Γίνονται θανατηφόρα τροχαία δυστυχήματα στους κακοφτιαγμένους δρόμους; Μπήγουμε τα κλάματα!
Ακούμε για απεχθείς ανθρωποκτονίες; Κλαίμε ασταμάτητα!
Βλέπουμε τριγύρω μας φτώχεια και ένδεια; Το δάκρυ κυλά κορόμηλο!
Τι κάνουμε, όμως, ως άνθρωποι και ως πολίτες, για να πάψει ο Μολώχ της ασφάλτου να καταβροχθίζει αχόρταγος τους συνανθρώπους μας; Τι κάνουμε, λοιπόν, για να πάρουμε από τα χέρια της ζήλειας, της απληστίας και της κακίας τα φονικά όπλα;
Τι κάνουμε, αλήθεια, για να κατανικήσουμε την πενία που θερίζει ανηλεώς πολλούς γείτονές μας;
Μήπως, όσο παραμένουμε αδρανείς και παθητικοί (τηλε)θεατές όσων συμβαίνουν καθημερινά στη ζωή μας, μοιάζουμε με έθνος κροκοδείλων;
Εάν ναι, ας προσέχουμε πολύ, διότι βαδίζουμε σε ολισθηρό λόγω “δακρύων” έδαφος, το οποίο, συν τοις άλλοις και εν πλήρει γνώσει μας, ναρκοθετείται κι από τον οχαδελφισμό μας…