Ζούμε σ’ έναν κόσμο ρευστό, με ασαφή όρια και διαρκώς μεταβαλλόμενες αλήθειες. Το αξιακό του υπόβαθρο είναι αβέβαιο και απροσδιόριστο. Οι σταθερές που γνωρίζαμε κάποτε, είναι εξόχως ασαφείς και ό,τι παλιότερα καθόριζε τη διαλεκτική της εξέλιξης, σήμερα αποτελεί τάση διαρκούς αυτοαναίρεσης.
Η κοινωνία μας είναι στον αυτόματο πιλότο, και καθώς η οραματική προοπτική είναι ασαφής και απροσδιόριστη, ή ακόμη και ανύπαρκτη, η θλίψη και η αγωνία κυριεύει το είναι μας και μετατρέπει κάθε μας ελπίδα σε ναυαγισμένο όνειρο. Δίκαια λοιπόν μπορείς να αναφωνήσεις:
Καλλιά ‘χα αγρίμι να ‘μουνε στα όρη να γυρίζω,
τη ζήση μου όπως πεθυμώ κι ως θέλω εγώ να ρίζω.
Μέσα σου θεριεύει σταδιακά το αίτημα μιας επιθετικής άμυνας, ή μιας αυτοσχέδιας λυτρωτικής αντίστασης. Αυτό δεν είναι φυγή. Δεν είναι ομολογία ήττας. Είναι επίθεση ενάντια στην παραχάραξη της ζωής, στην απώλεια των στόχων και των οραμάτων, και εν τέλει ένα είδος μηνύματος στην πληγωμένη μας συνείδηση.
Καλλιά στα έρημα βουνά, στση μοναξάς τσι τόπους,
παρά να ζω με ψεύτικους κι ανέρωντους ανθρώπους.
Για λογαριασμό πάντα της προσωπικής σου αξιοπρέπειας δικαιούσαι να ονειρεύεσαι, δικαιούσαι να τολμάς, και κυρίως υποχρεούσαι να βάζεις εσύ και μόνο εσύ τους στόχους των μελλοντικών σου ονείρων.
Μουδέ στη μέση χαίρομαι, μουδέ στον πάτο κάνω,
την πιο ψηλή κορφή ποθώ, έστω κι αν δεν τη φτάνω.
Αναρωτιέσαι βέβαια, και πολύ συχνά θλίβεσαι από την τραγική διαπίστωση, των ναυαγισμένων ονείρων σου. Αναρωτιέσαι για το δίκαιο ή το άδικο των εξελίξεων που σημαδεύουν τη ζωή σου, και πικραίνεσαι ή απλά συμφιλιώνεσαι με την όποια πραγματικότητα σου έχει επιφυλάξει η ζωή.
Πόσες χιλιάδες όνειρα γεννιούνται και ποθαίνουν
δίχως να πάρουνε ζωή, κι όνειρα πάντα μένουν.
Κάμε λοιπόν τη δέησή σου στη μάνα φύση, και ζήτησε ό,τι νομίζεις ότι θα σε λυτρώσει. Αν μέσα σου φλέγονται κάποιοι πόθοι, αν η δίψα σου για ζωή θεριεύει, μη σηκώσεις ψηλά τα χέρια. Φώναξε, θύμωσε, και ζήτησε παλληκαρίσια τη βοήθεια που δικαιούσαι…
Μάζωξε νέφαλα βοριά, φέρε βροχή και μπόρα,
διψά η ψυχή και τη γροικώ να σβήνει απ’ ώρα σ’ ώρα.
Σίγουρα είναι λυτρωτική η βοήθεια της φύσης και σίγουρα τα φυσικά φαινόμενα, δίνουν συχνά τις πιο σωστές απαντήσεις. Όσο δεν ξεχνάμε τους νόμους και τους κανόνες της μεγάλης μας μάνας, τόσο και θα βρίσκομε πάντα μια λύτρωση στα ποικίλα μας αδιέξοδα.
Καιρός π’ αστράφτει και βροντά, κι άγρια μπόρα φέρνει,
πρέπει να ρίξει τη βροχή, αλλοιώς δε ξεθυμαίνει.
Γύρισε όμως τώρα στο άλλο, μεγάλο εσωτερικό σύμπαν που κρύβεις μέσα σου. Ένα σύμπαν πιο μεγάλο, και πιο αποτελεσματικό, που έχομε μάθει να ξεχνούμε, αλλά που κρύβει μέσα του τεράστιες δυνάμεις. Ο μεγάλος, ο απέραντος κόσμος του νου και της καρδιάς. Μίλησε επιτέλους μαζί του..
Καρδιά μου σπάσε τα δεσμά, κάμε φτερά να φύγεις,
και σαμε πότε δηλαδή τα πρέπει θα ξανοίγεις…