- Α. Στο θέμα πρέπει να σταθεί ο Έλληνας πολίτης ακομμάτιστα, με γνώση και απλώς Ελληνικά.
Η ματιά του αποστασιοποιημένου από κομματισμούς πολίτη δεν θα σταθεί στα χειροκροτήματα, αλλά ούτε στην απαίτηση της Αντιπολίτευσης συνολικά για συγκεκριμένα και μετρήσιμα αποτελέσματα για το Αιγαίο και την Κύπρο και τούτο διότι ουδείς από το 1974 με την πρώτη και παντοδύναμη κυβέρνηση του Κων. Καραμανλή έως και τη σημερινή κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη τα πέτυχε ουσιαστικά.
Σαφής δήλωση των Η.Π.Α. έγινε πρόσφατα μόνο για μη αμφισβήτηση της κυριαρχίας μας στα νησιά του Αιγαίου, των οποίων η Τουρκία θέτει συνεχώς το ζήτημα αποστρατικοποίησης και στο οποίο ζήτημα η Ελλάδα αντιτάσσει το δικαίωμα αυτοάμυνας κατά τον καταστατικό Χάρτη του Ο.Η.Ε. έναντι της απειλούσας Τουρκίας. Δεν ξεχνάμε ότι ο Ερντογάν θεώρησε μεγάλο λάθος της Τουρκίας την κατοχυρώνουσα την ελληνικότητα των νησιών αυτών συνθήκη της Λωζάνης του 1923 μεταξύ Ελευθερίου Βενιζέλου-Κεμάλ Αττατούρκ, περαιτέρω δε αμφισβητεί και το κύρος της συνθήκης του 1948 με την Ιταλία για την παραχώρηση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα.
Β. Στην προκειμένη περίπτωση έχουν περάσει 48 χρόνια από την ενάντια στον καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών εισβολή και κατοχή της Τουρκίας στην Κύπρο με τη σαφέστατη στήριξη του τότε υπου-ργού των Η.Π.Α. και μάγου της διπλωματίας Χένρυ Κίσσιγκερ.
Πρώτο σημείο αναφοράς:
Αν οι Η.Π.Α. ήταν αντίθετες, δεν θα τολμούσε την απόβαση η Τουρκία και βέβαια το δεύτερο Αττίλα μετά τον αρχικό θύλακα της Κερύνειας. Η εξουδετέρωση του θεωρουμένου Κάστρο της Μεσογείου, ηγέτη της Κυπριακής Δημοκρατίας Μακαρίου λόγω των φιλοσοβιετικών του κινήσεων και του καυτού μετώπου της Μέσης Ανατολής από τον τέταρτο Αραβοϊ-
σραηλινό πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ τον Οκτώβρη του 1973 δεν αμφισβητείται.Συνένοχη βεβαίως η προδοτική Χούντα των Αθηνών με το πραξικόπημα του Σαμψών και την απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου από τον-εξαπατηθέντα, πράγματι επιεικώς άφρονα – από τους Αμερικανούς κατά δήλωση του ίδιου, δικτάτορα Ιωαννίδη.
Το δεύτερο σημείο αναφοράς η συμφωνία της Βέρνης το 1976 Κων. Καραμανλή – Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ για παύση –μορατόριο ερευνών για υδρογονάνθρακες – πετρέλαιο στο Αιγαίο.
Το τρίτο σημείο αναφοράς το 1988 στο Νταβός της Ελβετίας η συμφωνία Αντρέα Παπανδρέου –Τουργκούτ Οζάλ για τις ΕλληνοΤουρκικές σχέσεις εφ’ όλης της ύλης στην επιδίωξη πολιτικής του «μη πολέμου», αν και μέχρι τότε ο Ανδρέας ως μόνο θέμα συζήτησης είχε θέσει την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας μεταξύ των δύο χωρών με προσφυγή στο διεθνές Δικαστήριο του Ο.Η.Ε. στη Χάγη κατόπιν υπογραφής συνυποσχετικού για το πλαίσιο των διαφορών από τις δύο χώρες, αφού μονομερώς δεν μπορούσε ούτε μπορεί να προσφύγει μία χώρα. Στη συζήτηση αφέθηκε έξω η Κύπρος, γεγονός που ανάγκασε τον Ανδρέα να πει στη Βουλή για τις κατηγορίες του Κων.Μητσοτάκη το περίφημο mea culpa (λάθος μου).
Τα ίδια όμως συμφώνησε και ο Κων. Μητσοτάκης με τον Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, το 1992 στο Νταβός αφήνοντας έξω την Κύπρο.
