τα βάσανά σου,
γιαυτό χλωμό κι αμίλητο είναι το πέρασμά σου…
Καμιά φορά, μας αφήνει την εντύπωση ότι συμπάσχει μαζί μας, και παίρνει τη θλιμμένη του όψη, έτσι που εμείς να διερωτώμαστε για την αισθηματική του κατάσταση, μέχρι που να καταλάβομε ότι την δική μας κατάσταση απηχεί και εκφράζει. Εκείνο που προσδοκάς εσύ και περιμένεις με λαχτάρα, εκείνο φανερώνεται στη δική του όψη…
Γιάϊντα φεγγάρι μου χλωμό, κι αμίλητο διαβαίνεις,
κοντό κι απού την ξενιθειά μαντάτο περιμένεις;…
Ω! Μέσα στην άγια γαλήνη της νύχτας, κάτω από το χρυσομέταξο ένδυμα του φεγγαριού, πόσες κρυφές σκέψεις φτερουγίζουν, πόσα όνειρα γεννιούνται και πεθαίνουν, και πόσοι ατίθασοι πόθοι κρύβονται, σιωπηλοί και αόρατοι… Μεγάλη μάνα των αισθημάτων, νύχτα λυτρωτική, προσκυνώ τη χάρη σου, και προσδοκώ τη βοήθεια σου…
Νύχτα γλυκειά μου συντροφιά, κι ερωντικό φεγγάρι,
έλα να πιάσομε μαζί τσ’ αγάπης το τροπάρι…
Κάτω από την σκέπη σου, ευλογημένη νύχτα, ταπεινός ικέτης, εκλιπαρώ το φεγγάρι να μου φέρει μήνυμα από μακρινούς τόπους, να μου δείξει σημάδι, και να μου χαρίσει μιαν έστω τραυματισμένη ελπίδα. Εσύ μπορείς μόνο λατρεμένο μου φεγγάρι, να μου φέρεις μήνυμα από τον κόσμο της απουσίας και της απώλειας…
Τσι νύχτες βγαίνω και ρωτώ, χλωμό φεγγάρι πέ μου,
στσ’ αποστροφές σου αν έλαχε να ιδείς τον καντιφέ μου…
Μεγάλο προνόμιο φεγγάρι μου να βλέπεις, και να μαθαίνεις τα μυστικά της νύχτας. Ν’ αγκαλιάζεις με τρυφερότητα, και να σκεπάζεις με στοργή, όσα εξυφαίνονται κάτω από τον μανδύα της φιλόξενης προστασίας της. Ασφαλώς και δεν θα είσαι πάντα χαρούμενο, ούτε και πάντα θλιμμένο.
Ωστόσο, ζηλεύγω τη χάρη σου, ζηλεύγω την ευγενική σου ύπαρξη, και σου εκφράζω την ταπεινή μου πίστη και τη λατρεία μου…
Φεγγάρι με τα μυστικά τσ’ αγάπης που κατέχεις,
πόσες ανάμνησες γλυκειές, μα και πρικές θα ν’ έχεις…