Ξέσπασε η θύελλα που από καιρό σοβούσε στο κίνημα αλλαγής. Αφορμή η τοποθέτηση του Γιώργου Καμίνη επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο επικρατείας για τις εθνικές εκλογές. Την θέση αυτή είχε αφήσει να εννοηθεί πως επιθυμούσε ο κ. Βενιζέλος.
Η αιτία κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι πως ο κ. Βενιζελος ασφυκτιούσε στον στενόχωρο περιβάλλον ενός πολιτικού χώρου μικρού, όπου ο ρόλος του δεν ήταν του μεγέθους που ο ίδιος έχει φανταστεί για τον εαυτό του. Άλλωστε το έδειχνε αυτό με τις εμφανίσεις του στη Βουλή.
Σπάνια καθόταν στα έδρανα της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματός του. Εμφανιζόταν για να εκφωνήσει τις σεμιναριακών προδιαγραφών και περιεχομένου ομιλίες του και να αποχωρήσει.
Το μέγεθος του ανδρός είναι πραγματικά μεγάλο. Ρήτορας, παραγωγός ιδεών και έργου, και αδιαμφισβήτητου επιστημονικού κύρους. Είναι όμως αυτά ικανά προσόντα για να είναι κάποιος και πολιτικός ηγέτης;
Κατά τη γνώμη μου είναι αναγκαία, όχι όμως επαρκή. Η ικανότητα να χρησιμοποιεί ο πολιτικός τον πνευματικό του πλούτο για να ακούει, να αναλύει, να συνθέτει και να εντάσσει στην επίτευξη του επιδιωκόμενου στόχου το προϊόν όλης αυτής της διαδικασίας είναι από τα βασικότερα ζητούμενα.
Επίσης βασικό ζητούμενο είναι η επιλογή του ενδεδειγμένου χρόνου για να προβεί στις αναγκαίες ενέργειες που θα εξυπηρετήσουν σκοπούς που αφορούν πρωτίστως την κοινωνία και δευτερευόντως προσωπικές επιδιώξεις.
Ο κ. Βενιζέλος από τότε που θέλησε να βγει μπροστά, να γίνει οδηγός, υπολογίζει μόνο στα ατομικά του προσόντα. Το έδειξε τότε, στην αντιπαράθεσή του με τον Γιώργο Παπανδρέου, το επαναλαμβάνει σήμερα αρνούμενος να καταννοήσει τις υποχρεώσεις που προέρχονται από την υποτιθέμενη διεύρυνση που αποφάσισαν στο ΠΑΣΟΚ.
Ήταν λάθος η κοινοποίηση των αντιρρήσεων- αντιθέσεών του με την ηγεσία του κόμματός του αυτή τη συγκυρία. Ολέθριο λάθος, γιατί αφαιρεί από τον εαυτό του χώρο, ακροατήριο, και την δυνατότητα να παίζει ρόλο ανάλογο των προσόντων του στα πολιτικά πράγματα. Κάτι που τούτη την εποχή έχει ανάγκη η χώρα.