Το τέταρτο, διαφορετικό, αλλά εύγλωττο σημείο αναφοράς, τα ΙΜΙΑ και οι γκρίζες ζώνες (διότι δήθεν δεν περιλαμβάνει βραχονησίδες η συνθήκη της Λωζάνης) στο Αιγαίο το 1996, που έθεσε η Πρωθυπουργός της Τουρκίας Τανσούτ Τσιλέρ, με τη σημαία μας, που την πήρε ο αέρας, το καταρριφθέν πολεμικό μας ελικόπτερο και τις ατυχείς ευχαριστίες του νεοεκλεγμένου Πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη προς τους Αμερικανούς στη Βουλή για την αποτροπή της σύρραξης, αν και οι δηλώσεις των Η.Π.Α. για αμφισβητούμενες βραχονησίδες δεν ήσαν ευνοϊκές για την Ελλάδα..
Και το πέμπτο η συμφωνία της Μαδρίτης το 1997 μεταξύ του Κώστα Σημίτη και πάλι του μοιραίου ανθρώπου για την Ελλάδα Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ (η πρώτη φορά στον Έβρο το Σεπτέμβρη του 1967 με την προδοτική συμφωνία δικτάτορα Παπαδόπουλου – Ντεμιρέλ για απόσυρση της Ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο) με την αναφορά ότι η Τουρκία έχει ζωτικά (που σημαίνει νόμιμα ή μη νόμιμα) συμφέροντα στο Αιγαίο.
Ποιο Αιγαίο και ποια συμφέροντα πέραν της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας;
Η μετέπειτα και σχετικά πρόσφατα θέση του Κώστα Σημίτη ότι η Ελλάδα πρέπει να κάνει επώδυνες υποχωρήσεις στο Αιγαίο, αλλά και η πρόσφατη τοποθέτηση του Νίκου Δένδια ότι δεν θα πρέπει να μεταβληθεί το Αιγαίο σε κόλπο του Μεξικού, οι δε υδρογονάνθρακες δεν θα έχουν για πολλά χρόνια αξία, δημιουργούν προβληματισμούς και ανησυχίες.
2.Κεντρικό στοιχείο της όποιας ανάλυσης, συζήτησης και τοποθέτησης είναι η απόφαση της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης το 1995 να εξουσιοδοτήσει την τότε Τουρκική κυβέρνηση να θεωρήσει ως αιτία πολέμου (casus belli) την επέκτα-
ση από την Ελλάδα των χωρικών της υδάτων (αιγιαλίτιδας ζώνης) από τα έξι στα 12 ναυτικά μίλια, ασκώντας στο Αιγαίο, όπως ήδη το έπραξε στο Ιόνιο, το δικαίωμα, που της παρέχει η σύμβαση του Μοντέγκο μπέι (Montego bay) της Τζαμάικας το 1982, την οποία σύμβαση εκύρωσε με το νόμο 2321/1995 η Ελλάδα, ενώ η Τουρκία ουδέποτε, ασκώντας όμως το δικαίωμα αυτό βάσει εθιμικών κανόνων δικαίου στη Μαύρη θάλασσα!
Το δικαίωμα αυτό ουδέποτε άσκησε η Ελλάδα, διακηρύσσοντας ότι θα το ασκήσει όταν η ίδια το θελήσει. Και βέβαια άσκηση όταν, σημαίνει ίσως ποτέ.
Θα πρέπει μάλιστα να τονιστεί ότι, ενώ προκειμένου για την επέκταση των θαλασσίων συνόρων μας πρόκειται για ζήτημα εθνικής κυριαρχίας, που επικυρώνεται από τον Ο.Η.Ε. ο ορισμός της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης (ΑΟΖ), που για πρώτη φορά ορίστηκε από τη σύμβαση του Μοντέγκο μπέι και συνήθως φτάνει, όπως και η υφαλοκρηπίδα, τα 200 ναυτικά μίλια από τις ακτές κάθε ηπειρωτικού εδάφους και νησιών με οικονομική ζωή, γίνεται μονομερώς από μία χώρα και αποτελεί άσκηση, εντός της εθνικής κυριαρχίας-συνόρων, κυριαρχικών δικαιωμάτων. Δηλαδή δικαιώματος, που απορρέει από την εθνική κυριαρχία στα σύνορα της επικράτειας – κράτους. Εν τούτοις για αποφυγή συγκρούσεων επιδιώκεται από τις γειτνιάζουσες χώρες με κοινή συμφωνία.
Για την αποφυγή αυτής της σύγκρουση η Ελλάδα συμφώνησε με την Αίγυπτο κάποιο περιορισμό για την ΑΟΖ και τα χωρικά ύδατα του Καστελόριζου. Υπ’όψη ότι μέσω του Καστελόριζου συνορεύει η Ελλάδα με την Κύπρο και ταυτόχρονα με την Αίγυπτο, διαφορετικά θα συνόρευε και η Τουρκία με την Αίγυπτο, αφού η Ελλάδα συνορεύει και μέσω της Κρήτης.
Προκειμένου να ανατρέψει η Τουρκία αυτά τα σύνορα, συνήψε το παράνομο σύμφωνο με τη Λιβύη.
Αν λοιπόν αυτό έγινε στο Καστελόριζο, αντιλαμβάνεται κάποιος τη δυσκολία της επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια, με την επιπρόσθετη παρατήρηση ότι τη σύμβαση του Μοντέγκο μπέϊ καταψήφισαν και δεν επικύρωσαν μέχρι σήμερα οι Η.Π.Α., η Τουρκία, το Ισραήλ και η Συρία, ενώ απείχε η Ρωσία. Περαιτέρω το ΝΑΤΟ κατά το καταστατικό του δεν επεμβαίνει στις διενέξεις μεταξύ κρατών μελών του.
Εδώ μπαίνει η αντίρρηση της Τουρκίας και στον έλεγχο του εναερίου χώρου (του λεγομένου FIR Αθηνών για πτήση με άδεια της Ελλάδας σε προηγουμένη υποβολή σχεδίου πτήσης στρατιωτικού αεροσκάφους ξένης χώρας) της Ελλάδας στα 10 μίλια από τη δεκαετία του 1950.
Η Τουρκία λέει ότι δεν είναι δυνατόν να έχουμε στη θάλασσα έξι ναυτικά μίλια και στον αέρα 10. Και έτσι αρχίζουν οι παραβιάσεις από τα μαχητικά αεροπλάνα της Τουρκίας των 10 μιλίων, που αρκετές φορές φτάνουν και πάνω από νησιά μας.Κάπου κοντά στη θέση της Τουρκίας είναι το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ με τη μη προηγουμένη υποβολή στην Ελλάδα σχεδίου πτήσης στρατιωτικού αεροσκάφους τους εντός των 10 και μέχρι τα 6 ν. μίλια.
- Αρκούν οι επισκέψεις, οι ομιλίες και τα χειροκροτήματα, αν δεν συνοδεύονται από απτά αποτελέσματα ακόμα και στον τομέα της αναβάθμισης των F-16 και της προμήθειας των F-35 από την Τουρκία; Αλλά και τέτοια υπόσχεση τηρείται από άλλη ηγεσία ή την δεσμεύει; Ή μήπως δεσμεύει η ρηματική υπόσχεση ανάληψης υποχρέωσης μη χρήσης κατά της Ελλάδας, όπως θα ήθελε ο Νίκος Δένδιας; Με ποια εγγύηση και ποια αξία εγγύησης μπορεί να γίνει τέτοια πώληση στην Τουρκία, που δεν διστάζει να χρησιμοποιεί την απειλή veto εισόδου στο ΝΑΤΟ της Σουηδίας και της Φιλανδίας με προσχηματικούς έως αστείους λόγους;
Οπωσδήποτε είναι θετική η επίσκεψη και η αποδοχή της όμως και οι λεονταρισμοί και πανηγυρισμοί ανέξοδοι βλάπτουν, διότι ούτε ο πόλεμος εξασφαλίζει διαρκή νίκη, ούτε η υποχωρητικότητα διαρκή ειρήνη.
Ούτε αρκεί η προσδοκία ότι κάποτε οι συνθήκες θα επιτρέψουν την άσκηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, αφού η μέχρι σήμερα ενδοτικότητα οδήγησε από το κακό στο χειρότερο συμπεριλαμβανομένου του Κυπριακού ζητήματος.
- ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.
Κάθε κυβέρνηση δεν αποβλέπει στις κομματικές Ένοπλες Δυνάμεις και Σ.Α. ενώ αξιοποιεί στο έπακρο το διακομματικό εθνικό συμβούλιο εξωτερικής πολιτικής και άμυνας.
Δημιουργεί πρότυπη πολεμική βιομηχανία προσκαλώντας ανάλογους επιστήμονες με ειδικό μισθολόγιο.
Αναπτύσσει ισχυρές συμμαχίες στη βάση αμοιβαιότητας και ιδίως με τη Γαλλία και το Ισραήλ, αλλά και τη Σερβία και την Αίγυπτο.
Επιδιώκει την εξοπλιστική της ισχύ μέσω ακομμάτιστης Διεύθυνσης Προμηθειών του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας και ανάλογων εισηγήσεων και οργάνων, όπως το ΚΥΣΕΑ.
*Ο Στέλιος Βασαλάκης είναι συνταξιούχος νομικός σύμβουλος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, συνταξιούχος δικηγόρος παρ’ Α.Π. του Δικηγορικού Συλλόγου Ηρακλείου, πτυχιούχος Νομικής και Πολιτικών Επιστημών